Festiviteiten voor het goede doel - Glimlach van Twente

KERST 2007
Kerstgevoel van
9
Afgaande op zijn talrijke (bestuurs)functies in het maatschappelijke en culturele leven zou je verwachten
dat Evert Oostvogel (77) een geboren en getogen Oldenzaler is. Maar hoewel hij al in 1958 lid werd van
de Kadolstermennekes en in 1962 stadsprins was van de Boeskoolstad, verhuisde hij met zijn gezin ‘pas’ in
1980 vanuit zijn geboorteplaats Enschede naar Oldenzaal. In die zin is het dan ook niet zo verwonderlijk
dat Oostvogel, als hem gevraagd wordt voor De Glimlach van Twente zijn ‘kerstgevoel’ te beschrijven,
uitkomt bij zijn warme herinneringen aan het Kerstfeest zoals hij dat als kind beleefde in het muzikale
middenstandsgezin Oostvogel in Enschede. In Oldenzaal is het kerstgevoel van Evert Oostvogel sinds
jaar en dag onlosmakelijk verbonden met de uitvoering van het Weihnachtsoratorium in de Plechelmus
basiliek. Tien jaar lang was hij er als p.r.-man nauw bij betrokken. Kerstmis zonder het Weihnachtsoratorium
kan hij zich niet voorstellen. ‘Het ontroert me elke keer weer. De muziek van Bach, de sfeer in de
Plechelmus. En dan te bedenken dat ik als kind heb gezegd: hier ga ik nooit meer naar toe! Maar ja, toen
móest ik van mijn vader naar het Weihnachtsoratorium.’
H ET KERSTGEVOEL VAN EVERT OOSTVOGEL (77)
Kerstmis anno 2007
is heimwee naar vroeger
‘Het was stil en rustig in de stad en (bijna) alle uitgaansgelegenheden waren gesloten. We zagen alleen kerkgangers in plaats van
cafébezoekers. De aanloop naar de Kerstdagen was al anders. Er hing een bepaalde mystieke sfeer. Het optuigen van een grote kerstboom
(alles in het wit) en het plaatsen van de kribbe nam letterlijk en figuurlijk een grote plaats in onze huiskamer in.
En dan ging het verder met het versieren van de kamer en de salon met dennengroen, rode linten en ook weer met zilverballen.
dan ’s avonds wel uit, maar absoluut niet later
dan middernacht thuiskomen! Het hoorde allemaal
bij de kersttradities van ons ouderlijk
huis. Net zoals de Adventskrans, waarop mijn
vader op zondagavond altijd een kaars meer
aan stak. En zo groeide bij ons het verlangen
naar de Kerstdagen. Ik koester deze herinneringen
toch als iets kostbaars dat je deelt met
je broers en zus, met wie ik dit jarenlang heb
mogen vieren.
Wij proberen ook nu nog het Kerstfeest zoveel
mogelijk in dezelfde sfeer te vieren, maar het is
toch anders. Zeker omdat er vandaag de dag
zoveel onbegrijpelijk verdriet is, zoveel strijd
om de macht, natuurrampen, hongersnood,
godsdienststrijd etc. etc. Daar worden we –
veel vaker dan vroeger – dagelijks mee geconfronteerd
via de moderne media. De toename
van armoede en geweld maken dat de onrust
en gevoelens van onbehagen groeien. Ook
al omdat we onmachtig lijken hier iets aan te
doen. En toch blijven we geloven in de hoop
en de liefde die straalt als de zon in de morgen.
Laten we het beste nastreven voor anderen en
onszelf, tot welbehagen van alles en iedereen.’
Evert Oostvogel
(Het paradijs der herinnering is iets dat
niemand je kan ontnemen)
Ever
ert Oo
stvogel
’s Avonds voor Kerstmis werd de tafel feestelijk
gedekt met wit damast en daarover kruislings
brede banden rood lint en….natuurlijk het
beste servies, dat alleen met hoogtijdagen uit
de kast werd gehaald. En dan met het hele gezin
naar de nachtmis. Om half vijf deed vader
de ronde langs de kamers en werd iedereen
(soms met frisse tegenzin!) uit bed getrommeld
en moesten we met z’n allen naar de St.
Jacobuskerk. Een paar broers zongen in het
koor onder leiding van Carel Jacobs. En dan de
preek van pastoor Beltman, die steevast begon
met: ‘In deze hoogheilige nacht…’
koor, de preek, de (bekende) kerkgangers en
hun ‘outfit’. Over outfit gesproken, mijn vader
had op hoogtijdagen als Kerstmis altijd een
‘visitje’ aan, een zwart colbertje met een grijs
gestreepte broek. Na het ontbijt gingen we
met z’n allen naar de salon en begon pa op de
piano aan een serie bekende en onbekende
kerstliedjes, door mijn broer begeleid op de
viool. De rest mocht uit volle borst meezingen.
Vervolgens zat iedereen even in een klein
‘kerstdipje’. Neergeploft in een stoel werd er
een dutje gedaan in afwachting van de koffie
met uitgebreid gebak en andere lekkernijen.
Na de Hoogmis en voor de twee ‘stille’ H.
Missen ging ik dan met een van de dienstmeisjes
naar huis. Dan was het kachel
opstoken, kaarsen aansteken, bak- en bloedleverworst
bakken, koffie en thee zetten, de
tafel verder opdekken en alles klaar zetten
voor een feestelijk ontbijt. Tegen zeven uur
kwam dan de hele stoet thuis: negen kinderen,
pa en ma, een tante en nog een hulp. Jawel,
met zo’n veertien man aan tafel. Lekker ontbijten
en natuurlijk gezellige discussies over het
’s Middags ging het hele spul uiteraard weer
naar het plechtige Lof en aansluitend was er
een uitgebreid kerstdiner. ’s Avonds werden
spelletjes gedaan en soms gekaart, maar….
niet te laat naar bed. Over uitgaan werd helemaal
niet gesproken.
Op Tweede Kerstdag ging opnieuw iedereen
eerst naar de H.Mis en daarna was het ’s middags
kerstkribjes kijken, kaarsjes opsteken en
verder werd de dag in gezellige huiselijke sfeer
doorgebracht. Mijn oudere broers mochten
Kerstmis
Huize
Oos
tland 1950
Hofmeijerstraat 1-3 • 7571 CH Oldenzaal
T (0541) 53 77 33 • E info@museumdepelgrim.nl
Open op dinsdag t/m vrijdag van 10.00 tot 17.00 uur,
zaterdag en zondag van 14.00 tot 17.00 uur, gesloten op maandag,
nieuwjaarsdag, carnavalszondag en -maandag en op Hemelvaart
www.museumdepelgrim.nl