Uitgaan Enschede by Night Een half jaar geleden hebben ze me voor het eerst kunnen wegslepen uit Enschede en het zou me zonder moeite weer lukken, want een nacht doorhalen in Enschede met drank, muziek en plezier is geweldig! Een sfeerreportage. 12 eerstejaarsspecial <strong>2007</strong>
Uitgaan Mijn perfecte avond begint al vroeg: de zaterdag is een perfecte dag om ’s middags spetterend te openen met een babbeltje op het terras. ’s Middags om 13.00 uur mijn nest uit, aankleden en dan om 15.00 uur op het terras met de eerste de beste die met me mee wil. Ik ben geen bedreven drinker, dus tot 19.00 uur is het voor mij alleen water, thee en fris, maar tijdens het eten, wat je echt heel gezellig kan in Enschede met al zijn leuke terrasjes, k<strong>nu</strong>sse cafeetjes en wereldbekende daghappen, begint bij mij de drank te komen. Martini is de favoriet. Na een lange maaltijd en ongemerkt veel drank lekker uitgestrekt op het terras zittend in de avondzon, wil je nog maar één ding: meer gezelligheid. Gelukkig is dat geen probleem, want wat je ook doet, het verschil tussen avond en nacht is niet te missen in Enschede. Wanneer de zon eenmaal onder is, komen va<strong>nu</strong>it alle hoeken en gaten groepjes mensen, jong en oud, het plein op en schuiven gezellig babbelend aan bij bekenden die al op het terras zitten. En zo zat ik al snel aan een tafeltje bij de Kater – een leuk en informeel eetcafé met een vriendelijke bediening waar volgens mij werkelijk ieder soort mens komt. Nadat iedereen er een rondje ingedaan had en ik het best kon voelen in m’n lichaam en mijn manier van praten, was het alweer 1 uur en tijd voor het serieuze uitgaan. De eerste disco Het dichtst bij de Kater ligt Lunatic. Meestal wel een gezellige discotheek, op de eerste verdieping trouwens, maar zoals wel vaker was het ook <strong>nu</strong> een echte ‘groepsavond’: alle vriendengroepen staan gescheiden langs de elleboog-steunrandjes – die bijna overal staan of langs de ramen zitten – en dat is best gezellig als je bewust met één groep gaat, maar maakt het een stuk moeilijker nieuwe mensen te leren kennen. Want ik ben inderdaad zo’n figuur dat graag praat met onbekenden – vooral na een paar glazen Martini –, maar om nou op zo’n <strong>nu</strong>chter kijkende groep af te stappen… Van alles wat Dan is het publiek bij Aspen Valley toch wel heel anders – onze volgende stop trouwens. Bij de ingang is de controle een beetje streng – 21 plus –, uiteraard vooral voor de jongens, maar eenmaal binnen is het één groot feest. We moesten nog wel even in de rij staan voor het ophangen van onze jassen, maar al snel staan we tussen een wild bewegende massa, omgeven door hard geluid en kleurig licht. Met z’n allen even de dansvloer op, waar ik me toch altijd een beetje ongemakkelijk voel tussen al die bewegende mensen, maar eigenlijk is het best leuk. Een beetje alcohol maakt me altijd losser, dus wat kan het mij ook schelen: druk schuddend met m’n achterwerk op de maat en tekst van de muziek zet ik mezelf volledig voor schut. Gelukkig of jammer eigenlijk is dat de leukste <strong>nu</strong>mmers altijd het kortst duren: bij Aspen hebben ze de neiging altijd maar korte stukjes te laten horen. Je hoort wel veel verschillende muziek, maar je moet je wel snel willen aanpassen. Meer muziek Bij De Geus (het meest links liggende café van het rijtje) en de achterliggende zaak komen zonder twijfel de meeste studenten. Gezellig meezingend op de meest maffe <strong>nu</strong>mmers en ondertussen proberend het record meeste-bier-per-avond te breken, leunt iedereen tegen iedereen aan en moeten we ons er gewoon tussen drukken om mee te kunnen doen. Na 10 mi<strong>nu</strong>ten staat onze groep overal en nergens en besluit ik voor de verandering eens een biertje te nemen, wat bij De Geus geen enkel probleem is: je begint enthousiast een gesprek met je dichtstbijzijnde buurman… “Heb je wel wat te drinken man? Hier, neem een biertje.” Normaal gesproken ben ik nooit zo, maar tsja, als iemand zijn drankjes zo graag kwijt wil, wie ben ik dan om hem tegen te houden? En het gesprek krijg ik er ook nog gratis bij, ruim drie kwartier zelfs. Heb de beste jongeman nog wel een biertje teruggedaan, wel zo netjes. De maagvulling En dan is het opeens 3 uur en stort ik naar buiten bij De Geus. Geef het niet graag toe, maar ben toch vanavond ook wel weer erg aangeschoten. Drinken gaat zo makkelijk als je plezier hebt, maar ben toch voor de zekerheid maar even op het trapje van de kerk gaan zitten, plezier kan je zo omgooien. En daarna moesten de maagjes weer gevuld worden. Eén van de heerlijke dingen aan uitgaan in Enschede is de eenvoud voor het vullen van je maag bij de eerste hongerprik. Een kwestie van 60 meter groep-strompelen (vanaf De Geus tenminste) en je dan tegen ‘de muur’ werpen en je broekzakken uitpluizen voor euromuntjes. Waarvan ik er uiteraard weer geen van bij me had. Geen probleem: “Jongens, willen jullie allemaal een zakkie patat?” Ik ben de gulle jongen, dus merk op dat moment niet helemaal dat er ook onbekenden de hand opsteken. Een snelle telling kost me negen zakjes friet en ik bestel ze met mijn brede maar enge drankglimlach. Nog een afzakkertje Met onze vers gelegde voedselbodems en mijn vier nieuwe frietvrienden nog even naar binnen bij een paar cafés op de route zoals Molly Malone. Van buiten en van binnen een beetje een uitgelopen zaak, maar zo laat op de avond best gezellig – alsof ik het verschil nog zou merken. Beetje gezeurd met de laatste stamgasten, nog een laatste proost en toen heb ik me moe maar heel voldaan in de bijrijderstoel laten zakken... Étienne Wilderink eerstejaarsspecial <strong>2007</strong> 13
Change language