Editie 5 - De Weimarse Staande Hond

hulp toegestaan is.
Het voornaamste gebruiksdoel van
de Weimaraner blijft toch de jacht op
patrijs en fazant., waarbij men de
meeste vpordelen kan hebben van
zijn 'staande' eigenschappen. Geschikt
als hij is, staat de Weimarse
Staande Hond klaar om lange afstanden
te trotseren in het veld en in
het bos. Zijn capaciteiten maken al
zijn inspanningen mogelijk en het is
echt zeldzaam dat hij aan het einde
van een dag opgeeft. Als men een
Weimaraner zich ziet losrukken uit de
modder en uit het slijk bij elke stap,
leert men de fysieke kracht kennen
die hij kan opbrengen.
Als men zich steeds aangetrokken
voelt tot het moeras dan is daar de
gelegenheid om gebruik te maken
van de diensten van een Weimaraner
langhaar, op wie het bevroren water
wat minder vat zal hebben. Afgezien
van dt~e voorzorgsmaatregel getuigen
kt:>rt- en langhaar van dezelfde
passie in het bietenveld of in het
binnenste van het kreupelhout. Als ze
maar enigszins voldoende zijn afgericht,
zullen ze hartstochtelijk zoeken,
te1rwijl ze altijd werklustig zijn.
De kwaliteiten van hun neus en van
het 'staan' zullen u voordeel bieden
bij t~temoetkomend wild. Hun volhardinl~
bij het in het nauw drijven
van dEl vogels is plezierig om naar te
kijken. De Weimarse Staande Hond
is vaa}c genoeg onvermoeibaar in zijn
zin orn een spoor te volgen. Het
contact met het wild is in één woord
de mateloze jachtpassie die deze
grote honden kenmerkt. Zijn baas
moet ervan weten te profiteren. Hij
zal de emotie ervaren als hij ziet hoe
zijn Weimaraner speelt met de winterse
mist, terwijl hij schuwe vogels
achten1olgt.
HEUPDYSPLASIE OPNIEUW BIJl DE RECHTER
In ons Clubblad 88-5 zijn wij uitvoerig
ingegaan op een tweetal uitspraken
van de Kantonrechter van Zevenbergen.
Het ging daarbij om de
vraag of heupdysplasie aangemerkt
zou kunnen worden als zogeheten
•verborgen gebrek•. In ons Nederlandse
recht is geregeld, dat de
verkoper in het algemeen dient in te
staan voor •verborgen gebreken•.
Met andere woorden, als de aandoening
heupdysplasie door de
rechter als verborgen gebrek wordt
aangemerkt en ook aan alle overige
eisen wordt voldaan. dan kan de
koper in beginsel schadevergoeding
van de verkoper/fokker verlangen.
In de twee zaken die wij in Clubblad
88-5 bespraken ging het om twee
honden uit hetzelfde nest. bij wie
heupdysplasie was geconstateerd.
De Kantonrechter kende in het ene
geval schadevergoeding toe, maar in
het andere geval niet. omdat de
koper te lang zou hebben gewacht
met het instellen van zijn vordering.
Deze koper, de heer Van S., nam
daar neen genoegen mee en ging
tegen de uitspraak van de Kantonrechter
in beroep bij de Arrondissementsrechtbank
te Breda, die op
16 mei 1989 uitspraak deed ten
gunste1 van de koper.
Van Si. was door de kantonrechter
"niet-cmtvankelijk verklaard•, omdat
hij te llang zou hebben gewacht met
het u~tbrengen
van de dagvaarding.
De kantonrechter stelde zich op het
standpunt, dat Van S. zo snel mogelijk
tnadat hij op 22 mei 1985 van
zijn di,erenarts hoorde dat zijn hond
aan HO leed, zijn rechtsvordering
had moeten indienen. Van S.bracht
echter naar voren, dat hij weliswaar
op 22 mei 1985 hoorde dat zijn hond
aan HID zou lijden, maar dat het voor
hem ''P dat moment niet duidelijk
was, dat in dit géval HO het gevolg
was v;an erfelijke factoren en dus als
-verbol(gen gebrek" zou moeten
wordetn beschouwd. Dat de gecon-
7