Het geheugen van Westerstein

Wil en Freek Brinkman hebben twee kinderen, een dochter en een
zoon, die beiden opgroeiden in Hoogvliet. Aan die tijd denkt Wil
Brinkman met weemoed terug: “Je kon je kinderen als ze zomervakantie
hadden er een hele dag op uit sturen met een fietsje, een
hengel, wat aardappeltjes en meel. Het was veilig, je wist dat ze
’s avonds weer terugkwamen zonder dat ze iets mankeerden.” Er is
volgens het echtpaar veel veranderd sinds die tijd. Vroeger maakten
ze vaak een wandeling door de buurt om even bij te kletsen met de
buren maar tegenwoordig nemen ze de auto als ze er ’s avonds nog
op uit gaan. De sterke sociale contacten die toen zo vanzelfsprekend
waren, zijn verbroken door de grootschalige nieuwbouw die
in Hoogvliet werd gepleegd. De eens zo hechte buurten waar de
buren elkaar uit de brand hielpen, vielen hierdoor uit elkaar. “Ze
hebben Hoogvliet het hart uitgerukt”. Bovendien voelden ze zich
niet langer meer veilig in huis en daardoor sliep mevrouw Brinkman
een lange tijd met een mes onder haar kussen. Omdat ze beiden per
sé in Hoogvliet wilden blijven was Westerstein de ideale plek om te
wonen. Het is er vrij, rustig en veilig, en ‘dat komt het lichaam en
geest ten goede’. Eigenlijk is het echtpaar te jong voor Westerstein
maar dat is voor hen geen probleem. Ze zien Westerstein als een
grote flat met buren. Het enige verschil is dat de bewoners op leeftijd
zijn, maar dat hebben ze liever dan ‘die nozems’.