Rebound no27

Wat is het geheim van
Groningen?
Column
Charis Sideris speelde in de
eredivisie en het nationale team, was
coach in Nederland en België en is een
hartstochtelijk schrijver over zijn sport
in De Telegraaf en uiteraard ook in dit
magazine.
Als de status van het Nederlandse basketball afgemeten zou
worden aan die van Groningen, zou het waarschijnlijk een A-sport
zijn. Immers, van de voor Nederlandse begrippen immense
Martinihal zijn de 4300 plaatsen regelmatig uitverkocht. Zo ook
de laatste twee thuiswedstrijden die Donar moest afwerken voor
de reguliere competitie. Dat wordt nog eens onderstreept door
de uitslagen van de verkiezing voor speler en coach van het jaar.
Of dat terecht is, valt te bezien. OK, coach van het jaar Ivica Skelin
heeft weer voortreffelijk coachwerk afgeleverd, ondanks tal van
blessures. En MVP Lance Jeter behoorde ongetwijfeld tot de betere
eredivisiespelers. Het blijft natuurlijk een kwestie van smaak. Maar
hoe je het ook wendt of keert: Donar eindigde ‘slechts’ als derde,
vlak achter Den Bosch en Leiden, maar ternauwernood vóór het
bescheiden Landstede Zwolle.
Maar toch, hoe valt nu die overweldigende, historisch gegroeide
belangstelling voor het basketball in Groningen te verklaren? De
stad Groningen is geen Urk of Den Helder. Er is in het uitgaansleven,
en op muziek-, theater- en bioscoopgebied niet minder te beleven
dan in bijvoorbeeld Den Bosch, Leiden, Zwolle, Leeuwarden of
Weert. Wat begon als een aangenaam tijdverdrijf, eerst in De
Korenbeurs, later in de ACLO hal, en tenslotte via de Evenementenhal
in de huidige Martiniplaza, is uitgegroeid tot wekelijks volksvermaak
waarnaar en waarin duizenden willen kijken, respectievelijk gezien
worden. Het zou voor alle clubs interessant zijn om onderzoek te
doen naar de omstandigheden waarop dit tot stand is gekomen
Basketball in Groningen heeft zich geleidelijk, stap voor stap, als
een olievlek uitgebreid. De enthousiaste supporters, toen nog
voornamelijk studenten, namen vrienden en vriendinnen mee, die
raakten op hun beurt enthousiast, de club floreerde, de verhuizing
naar de Martinihal volgde (toen nog een ongewis avontuur), de
successen kwamen, de eerste landstitel volgde, Het Nieuwsblad
van het Noorden omarmde de sport, de eerste notabelen kwamen,
de eerste celebrities lieten zich zien en bekijken… En ineens is het
Groningse basketball een hot spo(r)t waar iedereen bij wil horen,
inclusief diverse sponsors.
stap voor stap,
als een olievlek
Iets dergelijks lijkt zich nu ook in Leiden af te spelen. Maar waarom
nu pas? En waarom niet in die mate in Den Bosch? Of Zwolle? Of
Leeuwarden? Of Rotterdam? Wat hebben de Groningse bestuurders
beter gedaan dan hun collega’s? Of was de Groningse opmars een
toevallige samenloop van omstandigheden?
11