hier - Stichting Hertogenwijk

CocatheeZon in Tiel, maar dan wel met mate. Het is een nattevoorjaarsdag als het gesprek plaatsvindt in zijn drukkeonderkomen in de Honingstraat. Alma maakt een kopcocathee. Cócathee? Hij lacht: ,,Je kunt er liters vandrinken en er gebeurt nog niks met je.’’Zijn vader was van Spaanseafkomst, zijn moeder was Inca.Zij overleed toen Alma vier was.Liefdevol spreekt hij over eentante die de opvoeding op zichnam. Ook zijn opa, die hij zichherinnert als een altijd grappenmakende landbouwer, speeldeeen belangrijke rol in zijn leven.Alma op zijn favoriete plekaan de WaalOp veertienjarige leeftijd maaktehij een reis van een week – ’per’lama en bus – naar de hoofdstadLima. Daar ging hij bij eenandere tante wonen om er naarschool te gaan. In Lima zag het leven er heel anders uitdan in zijn geboortedorp. Er was discriminatie, hetwoord ’indiaan’ werd als scheldwoord gebruikt. Hetstemde hem tot – veel – nadenken.MuziekMaar Alma is ook een ondernemende geest; toen hijachttien was, trok hij door Zuid-Amerika. Veranderdezijn naam in Inkary: Inka-ry, ’ziel van de Inca’. Verdiendede kost met het maken van de muziek van zijn volk.Toen hij in Venezuela belandde, kreeg hij er de status vancultureel medewerker van de Peruviaanse ambassade. Enzo trok hij weer verder, naar Curaçao, waar hij opscholen en in theaters een cultureel programma over deIncacultuur presenteerde. Over Europa hoorde hij er nietveel goeds: de mensen vertrouwen elkaar daar niet. En:het zijn onderdrukkers. Toch kwam hij – via Curaçao – indat Europa terecht. Nederland, Utrecht, Tiel.En, nu, na zoveel jaren, wat vindt hij ervan? Hij antwoordtdat hij het wel prettig vindt hier te wonen en tewerken, hoewel hij ooit terug wil naar Peru. Van deHertogenwijk, waar hij nu tien jaar woont, vindt hij hetmooi dat er zo’n diversiteit aan culturen is. ,,Respecteerelkaar en elkaars gewoonten’’, is zijn advies.Moeder AardeTegenwoordig verbreidt Alma niet alleen de Incamuziek, maar ook hun cultuur en filosofie. ,,Wij zijnonderdeel van de kosmos, we zijn allemaal één.’’ Zijnstrijd voor de rechten van de Inca’s leidde er zelfs toedat hij in 1999 en 2001 bij de Verenigde Naties zijnvisie kon geven. ,,Ik voel me een wereldbewoner’’, zegthij, ,,een kind van Moeder Aarde. Als ik ergens kom,kijk ik met liefde. Daarna zie ik de mensen, en daarnapas weer ras, kleur, aardse goederen.’’De website van Alma Inkary: www.inkapacha.nl18