Volledig zilverblad in pdf - Sint-Jozefsinstituut Handel en Toerisme

Een dagje uit de carrièrevan Roos MicholtPeter SymaeysHet is een warme septemberdag. Ik ben net opgestaan en kijk eventjes naarbuiten. Wat zal ik aantrekken? Die lange broek is voor het weekend want het zaleen rok moeten zijn. Niet te kort natuurlijk. Ook eens kijken of mijn bloes wel deftiggenoeg is, anders kan ik terug naar huis. Nog panty’s in de lade? Het wordt weerHafzien vandaag.Een paar uur later. De zon brandt door de ramen. De klassenzitten tot de nok gevuld. Gelukkig vandaag slechts eengroep van 27 jonge dames. Je kan minder geluk hebben. Ookzij zien af maar niemand die een kik geeft. In de speeltijdgiechelen ze wat, maar anders zijn ze vol aandacht voor mijnuiteenzetting. Af en toe probeer ik hen aan het woord telaten. Met zo’n aantal niet evident. Wat zullen ze doen ophet mondeling examen? Ze zullen wel hun zaken gestudeerdhebben maar de meesten zal ik amper gehoord hebben.Gelukkig hebben we al een taallabo. Dan worden de klassengesplitst en kan je tenminste eens wat concreter werken.Ze zien er keurig uit. Allemaal volgens de laatste voorschriften.We hebben toch wel een halve dag gediscussieerd overde vouwen in de rok, de stof die nodig was. En ik die dachtdat Frans aanleren het belangrijkste was. Verkeerd gedachtblijkbaar.‘En ik die dachtEigenlijk ben ik blij dat ikhier kon beginnen. Eendat Fransjongensschool wilde meniet omdat dames niettoegelaten zijn in de hogerecyclus. Beseffen die welaanleren hetdat we al in 1972 zijn? belangrijkste was.Niet dat het hier allemaalrozengeur en maneschijn Verkeerd gedachtis, maar eigenlijk valt hetwel mee. Als linkshandigeblijkbaar.’moest ik wel rechts op hetbord schrijven, maar datzal ik snel afvoeren. Ook de angst om onverwachte vragenvan de leerlingen te krijgen waarop ik niet zou kunnen antwoorden,is verdwenen. Ik besefte heel snel dat die gedachtetotaal overbodig was. Ze antwoorden enkel als ik hen ietsvraag. Spontaan een vraag stellen zit er niet in.aan Hilde Vincke. Ze begon samen met mij en misschien weetdie al meer. Ik weet ook dat er een paar Frans geven, maar wepraten eigenlijk niet veel met elkaar over de lessen. Iedereenmoet zelf uitzoeken wat hij moet doen. Dat is niet altijd evenleuk, maar eigenlijk kan je zo beslissen wat je doet in klas. Ikben hier nog niet zo lang maar ik voel dat ik de leerlingenmeester ben. Die zijn vooral blij dat ze naar die school mogenkomen. Vaak zijn het internen. Ouders die zelfstandig zijn enhun dochters een goede opleiding willen bezorgen.De lijnen zijn duidelijk uitgetekend. Iedereen weet perfectwaar er kan ingekleurd worden. Wie schoolmoe is, moet eenandere school zoeken of gaan werken. Wat kan het leventoch eenvoudig zijn.Straks is er ook nog een schoolreis. Die heeft zuster Paula alhelemaal uitgedokterd. Wie waarheen gaat met z’n klas, allesligt vast. Ik hoef enkel maar aan mijn lessen te denken. Af entoe komt ze als directrice wel eens kijken of ik het goed doe.Ik doe gewoon mijn best we zien wel of ik hier kan blijven.Ik mag zeker niet vergeten zaterdag op tijd te zijn. Ik beginmet een wachtuur en daarna heb ik twee uur les. De zaterdagvoormiddagsluit af met een wachtuur. Vrijdag uitgaan,zal dus beperkt moeten worden. Nu, ik overleef het wel. Alstwintiger kan je tegen een stootje.Zo begon collega Roos Micholt haar carrière in het onderwijs.Vandaag, zevenendertig jaar later, legt ze er het bijltje bij neer.Een dik verdiende rust staat haar te wachten. We gunnen hethaar van harte. Roos, geniet van je pensioen!Straks is het speeltijd. We zitten in een lokaal tussen de tweespeelplaatsen en de directrice zit naast ons. Ik vraag me afwaar die mannen zitten. Allemaal in pak, ruim ouder danik. Ze ruiken ook naar de sigarettenrook. Waar zouden dietijdens hun springuren en de pauze zitten? Ik vraag het eens34