in de keuken van tomado Paul MerTZ

en praktische zaken. Dat blijkt uit het Tomado-huis, dat blijkt uit de Tomado-produkten.
Ontwerpers, technici en huisvrouwen werken nauw samen om aan alle
moderne wensen en eisen te voldoen’. Amen.
De huisvrouw is doelgroep. Een primaire doch beslist niet de enige. Tomado
besteedt veel aandacht, tijd en geld aan de tussenhandel, de winkel(ier)
s in huishoudelijke artikelen. Ketenvorming en branchevervaging zijn dan nog
trage woorden. Dealers, zullen we ze nu maar noemen, worden hoog geschat,
uitstekend geïnformeerd (persoonlijk en schriftelijk) en krijgen voortdurend de
beschikking over een arsenaal aan reclame-uitingen: inhaakadvertenties, folders,
etalagemateriaal. Voor de folders moeten ze trouwens wel betalen: Robot
Jeanette f 4,- per 100 stuks, strijktafel en stofzuiger idem, Hartewensen f 7,-.
Even terug naar de toon, de toonzetting. Die verandert zodra in 1968 FHV
zijn intrede doet, als reclamebureau. Maar. Krijgt het de kansen het achterste
van de talentvolle tong te tonen En grijpt het dan die kansen Wat moeten we
denken van: ‘Tomado’s onsterfelijke koffiemolen’ of van ‘Tomado’s elektrische
evolutie’ Wel zien de annonces er meteen een stuk appetijtelijker uit. Minder
streng, vrolijker bijkans, opgewekter, moderner.
Over vrolijk gesproken. Tomado is niet gespeend van humor. Zo kom ik
onder meer tekenaar/cartoonist Ted Schaap tegen, evenals Bob van den Born
en Otto Dicke. En zo schrijft Annie M.G. Schmidt het verhaal ‘Sloddervrouwtje
en Sloddermannetje’. En zo staan, in de reeds barre jaren met Bekaert, in een
tweetalig (Nl/Fr) huishoudboekje, luchtige tekeningen met dito teksten. O.a. ‘Ik
denk dat ik er maar een baantje bijneem; door die Tomado snelkookpan is het
eten klaar in een wip!’ Of: ‘Fijn hoor zo’n personenweegschaal met nul instelling!’
Tomado is een merk. Lange tijd een sterk merk. Zoiets valt niet zomaar
uit de lucht. Elders in dit boek wordt reeds de vroegtijdige, welhaast voortijdige,
belangstelling voor marketing genoemd (de reis van Jan van der Togt naar de
Verenigde Staten en de benoeming van Unilever-man Jan de Soet). Alsook de
aanwezigheid van een goede interne reclamemedewerker en de samenwerking
met gereputeerde reclamebureaus. En daar blijft het niet bij. Er zijn gulle budgetten
en de afdeling verkoop (sales) is prettig actief. De productontwikkelaars
zijn inventief en denken vanuit de consument. Niet vanuit een nóg grotere, nóg
duurdere machine. Voorts worden de medewerkers uitmuntend op de hoogte
gehouden, via het personeelsblad ‘De passeerzeef’. Van Dale kent het woord
niet, Tomado wel. (Huishoudzeef, middelfijn gaas, gedompeld in puur Banka-tin,
Tomado 40. Menukaart ter gelegenheid van het 40-jarig jubileum, 1963.
De meervoudige kleerhanger werd daadwerkelijk geproduceerd, hij was
172 bedoeld om meerdere blouses tegelijk op te hangen.
173