Rebound no25

Niet om het geld
In 2007 speelde Nederland een uitwedstrijd in Albanië. De startende
center voor Albanië was een oude vriend en na de wedstrijd gingen
we ergens nog wat eten. We bespraken de gang van zaken rondom
onze nationale selecties. Hij beklaagde zich over het gebrek aan
budget bij de Albanese Bond en de goedkope vluchten en hotels
die daar het gevolg van waren. Tot zijn verbazing vertelde ik dat het
Nederlands team dezelfde goedkope vluchten nam en in dezelfde
hotels verbleef.
Column
Peter van Paassen speelde, na
zijn opleiding op St. Bonaventure in de
Verenigde Staten, twaalf seizoenen als
professional in België, Spanje, maar
vooral in Nederland bij Den Helder,
Amsterdam en Den Bosch. Het seizoen
2012-2013 was zijn laatste.
Het was genoeg geweest en tijd voor een
maatschappelijke loopbaan. Hij werkte
als consultant sportcommunicatie en is
nu docent Sport & Media aan de Fontys
Economische Hogeschool Tilburg.
In deze column laat hij maandelijks zijn
licht schijnen op de Nederlandse sport en
– logisch – het basketball in het bijzonder.
‘‘ En krijgen
jullie ook zo’n
waardeloze
dagver
goeding?”
“En krijgen jullie dan ook zo’n waardeloze dagvergoeding?” vroeg
hij. Toen ik antwoordde dat wij geen vergoeding kregen keek hij mij
geschokt aan. Toen begon hij te schaterlachen. “My country doesn’t
have money to fix our roads, or to build working streetlights, but at
least we get some money to play basketball!”
Elk land hanteert een eigen systeem om internationals te belonen
voor hun inzet. Bonussen voor gewonnen kwalificatiewedstrijden
of deelname aan een groot eindtoernooi zijn de gewoonste zaak
van de wereld. Israël hanteert een uitgekiend systeem waarin
alle dagvergoedingen, bonussen en andere beloningen op een
spaarrekening worden gezet. Pas na het officieel beëindigen van de
interlandloopbaan krijgt de speler dit uitgekeerd. Bedragen van meer
dan een ton zijn dan geen uitzondering.
Ook zijn er landen die er grote bedragen voor over hebben om
zwakten in hun nationale selectie op te lossen met het naturaliseren
van een Amerikaan. Tegen een vergoeding natuurlijk. Zo kreeg JR
Holden een jaar of tien geleden naar verluidt persoonlijk een Russisch
paspoort en een geldsom van tegen een miljoen dollar uitgereikt
door president Puttin. Een Montenegrijns paspoort leverde Omar
Cook ongeveer de helft op.
Dit soort praktijken zijn in Nederland uiteraard niet aan de orde.
Naturalisatie tegen betaling is ondenkbaar en de huidige generatie
internationals heeft nog nooit een noemenswaardige vergoeding
gekregen voor deelname aan het Nederlands team. Spelers die al
acht jaar lang per seizoen gemiddeld zeven weken vrije tijd (soms
weg van vrouw en kinderen) opofferden hebben dus in totaal
meer dan een jaar vrijwilligerswerk verricht in vaak amateuristische
omstandigheden.
Basketballen voor je land doe je uit trots, of omdat het spelen van
interlands goed is voor je eigen carrière. Maar bij het ontbreken van
welke financiële prikkel dan ook zal een Nederlandse international
het vooral doen omdat het gewoon erg leuk is. Hoe lachwekkend
dat in de ogen van een Albanees dan ook moge zijn.
31