april 2010 - LCKV Jeugdvakanties

Vertrekkende voorzitter staat
open voor nieuwe dingen
Vorige week hebben we tijdens de
ledenvergadering afscheid genomen
van onze eerste voorzitter, Frido Heuer
(29). Na vier jaar voorzitterschap vond
hij het mooi geweest. Hoe kijkt Frido
terug op zijn jaren als voorzitter en wat
wil hij de vereniging meegeven? Wie
kan deze vragen nu beter aan hem stellen
dat oud-voorzitter Esther Swen-
Mieremet? Ze spraken af op een terrasje
en al snel ontstond er een mooi gesprek.
Ester Swen-Mieremet
Daar zitten we dan, met zijn tweeën bij
Van der Werff aan een koffie met een
kokoskoekje. Tijd niet gezien, des te leuker
om weer eens bij te kletsen. Dit
doen we dus eerst. Familie, liefde en
werk komen aan bod. Natuurlijk niet iets
om nu uit de doeken te doen...
“Ik hoor een betrokken en
integere voorzitter”
Dan back to business; Frido’s afscheid
als voorzitter!
Van allesweter naar buitenstaander; van
koning naar onderdaan.
Weg uit alle hectiek van de LCKV, naar
ontvanger van de infomap en dan merken
dat je dat ding eigenlijk niet leest.
Weg uit alle roddels en achterklap, naar
lekker kamp draaien met maatje en tijdens
kampseizoen horen hoe leuk de
andere kampen wel niet zijn geweest.
Weg van de maandagavondborrel in de
bar, naar Odessa of Re-spons.
Is er een gat waar je invalt? Nou, dat is
er eigenlijk niet, je gaat gewoon andere
leuke dingen doen. Echt weg ben je ook
niet, want je blijft een onderdeel van de
vereniging en je vrienden blijven je
vrienden, die zie je sowieso wel!
Als je vertrekt kijk je terug en kan je
aangeven waar je hoogtepunten, dieptepunten
en leermomenten zijn. Frido
noemt niet een punt voor wat betreft de
hoogte- als de dieptepunten maar een
drietal gevoelens.
Het gevoel dat je hebt als de bussen
vertrekken of aankomen en er weer een
seizoen is geweest zonder excessen,
maar veel blije deelnemers en nog blijere
stafleden. Het gevoel dat je samen
met een team hebt gewerkt aan een
nieuw inschrijvingssysteem dat na een
aantal slechte jaren uiteindelijk een
systeem is geworden waar je trots op
kan zijn. En het gevoel dat Frido heeft
wanneer er een conflict met een staflid
of medewerker is en dat niet naar tevredenheid
van beide partijen is opgelost.
Zo’n vervelend gevoel, omdat het persoonlijk
is. Bij de LCKV is het altijd persoonlijk.
We zijn namelijk allemaal personen
die hun ziel en zaligheid in de vereniging
steken. Iemand dan vertellen dat
dat toch niet goed genoeg was, is lastig
en soms ook verdrietig. Het raakt je,
helemaal als je verantwoordelijk bent
voor het besluit.
Frido vertelt ook dat hij daar ook wel
eens van wakker ligt of moet ik zeggen:
wakker heeft gelegen. Hoewel Frido
standvastig en duidelijk overkomt, kan
die emotie toch een twijfel zaaien en je
een rot gevoel geven.
Uit Frido zijn woorden hoor ik een
betrokken en integere voorzitter.
Wie Frido een beetje kent weet dat hij
graag over de inhoud gaat, voors en
tegens afweegt en van ratio houdt. Dat
kan hij ook erg goed. Gewoon de feiten
op een rij, de meningen naast elkaar, een
beslissing nemen en realiseren. En wat
hij na vier jaar als voorzitter opmaakt is
dat hij geleerd heeft meer aandacht te
geven aan het proces, aan de emotie.
Zijn alle stappen goed gegaan? Hebben
alle partijen hun zegje kunnen doen?
Blijft iedereen gemotiveerd en enthousiast
als LCKV’er ? Het blijft lastig om
mensen te sturen die gewoon hun stinkende
best doen en voornamelijk uit
eigen vrije wil bezig zijn en dus hun vrije
tijd inzetten voor het goede doel.
Frido gaat het gevoel missen om met
elkaar de klus te klaren. Dat geweldige
gevoel als de bussen vertrekken en dat
je dan weet dat je hiervoor gedeeltelijk
verantwoordelijk bent. Het besef dat de
LCKV een vereniging is om trots op te
zijn. Wanneer je aan het roer staat is die
trots groter dan wanneer je een kleiner
onderdeel bent als hoofdleider. Dat
wordt dus nieuw, een verandering. Frido
was als hoofdleider altijd bestuurslid,
dat wordt nu heel anders!
Als we het zo over veranderingen hebben,
is dat iets dat lastig blijkt te zijn.
Veranderen willen we niet, of misschien
niet zo snel. Veranderen betekent aanpassen,
betekent onzekerheid en betekent
loslaten. De LCKV is sterk in het
toepassen van de aloude processen van
samen een vakantie vieren in de vrije
natuur, zoals het 90 jaar geleden ook
ging. Primitief en zonder luxe.
Dat vasthouden aan de manier zoals het
altijd gaat is een kracht, maar ook een
valkuil van de LCKV, zo meent Frido.
Openstaan voor nieuwe dingen is voor
een organisatie (en dus ook voor de
LCKV) belangrijk en het argument dat
dingen altijd al zo waren is niet echt aan
Frido besteed.
Hij hoopt dat wij als LCKV’ers wat meer
openstaan voor nieuwe dingen. Dit
natuurlijk zonder de kracht te verliezen
van wat ons uniek maakt. Maar laten we
ook eens kijken naar andere kampeerverenigingen.
Wij doen dan lacherig en
vinden dat heikneuters of padvinders,
maar misschien hebben zij ideeën of
activiteiten waar wij van kunnen leren.
En dan de vraag hoe wij er over 25 of 50
jaar uitzien. Daarmee bedoel ik niet mijn
grijze haren (die nu nog in de verf zitten),
maar hoe de vereniging eruit ziet.
Misschien doen we dan levend stratego
met mobieltjes, is er op elk kamp stroom,
maken we meer gebruik van kampeerboerderijen,
doen we standaard tochten
met GPS. Wie zal het zeggen... Maar
nieuwe communicatiemiddelen zullen
“Frido wenst
de LCKV
verandering toe”
zeker hun intrede doen bij de vereniging,
ondanks onze hang naar zoals het was.
Het is dus niet meer zoals het was. De
voorzitter neemt afscheid, er komt een
nieuwe bestuursstructuur; jasje 2.0. Of
dit jasje alleen van kleur anders is dan
1.0 of ook van vorm en materiaal. Wie
zal het zeggen? Maar als het aan Frido
ligt is veranderen is dat hij de vereniging
toewenst.