Editie 5 - De Weimarse Staande Hond

in een ras bestaan. zijn die gewoonlijk
toch vermengd met die namaakbloedlijnen.
omdat de meeste fokkers
hun lijn beginnen met dezelfde voorouders
of voorouder. Dit komt omdat
deze wederzijdse voorouders in hun
tijd als uitblinkers beschouwd werden.
In zo'n geval is een "outcross"
tussen twee van zulke bloedlijnen
minder riskant dan tussen dieren
zonder of met weinig verwantschap.
Hoe legt men de gewenste eigenschappen
vast
Als een outcross noodzakelijk is om
een niet aanwezige eigenschap te
verkrijgen of een anders onuitroeibar
e fout te elimineren. laat de fokker
het dan zo min mogelijk ingrijpend
doen. Met andere woorden: laat hij
een dekreu zoeken die de gewenste
eigenschap heeft en die zomogelijk
toch nog ver verwant is aan zijn
eigen bloedlijn. hoe nader hoe beter.
Hierdoor kan men zich wellicht enkele
generaties fokkerij besparen. als
het erom gaat de reeds in zijn
bloedlijn aanwezige deugden te herwinnen
en tevens nieuwe. waar het
om begonnen is. vast te houden. Er
is nu eenmaal evenveel kans. dat de
outcross de al aanwezige goede
eigenschappen teniet zal doen. als
dat hij andere. die gewenst zijn maar
ontbreken. mee zal brengen. De
vraag wat men na een outcross
moet doen is zo belangrijk, dat ik
nogmaals wil herhalen dat alle slechte
resultaten alleen kunnen worden
geëlimineerd door voortgezette inteelt
of lijnteelt en zorgvuldige selectie,
zodat de
verkregen voordelen kunnen worden
vastgelegd in de bloedlijn.
Goede resultaten in de eerste generatie
Er zijn twee oorzaken aan te wijzen
voor het feit. dat soms een fokker al
in de eerste generatie na een outcross
bij benadering krijgt wat hij
hebben wil. De eerste is, dat de
ouders in werkelijkheid niet zo onverwant
waren als hij dacht. De
tweede is dat de serieuse fokker
gewoonlijk een praepotente dekreu
zal zoeken, een reu dus waarvan
men al weet dat hij goed vereft. Zo'n
hond is gewoonlijk een inteelt- of
lijnteeltprodukt en zal. om het zo
simpel mogelijk te zeggen, het vermogen
hebben om zijn eigenschappen
te laten overheersen.
Hoe verder
Als ze goede resultaten hebben gehad
in de eerste generatie denken
veel fokkers dat de outcross een
onverdeeld succes was en dat op
dezelfde voet doorgaan alles is wat
ze behoeven te doen om grote fokkers
te worden met een eigen type
en een hoog gemiddelde aan uitblinkers.
Zij konden er niet meer naast
zitten. aangezien zonder enige twijfel
precies het tegenovergestelde zal
gebeuren. Ik kan hier het beste de
wereldberoemde geneticus dr. E.
Fitch Daglish aan het woord laten
met het volgende citaat uit zijn artikel
in het juni- nummer van Dog World:
"Eén van de fundamentele principes
in de genetica is dat niet de zichtbare
eigenschappen van de individuen
vererfd worden. maar die factoren of
genen die hen in staat stellen bepaalde
eigenschappen onder bepaalde
omstandigheden te produceren.
Als twee dieren van verschillende
genetische samenstelling gecombineerd
worden zal hun geslacht
genetisch onzuiver zijn in verschillende
mate. hoezeer de beide ouders
uiterlijk ook op elkaar gelijken.
Dat is de oorzaak van de brede
variatie in grootte, vorm. gestel enz.
die men onveranderlijk ziet in de
tweede generatie van kruisingen.
Indrukwekkende voorbeelden vindt
men bij de welbekende gebruikskruisingen
van pluimvee. rundvee en
varkens. de eerste generatie is gewoonlijk
zeer éénvormig van uiterlijk
en wordt geprefereerd voor bepaalde
doeleinden als eieren leggen of vet
worden. maar als met zulke dieren
wordt gefokt zijn de resultaten altijd
teleurstellend. Ze zijn fokonzuiver
voor zoveel genen - voor alle factoren
waarin hun ouders verschilden
- dat hun nageslacht een enorm
scala van variaties oplevert plus een
groot aantal minderwaardige individuen.
van welk gezichtspunt uît
ook bekeken. Men maakt nu misschien
de tegenwerping dat wat er
30