150 jaar Diergaarde Blijdorp - Vrienden van Blijdorp

Gift uitgelicht
Niet wat het lijkt
Ze knippert lief met haar oogjes in het laaghangende najaarszonnetje.
Cheeky onze valkparkiet die uit haar kooi is losgelaten,
staart me aan vanaf een tros bananen. Een tropisch tafereeltje.
Achter het oranje blosje op haar wangen schuilt in dit
witgele vogeltje een krengerig tiepje. Ze is een diertje dat in
de natuur in groepen hoort te leven dus zou je denken dat ze
een allemansvriendje is. Maar nee, ze heeft beslist dat ze
alleen maar van mijn vrouw houdt. Door haar laat ze zich
aanhalen, kussen, aaien en kietelen. Als ik in de buurt kom
dan bijt ze. Ze is jaloers. Als er niemand in huis is, dan wil ze
wel op mijn schouder zitten. Tot ik achter de computer
kruip. Dan loopt ze over mijn arm naar het toetsenboord en
probeert ze de toetsen los te wrikken…. Nee, zoveel gemeenheid
zou je niet verwachten als je haar op de fruitschaal ziet
zitten. Weet u wat het ergst is Uit mijn hand eten doet ze
wèl …
Bij het horen van een bepaalde diersoort hebben mensen al
een verwachtingspatroon. Zo denk je bij een panter of tijger
al gauw aan verscheurende dieren. Terwijl het plaatje van een
tijgerin met jongen een heel ander beeld oproept. Bij een
konijn zie je weer wat anders voor je. Pluizig, zacht. Maar
heeft u weleens konijnen met elkaar zien vechten In de
natuur loopt zoiets wel goed af omdat de zwakste altijd kan
vluchten. Twee konijnen die elkaar niet mogen en per ongeluk
in het zelfde hok zitten, kunnen elkaar letterlijk dood bijten.
Onze verwachtingen worden dus al vaak bepaald door
onze eerste indrukken en die eerste indrukken veranderen
daarna maar moeilijk. Zeker als die mening collectief bevestigd
wordt. Een warmbloedig dier kun je knuffelen, een
koudbloedig dier niet. Een pels betekent aaien en schubben
betekent afblijven; hoewel Steve Irwin hier weer heel anders
over dacht. Toch weet je maar nooit of die eerste indruk wel
juist is. Om enkele voorbeelden te noemen, hoeveel mensen
worden er niet gebeten door honden De spreekwoordelijke
mensenvriend. Wat dacht u van ernstige ongelukken met olifanten
Terwijl olifanten bepaald niet agressief zijn en snel
begrijpen wat van ze verwacht wordt. Juist door hun intelligentie
worden dieren vaak verkeerd ingeschat. Ook onze
Chuulugi, die met de hand is grootgebracht, heeft eens een
verzorger zeer ernstig in zijn hand gebeten. Over Bokito is in
dit verband al meer dan genoeg geschreven.
Tegenstrijdige namen in het dierenrijk dragen ook bij aan de
verwarring. Om er maar enkele te noemen. Een oorwurm zit
in ….een dahlia. De neushoorn noemt men een dikhuid.
Toch is de huid van een neushoorn in verhouding niet sterk.
Een runderhuid is zelfs stukken taaier. Het kleinste antiloopje
heet dik-dik maar is het dunste schepseltje van Blijdorp. De
grote textorwever. Het beestje is amper zo groot als een mus!
Je zou denken dat er dan ook een kleine textorwever zou
bestaan, maar nee hoor! En als klap op de vuurpijl moet u in
het Oceanium eens de Zwarte zeebaars opzoeken. Driemaal
raden welke kleur deze vis heeft. Juist…Wit!
Rotterdam, 18 september 2007
Mevrouw/mijnheer,
In het laatste Vriendennieuws stond een oproep om briefjes
van vijf, tien, etc. in te leveren bij de Vriendenwinkels om te
investeren in een nieuw ijsberenverblijf. Wij willen graag aan
deze oproep gehoor geven, maar zijn niet in staat om binnen
korte termijn een Vriendenwinkel te bezoeken.
Ik ga er van uit dat u het niet erg vindt onze bijdrage van
Nlg. 210,- per post te ontvangen. Wij wensen u veel succes
bij deze actie en hopen een passende bijdrage te hebben
geleverd aan het geschenk voor de 150-jarige.
Met vriendelijke groet,
Bea en Nico Janssens, Rotterdam.
In memoriam Mika
foto: Nancy de Ridder, Schiedam
v r i e n d e n
IJsberenverblijf
20
Begin november 2007 heeft onze penningmeester Arie Bos
€ 1 miljoen overgemaakt naar Diergarade Blijdorp tbv het
nieuwe ijsberenverblijf. Nog nooit in de geschiedenis van de
Vrienden is zoveel geld overgemaakt! Daarom is tijdens de
eerste winterlezing het bedrag ook symbolisch overhandigd
aan directeur Ton Dorresteijn en curator Martin van Wees.
foto van Koos van Leeuwen