5708369 Modulair 1.qxd - Open Universiteit Nederland

www.ou.nl/emodulair 12 september 2008
7
Vechten voor een beter leven zit Annamária Vágási kennelijk
in de genen. In de jaren vijftig werden de meeste bezittingen
van haar familie door het Roemeense communistische
regime onteigend. Ze moesten van de grond af een
nieuw bestaan opbouwen. Dat werd hen alleen maar moeilijker
gemaakt door de houding van de regering tegenover
de Hongaarse minderheid in Transsylvanië, dat na de Eerste
Wereldoorlog deel van Roemenië werd.‘Mijn familie is door
de geschiedenis getekend. Ze kunnen alles van je afpakken,
maar wat je in je hoofd hebt, kunnen ze nooit van je wegnemen’,
was de les die Annamária uit de geschiedenis van
haar familie trok. Ze vond in hun levensverhaal de principes
waarop ze haar leven heeft gebouwd.
Droom
De moeilijke positie van de Hongaarse minderheid in
Transsylvanië in die jaren trof ook Annamária. Ze haalde het
gymnasium met goede cijfers, maar als Hongaarse kreeg ze
niet de kans om Rechten te studeren.‘Bij ons thuis werd er
altijd over politiek en over maatschappelijke onderwerpen
gediscussieerd. Daaraan heb ik een sterk rechtvaardigheidsgevoel
overgehouden en mijn droom om Rechten te studeren.’
Nadat toelating tot de rechtenstudie was geweigerd,
ging ze aan de slag als onderwijzeres. Vier jaar gaf ze les in
een stadje dertig kilometer van haar woonplaats.‘De
omstandigheden waren zwaar en omdat er geen goed
openbaar vervoer was, kostte het me moeite om naar mijn
werk te gaan. Kijk ik er nu op terug, dan begrijp ik niet dat
ik het heb volgehouden.’ Toch vond ze kinderen lesgeven
dankbaar werk.
Vreemde in eigen land
Haar grote ideaal om haar grenzen te verleggen, had ze in
die jaren niet opgegeven. Omdat ze daarvoor in Roemenië
weinig kansen zag, zocht ze naar mogelijkheden in het
buitenland. In België studeerde ze enige tijd Frans. Daarna
verhuisde ze naar Boekarest, waar ze aan de slag ging als
inkoper voor een Frans postorderbedrijf. Haar werkgever
zocht voor het kantoor in Roemenië een inkoper van tricotage
en mannenkleding. Omdat haar grootouders in de
wolverwerkingsindustrie actief waren, kende Annamária de
Roemeense textielindustrie, ze sprak de taal en kende het
land. Ze was de ideale kandidate. Voor haar werk reisde ze
door heel Roemenië om fabrieken te bezoeken.‘De Roemeense
textielindustrie is het verhaal van vrouwen. Die
doen het werk, maar krijgen er weinig voor terug. Ik schrok
van hun verhalen en van het verwijt in hun ogen. Die ervaring
was een belangrijke levensles voor mij.’
Nederland
In de zomer van 2001 zegde Annamária haar baan op. Ze
nam de beslissing om voor haar liefde naar Nederland te
komen en een nieuw leven op te bouwen. Na enkele maanden
van intensieve kennismaking met Nederland en de
Nederlandse taal schreef ze zich in bij een uitzendbureau,
waar ze tot ieders verbazing weigerde weg te gaan voordat
ze een baan had.‘Ik zat bij de receptie toen een Franse
vriendin belde. De juffrouw van het bureau hoorde dat ik
vloeiend Frans sprak en dat maakte kennelijk indruk.
Ze ging wat rondbellen en ik mocht binnen enkele dagen
op sollicitatiegesprek. Het resultaat was dat ik een jaarcontract
bij Achmea kreeg.’ Daar ging het snel. Annamária
begon bij het frontoffice van de afdeling Schade buitenland
en mocht al gauw dossiers behandelen. Ze specialiseerde
zich in internationale schaderegeling en wetgeving,
en verdiepte zich in het bijzonder in het Franse, Centraal-
Europese en Oost-Europese verkeersrecht. Na bijna zes jaar
vond ze een nieuwe uitdaging bij de International Desk van
Achmea. In haar huidige functie verzorgt ze als ‘underwriter’
onder andere internationale contracten voor zakelijke
schadeverzekeringen van Nederlandse bedrijven in het buitenland.‘Een
mooie, drukke en veeleisende functie met
volop mogelijkheden.’ Na het behalen van de nodige assurantiediploma’s
vond Annamária een mogelijkheid om
naast haar drukke fulltimebaan haar oude wens, een rechtenstudie
volgen, te verwezenlijken.
‘Als het even kan, volg ik begeleidingsbijeenkomsten,
want daar wordt
de stof goed doorgenomen en kan
ik de sfeer van het vak proeven.’
Studentenvereniging
Annamária had eind 2005 een langzame start aan de Open
Universiteit. De introductiemodules bleven een tijdje op
haar bureau liggen. Nu ligt ze met zes tot acht tentamens
per jaar op schema. De vrijheid die de modulaire opzet van
het onderwijs biedt, bevalt haar goed. Toch mist ze contact
met de faculteit.‘Als het even kan, volg ik begeleidingsbijeenkomsten,
want daar wordt de stof goed doorgenomen
en kan ik de sfeer van het vak proeven.’ Ze mist ook een
soort vragenuurtje waar ze dieper op juridische kwesties
kan ingaan. Maar de Vereniging Juridische Studenten
Recht-even-redig compenseert een beetje de nadelen die
aan afstandonderwijs kleven.‘Hier in Zwolle hebben we
een actieve vereniging die veel lezingen en excursies organiseert.
Zo blijft studiestof niet alleen abstracte materie.’
Ze heeft zo ook de kans om ervaringen met andere studenten
uit te wisselen.‘Het fascineert me dat mensen met een
verschillende achtergrond zich door hun interesse voor de
rechtswetenschap verbonden voelen.’
de student
Contact met de praktijk heeft ze sinds kort ook via Achmea.
‘Bij een bedrijf met 22.000 werknemers moet je laten zien
dat je er bent. Dat heb ik moeten leren. Ik heb daarom het
initiatief genomen om te vertellen wat ik wil en ik kreeg
veel positieve reacties.’ Achmea biedt Annamária nu de
kans om bij een gespecialiseerde juridische afdeling stage
te lopen. Ze heeft binnen het bedrijf ook een mentor
gekregen aan wie ze juridische kwesties kan voorleggen.
‘De kansen die ik in Transsylvanië niet kreeg, heb ik hier
gekregen. Daar ben ik dankbaar voor.’
Paul Troost