Eerstejaarsspecial 2007 - Sax.nu

Uitgaan
Mijn perfecte avond begint al
vroeg: de zaterdag is een perfecte
dag om ’s middags spetterend
te openen met een babbeltje op het
terras. ’s Middags om 13.00 uur
mijn nest uit, aankleden en dan om
15.00 uur op het terras met de eerste
de beste die met me mee wil. Ik
ben geen bedreven drinker, dus tot
19.00 uur is het voor mij alleen
water, thee en fris, maar tijdens het
eten, wat je echt heel gezellig kan in
Enschede met al zijn leuke terrasjes,
knusse cafeetjes en wereldbekende
daghappen, begint bij mij de drank
te komen. Martini is de favoriet.
Na een lange maaltijd en ongemerkt
veel drank lekker uitgestrekt op het
terras zittend in de avondzon, wil je
nog maar één ding: meer gezelligheid.
Gelukkig is dat geen probleem,
want wat je ook doet, het verschil
tussen avond en nacht is niet te missen
in Enschede. Wanneer de zon
eenmaal onder is, komen vanuit alle
hoeken en gaten groepjes mensen,
jong en oud, het plein op en schuiven
gezellig babbelend aan bij
bekenden die al op het terras zitten.
En zo zat ik al snel aan een tafeltje
bij de Kater – een leuk en informeel
eetcafé met een vriendelijke bediening
waar volgens mij werkelijk
ieder soort mens komt. Nadat iedereen
er een rondje ingedaan had en ik
het best kon voelen in m’n lichaam
en mijn manier van praten, was het
alweer 1 uur en tijd voor het serieuze
uitgaan.
De eerste disco
Het dichtst bij de Kater ligt Lunatic.
Meestal wel een gezellige discotheek,
op de eerste verdieping trouwens,
maar zoals wel vaker was het
ook nu een echte ‘groepsavond’: alle
vriendengroepen staan gescheiden
langs de elleboog-steunrandjes – die
bijna overal staan of langs de ramen
zitten – en dat is best gezellig als je
bewust met één groep gaat, maar
maakt het een stuk moeilijker nieuwe
mensen te leren kennen. Want ik
ben inderdaad zo’n figuur dat graag
praat met onbekenden – vooral na
een paar glazen Martini –, maar om
nou op zo’n nuchter kijkende groep
af te stappen…
Van alles wat
Dan is het publiek bij Aspen Valley
toch wel heel anders – onze volgende
stop trouwens. Bij de ingang is de
controle een beetje streng – 21 plus –,
uiteraard vooral voor de jongens,
maar eenmaal binnen is het één
groot feest. We moesten nog wel
even in de rij staan voor het ophangen
van onze jassen, maar al snel
staan we tussen een wild bewegende
massa, omgeven door hard geluid en
kleurig licht. Met z’n allen even de
dansvloer op, waar ik me toch altijd
een beetje ongemakkelijk voel tussen
al die bewegende mensen, maar
eigenlijk is het best leuk. Een beetje
alcohol maakt me altijd losser, dus
wat kan het mij ook schelen: druk
schuddend met m’n achterwerk op
de maat en tekst van de muziek zet
ik mezelf volledig voor schut.
Gelukkig of jammer eigenlijk is dat
de leukste nummers altijd het kortst
duren: bij Aspen hebben ze de neiging
altijd maar korte stukjes te
laten horen. Je hoort wel veel verschillende
muziek, maar je moet je
wel snel willen aanpassen.
Meer muziek
Bij De Geus (het meest links liggende
café van het rijtje) en de achterliggende
zaak komen zonder twijfel
de meeste studenten. Gezellig meezingend
op de meest maffe nummers
en ondertussen proberend het
record meeste-bier-per-avond te breken,
leunt iedereen tegen iedereen
aan en moeten we ons er gewoon
tussen drukken om mee te kunnen
doen. Na 10 minuten staat onze
groep overal en nergens en besluit ik
voor de verandering eens een biertje
te nemen, wat bij De Geus geen
enkel probleem is: je begint enthousiast
een gesprek met je dichtstbijzijnde
buurman… “Heb je wel wat
te drinken man? Hier, neem een
biertje.” Normaal gesproken ben ik
nooit zo, maar tsja, als iemand zijn
drankjes zo graag kwijt wil, wie ben
ik dan om hem tegen te houden? En
het gesprek krijg ik er ook nog gratis
bij, ruim drie kwartier zelfs. Heb de
beste jongeman nog wel een biertje
teruggedaan, wel zo netjes.
De maagvulling
En dan is het opeens 3 uur en stort
ik naar buiten bij De Geus. Geef het
niet graag toe, maar ben toch vanavond
ook wel weer erg aangeschoten.
Drinken gaat zo makkelijk als je
plezier hebt, maar ben toch voor de
zekerheid maar even op het trapje
van de kerk gaan zitten, plezier kan
je zo omgooien. En daarna moesten
de maagjes weer gevuld worden.
Eén van de heerlijke dingen aan uitgaan
in Enschede is de eenvoud
voor het vullen van je maag bij de
eerste hongerprik. Een kwestie van
60 meter groep-strompelen (vanaf
De Geus tenminste) en je dan tegen
‘de muur’ werpen en je broekzakken
uitpluizen voor euromuntjes.
Waarvan ik er uiteraard weer geen
van bij me had. Geen probleem:
“Jongens, willen jullie allemaal een
zakkie patat?” Ik ben de gulle jongen,
dus merk op dat moment niet
helemaal dat er ook onbekenden de
hand opsteken. Een snelle telling
kost me negen zakjes friet en ik
bestel ze met mijn brede maar enge
drankglimlach.
Nog een afzakkertje
Met onze vers gelegde voedselbodems
en mijn vier nieuwe frietvrienden
nog even naar binnen bij een
paar cafés op de route zoals Molly
Malone. Van buiten en van binnen
een beetje een uitgelopen zaak,
maar zo laat op de avond best gezellig
– alsof ik het verschil nog zou
merken. Beetje gezeurd met de laatste
stamgasten, nog een laatste
proost en toen heb ik me moe maar
heel voldaan in de bijrijderstoel
laten zakken...
Étienne Wilderink
eerstejaarsspecial 2007
13