Waarover men moet zwijgen - Twijfel

Waarover
men moet
zwijgen
Poëzie
Essay
Hoofd
artikel
Project
Column
Dit fotoverhaal zal zijn vervolg
krijgen in de volgende edities van
‹Twijfel›
Tekst · Amber Alblas
Foto’s · Mcklin fotografie
j i b b e r i s h p l a c e in h o l d

De doorgestreepte regels.
De doorgestreepte nooit gelezen regels
waren mooier. Het Meisje dat een engel of
een bloem was, zij was vast en zeker mooier.
De niet getoonde spijt was achteraf
veel mooier. Achteraf was alles mooier
wat er was. Wat er is mag niet gevraagd want
je weet pas wat er is wanneer het was,
of zoiets.
Hij heeft gezegd dat, tegenwoordig,
bijna niemand nog echt smeekt en
dat is waar.
Het Meisje heeft gesmeekt, maar
zonder woorden: door het snakken
naar lucht en door het wonen buiten
adem. De muziek van Genesis kan
soms wel helpen.
Wanneer zij weet dat hij dat leest.

De lens.
Hoe jij de wereld altijd door een lens ziet, ook wanneer je
hem gewoon door je vogelogen bekijkt. En dat terwijl mijn
ogen, denk ik, zich het liefste van de wereld zouden
afwenden, mijn ogen, lekker in mijzelf gekeerd, soms
niet. Hoe de ontrafelbaarheid van mysteries je aantrekt
en hoe het je dan toch frustreert wanneer het zich niet laat
ontrafelen, dat vind ik wel leuk aan jou.
Mensen, vooral mensen, zijn mysteries. Niet zien heeft veel
meer van doen met zien dan dat kijken dat heeft. Voel, merk
en proef dit: zien is de rafelachtigheid van het mysterieuze
niet-zien zelf. Waarvan de laatste zonsondergang zich
zal onderscheiden van alle anderen.
Geen idee, dat weet ik ook niet.

Het smeken.
Kom, vlieg hierheen met je vogelogen. Wanneer we elkaars
wreedheden gaan begrijpen zal het einde niet meer zoek zijn.
Niet de pot met blinkend goud, maar de brandende steden,
de gillende kinderen en tenslotte de allerlaatste stilte.
Dus vlieg nu maar hierheen, vlieg hierheen met je vogelogen,
kom met mij zien wat ik nu zie, zag, wat ik net zag. Zojuist
nog, echt waar hoor, geloof me nou, vertrouw me maar,
zal het te laat zijn. Je bent dichtbij, de waarheid die ver van je
is. Vlieg, vlieg, vlieg hierheen met je vogelogen. Heb je
de bomen gezien en hoe het spel van licht en schaduw hen
streelt? Een spel van hogere machten dan wijzelf.

De lezer.
Wanneer je een verhaal wilt schrijven dat begon met
een gedicht: waarmee boei je dan je lezer? Waarmee
kluister je hem vast aan je woorden? Hoe zorg je dat
zijn ogen de woorden blijven herlezen zoals zijn ogen
zijn meest dierbare foto blijven bekijken, zoals zijn oren
zijn meest dierbare muziek blijven horen? En wel alsof
het voor het eerst was… Alsof het telkens voor het eerst
was. Kortom, waarmee maak je woorden tot beeld en
tot klank? Het snakken naar lucht en het wonen buiten
adem zoals het Meisje deed bijvoorbeeld: ziet de lezer
haar dat doen, doet hij het zelf ?
En: hoe lang mag het duren?

Troost.
Wanneer is iets een fragment, wanneer
een compleet verhaal? Ieder verhaal
en ieder fragment maakt zich een begin
en een einde, ieder fragment en ieder
verhaal is een lijst met een inhoud, is
met flink wat geluk een klank en een beeld,
doet zich voor alsof het compleet is. Dat is
misschien waarin het verhaal troost biedt,
het verdoezelt de tragiek van het einde.

Lichaam en geest.
Als er een meisje bestond dat een engel
of een bloem was, enkel geest of lichaam
maar niet beide, dan zou zij vast en zeker
dit verhaal hebben geschreven.