Gesprek met Annemie Maes 19 Mei 2003 Met: Annemie Maes ...

Annemie: Dat is een heel belangrijk gegeven: als ik met het internet verderga moet ik het eenvoudiger
uitwerken zodat ik het zelf meer onder controle heb. Ik vind het verschrikkelijk vervelend de spil te zijn in
iets en tegelijkertijd afhankelijk te zijn van andere mensen als ik iets wil veranderen. Je moet het toch voor
het grootste deel zelf kunnen doen zodat je direct kan tussenkomen. Ofwel moet je de luxe hebben van
een professioneel die tot je beschikking staat. Ik ervaar dit als een groot gebrek in dit project, het feit dat ik
een tussenpersoon nodig heb. Misschien is het daarom dat ik de database niet verder uitbouw en dat ik
met dat deel niet verder actief bezig ben, en dat ik mij daardoor momenteel meer gericht heb tot dat deel
dat ik wel kan controleren.
Om het nog te hebben over die samenwerkingen op lange termijn: deze ontbraken teveel binnen het
anonieme gegeven van de database.
Mijn huidig project zal na afloop wel gearchiveerd worden binnen de database, maar eerst en vooral zal
het afzonderlijk fungeren als een fysieke presentatie onder de vorm van een interactieve installatie. Ik heb
aan zes kunstenaars gevraagd om een filmisch zelfportret te maken, elk in hun eigen stijl, fictief of niet. Ik
wil deze zelfportretten tonen in een installatie als één globaal beeld van alle zes zodat je in één oogopslag
de zes ziet. Beeld en geluid worden interactief gecombineerd tot een voortdurend veranderende identiteit.
De zes participanten zijn hiervan op de hoogte. Tot slot worden elk van de afzonderlijke
kunstenaarsbijdragen vermengd tot een globaal project dat ik eruit distilleer. Alles draait hierbij om de
perceptie van het publiek: worden de portretten anders ervaren in verschillende contexten? Kan je de
verschillende individuen binnen het geheel nog onderscheiden, of wordt er slechts één enkel -nieuwindividu
waargenomen?
Dirk: Wat is de relatie tussen de uitgenodigde kunstenaars?
Annemie: Ten eerste is het belangrijk te weten dat de idee om te werken rond zelfportretten uitging van de
database. De uitgenodigde kunstenaars hebben eerst kennis genomen van het materiaal uit de
database, maar na gezamelijk overleg hebben we besloten het basisfotomateriaal niet visueel te
verwerken in de filmische zelfportretten. In de database werkte ik altijd met anonieme mensen en ik wist
nooit waar ze vandaan kwamen, hoe oud ze waren, etc. Dat was ook één van mijn uitgangspunten. Bij dit
project wil ik echter veel gerichter werken om te zien of daar effectief ook andere resultaten uit te halen
vallen. De groep die ik uitnodigde bestaat uit zes Westerse vrouwelijke kunstenaars die werken met film.
Dit is een heel specifieke groep. Dit is een eerste fase. Later wil ik de database verder uitbouwen met
andere groepen, eveneens onder de vorm van aparte installaties maar achteraf ook ingelast in de
database. De verschillende groepen wil ik tenslotte ook tegenover mekaar zetten.
Zo kom je tot een meer gericht onderzoek rond presentatie en vooral ook de context van die presentatie.
Els: misschien was dit het probleem bij de database: hoe stel je de ideeën ervan voor buiten de website?
Dirk: De vraag is misschien eerder: waarom de behoefte om het te tonen?
Annemie: Voor mij is de ideale voorstelling het ‘bureau deplacé’. Onder deze vorm presenteerde ik de
database bij Tours & Taxis. Dit is geen installatie op zich maar het is eigenlijk een voorstelling van het
project. Daarom dat ik het ‘bureau deplacé’ noem. Het publiek had toegang tot de database en ze gingen
wel kijken en zoeken maar bijna niermand leverde bijdrages ter plaatse. Ik was er ook zelf om uitleg te
geven over het project. Daarnaast werd er ook een film getoond. Deze was de registratie van de poetry
reading met Kristin Prevallet en Eavesdropper. Waren er geen reacties ter plekke, eens thuis hebben veel
mensen per internet gereageerd. De reacties die ik kreeg werden uitgeprint en opgehangen. Op die
manier was het een work in progress, waarbinnen het aantal reacties groeide. Dat zie ik als een vorm van