Clubblad Atletiekvereniging Phanos Augustus 2002

edwongen. Wim wil nog even verder.
"Waar eindigt een touretappe nou
precies?". Dus nog 2 km verder
klimmen. "En als je hier doorrijdt, waar
kom je dan?" We hebben inmiddels de
Alpenweiden bereikt en rijden tussen
de groene skihellingen. De lucht wordt
al een stuk ijler, Wim z'n
nieuwsgierigheid niet. Gelukkig is z'n
conditie zo goed dat deze beklimming
hem niet al te veel vochtverlies heeft
opgeleverd. Wim wil even stoppen; hij
moet plassen! Voor mij tijd om op
adem te komen. "Wim wat denk je:
zullen we terug?". Naar goed
wielergebruik een pasta genuttigd om
vervolgens extra snel de afdaling te
kunnen maken. Eenmaal terug in mijn
hotel zat ik met de hardloopbijbel van
Wim op mijn schoot, leuk om wat in te
neuzen - verzoek om eventueel trainer
te worden - het advies om eens wat op
de middenafstand te proberen. Nog
voor Wim terug was van vakantie heb
ik me in geschreven voor de 800m bij
de open Amsterdamse en liep
2.18."Eerste 400 in een nieuw PR van
61, was 64. Waar fietsen al niet goed
voor is! Bedankt Wim was erg gezellig.
Bijgaand een niet zo representatieve
foto.
Kees de Zeeuw
Amsterdam Open e.a.
wedstrijden; indrukken van
een beginner
S
ommige mensen proberen in de
training het gevoel van de
wedstrijd op te roepen. Maar
wedstrijden werken voor veel mensen
blokkerend. Je moet juist in de
wedstrijd het gevoel van de training
oproepen." Dat was de wijze raad van
Jochem Uytdehaage in Sportweek, die
ik op zaterdagochtend nog even tot mij
nam.
Nog 1 dag voor de Amsterdam Open,
waar ik een 3000 meter zou gaan lopen.
Ik had wel goed getraind de laatste
maanden, maar ik had nog nooit bewust
7,5 rondje op de baan gelopen. Tijd om
te oefenen was er inmiddels niet meer,
tijd voor mentale voorbereiding en
zenuwonderdrukking des te meer. Nog
wat goede en tegenstrijdige adviezen:
Loop een vlakke race. Begin rustig. Pak
in het begin die extra seconden mee. In
de wedstrijd loop je harder. Loop
vooral je eigen race. Ga niet lopen
lachen. Zie gewoon af. Eet de dag van
tevoren geen rare dingen. Drink genoeg
en het laatste uur alleen water. En nog
een van Thomas: "Als wij je
aanmoedigen, denk dan niet dat je
antwoord moet geven".
Tegen de tijd dat het zover was, waren
alle tips verwerkt, keuzes gemaakt en
de richttijd was 12.30; rondjes van
1.40. Op het moment suprème zijn alle
zenuwen verdwenen en ik had er wel
zin in. Het was een prachtige dag,
warm met een flink briesje en in de
ruimte waar Agaath Bouwman het
wedstrijdsecretariaat runde, was het
zeker 36 graden. Het stadion was vol
met atleten, trainers en wat aanhang. De
bij baanwedstrijden gebruikelijke
spanning en opluchting, tegenslag en
uitputting en successen waren voelbaar
aanwezig. Daar kun je je voordeel mee
doen; het was tijd voor topprestaties.
Daar gingen we dan. Ondanks een
rustig begin bleken de geplande
rondetijden van 1.40 echter niet vast te
houden. Het was erg warm en het werd
steeds moeilijker. Aanhaken op het
moment dat je wordt gedubbeld blijkt
ook niet tot de mogelijkheden te
behoren. Toen ging de bel voor de
laatste ronde, maar dat was voor de
loopster die voor mij liep. Resoluut stak
de mevrouw naar mij twee vingers op;
nog 2 rondjes: het kan niet waar zijn!
Met je verstand op nul kun je nog wel
negeren dat je lichaam wil stoppen en
zie, opeens heb je weer een rondje.
Maar ik hoef vast niet uit te leggen dat
je op dat moment veel tijd verliest. Het
resultaat was dan ook 12.45 en ik was
kapot.
Tsja, voor een eerste 3000m. Hoe was
ik ook alweer aan die 12.30 gekomen?
Door een niet erg sterke tijd op de 2000
en een tijd op de 1000 gelopen tijdens
een training gewoon bij elkaar op te
tellen. En toch moest dat mogelijk zijn,
want ik had het me voorgenomen.
Waar het aan gelegen heeft; niet de
voorbereiding in de laatste dagen, niet
het weer, niet de mentale toestand, niet
de glimlach, nee, dat soort dingen
blijken toch niet belangrijk te zijn.
Misschien een gebrek aan
uithoudingsvermogen. Op een foto zag
ik dat ik niet echt de juiste bewegingen
maakte, waardoor je efficiënt hard kunt
lopen. Op geen enkele andere foto heb
ik een behoorlijke knie of arm opgetild.
Het is eigenlijk een wonder dat ik
vooruitkwam!
Dit vroeg dus om een tweede poging.
Slechts vijf dagen later was er een
avondinstuif bij Vitesse in Utrecht. Van
de midden-lange afstand zijn Leo, Jelle,
Thomas en ik erheen gegaan. Vroeg het
kantoor uit gevlucht, voor een heerlijk
begin van het weekend. Het was
gezellig op de baan bij Vitesse;
behoorlijk fris ook, maar er was geen
wind. De zenuwen waren ook afwezig,
en je schijnt die wel nodig te hebben,
maar toch zou het daar niet van
afhangen had ik inmiddels geleerd.
Vanavond zou ik snelheid gaan maken
door een ronde pas.
Er was ook muziek op de baan: tijdens
de laatste 100 meter van de dames 800
heeft het intro van "Eye of the Tiger"
ongetwijfeld reusachtig veel PR's
opgeleverd. Jelle deed een experiment
op de 800 meter, door niet te snel te
beginnen en in de tweede ronde in te
halen. Helaas was het moeilijk langs de
groep te komen en dat kostte energie.
Het resultaat was toch nog een tijd van
2.00 (tegen 1.59 bij de Amsterdam
Open). Thomas' interesse voor de 3000
meter was al een tijdje aan het afnemen
(bij de Amsterdam Open zelfs
gedurende de wedstrijd) en hij besloot
deze avond ook een 800 meter te doen.
Het werd een PR van 2.05. We zullen
hem op de kortere afstanden dus nog
vaker gaan zien.
Het werd inmiddels vrij laat, maar toch,
rond 22.15 uur liep ik eindelijk een
3000m in 12.28: opeens was er de
finish. Alleen het rustig uitlopen, dat
lukte helemaal niet; door voortdurende
sprongetjes van blijdschap.
Een week later in Heiloo was er weer
een 3000 meter wedstrijd. Nicole
(Luijnenburg) nam daar revanche voor
de Amsterdam Open. De 3000m nam
revanche op mij en ik zal me daar
verder niet over uitlaten. Wat ik nog
wel even moet opmerken is dat ik nog
nooit zo'n slagveld heb gezien als na de
finish van de 3000m van de heren.
Ontzettend. Her en der lagen ze op de
baan en in het gras; reutelend en naar
adem happend. Ze lagen echt te
sterven! Het was een geweldige scène.
Ik heb ze geloof ik aangestaard tot ze
geleidelijk aan allemaal weer overeind
kwamen.
Sara Schuttenhelm