Patrick Neven - UHasselt

Je bent een tijd huisarts geweest en toen vertrokken naar Afrika. Daarna ben je in de
journalistiek verzeild geraakt. Als ik je carrière overloop, past Afrika niet in het plaatje.
Marleen Finoulst: “Ik heb lang gezocht naar de juiste jobinvulling. Ik heb inderdaad eerst in
een huisartsenpraktijk gewerkt, maar daarin was ik niet echt gelukkig. Ik weet nog dat ik al
dacht toen ik afstudeerde: “Ai, dit is het niet.” Ik heb toen een jaar postgraduaat informatica
bijgedaan, maar dat was het ook niet. Ik was een beetje aan het dolen. Het huisartsberoep
is namelijk een eenzaam beroep. Je wordt met veel miserie geconfronteerd zonder dat je zelf
een klankbord hebt. Ik zat – in het pré-gsm tijdperk – gekluisterd aan de telefoon, er waren
geen geregelde wachtdiensten … Bovendien was ik vanuit het bruisende leven in Diepenbeek
en Leuven, waar ik me geweldig geamuseerd heb, gecatapulteerd in een dorp waar niets te
beleven viel. Ik voelde mij niet echt gelukkig. Ik was duidelijk op zoek naar iets anders, maar
heb mijn beslissing uitgesteld door enkele jaren te werken als vaste vervangingsarts in een
groepspraktijk.”
“Mijn man had ook geneeskunde gestudeerd, maar dan op kosten van het leger. Die vragen als
tegenprestatie dat je enkele jaren voor hen werkt. Eerst zat hij in Duitsland, maar ik wilde niet
mee. Hij was daar zelf ook niet graag. Hij is toen naar Afrika gegaan en ik ben hem gevolgd.
Maar we werkten daar met twee blanke artsen in een hospitaal waar we verantwoordelijk waren
voor duizenden zwarten in een situatie die mij ook niet echt blijer maakte: geen hygiëne, geen
stromend water en amper elektriciteit, totaal geen luxe... Pas op, ik heb er aangename herinneringen
aan overgehouden en ik heb er veel geleerd. Bijvoorbeeld om miserie en problemen
te relativeren. Ook heb ik gezien hoe mensen met niets moeten leven. Maar ik ben helemaal
niet – zoals velen die eenmaal in dat continent geweest zijn - gebeten door de Afrikamicrobe.
En toen Mobutu ons buitengooide, omdat Marc Eyskens als minister van Buitenlandse Zaken
kritiek had op zijn beleid na de slachting op de studentencampus van Lubumbashi in 1990,
zijn we terug gekomen en ben ik opnieuw gaan zoeken naar een job, maar dan niet meer in
de klinische geneeskunde.”
“Op een gegeven moment zag ik een annonce voor een copywriter en daar heb ik dan lukraak
op gesolliciteerd. Ik werd aangenomen door wat de Artsenkrant bleek te zijn. Gaandeweg ben
ik ook voor andere bladen gaan schrijven en bleek dat ik liever schreef voor een breed publiek
dan voor artsen. Zo ben ik dan bij Roularta en uiteindelijk bij Bodytalk terecht gekomen. (stil)
Ik heb eigenlijk altijd Germaanse willen doen. Ik heb altijd graag met taal gewerkt. Maar mijn
vader stond in het onderwijs en heeft me dat steevast afgeraden omdat de kans dan groot was
dat ik ook in het onderwijs zou terecht komen en hij wist hoe het er daar soms aan toegaat.
Dus ben ik geneeskunde gaan doen. Maar nu ben ik uiteindelijk toch terug bij de taal aanbeland.
De cirkel is dus rond. Het bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan.”
Mistoestanden
En dus ben je nu als arts/journalist/auteur
goed geplaatst om ons uit te leggen
wat de regels zijn voor een gezond leven.
Marleen Finoulst: “Tja, die kennen we eigenlijk
allemaal: voldoende bewegen, niet
roken, matig zijn met alcohol… We proberen
dat met Bodytalk te brengen op een
aangename manier, zonder het opgestoken
en belerende vingertje. Er is de laatste jaren
al ruimschoots aandacht besteed aan
regelmatig bewegen, maar ook een gezonde
voeding blijft belangrijk. En dan niet de
vitaminen die we halen uit supplementen
en pilletjes, of fruit dat je drinkt uit een
potteke … Want die halen het niet bij het
echte werk.”
“Weet je wat volgens mij een probleem is
de laatste jaren? Alles wordt buiten ons gelegd:
het zit in de genen, het is ADHD,…
Alles krijgt een neuro-biologische verklaring.
Een depressie zit in de hersenen,
het zijn neurotransmittersystemen die dat
doen. We zitten in een tijdsgeest dat we
nergens meer verantwoordelijk voor zijn.
Men durft de oorzaak niet meer bij zichzelf
zoeken. Misschien is ADHD wel een opvoedingsprobleem
en moeten we de oplossing
ook dáár zoeken. Alles moet tegenwoordig
in een pilletje passen en het moet gemakkelijk
zijn. Roken is slecht, maar we nemen
dan maar multivitamines om die schadelijke
effecten teniet te doen.”
oktober 2009 | UHasselt Magazine | 7