Arbeid (1942) nr. 3 - Vakbeweging in de oorlog

Babbeltjevan Oom Niek ,VOOR DE JEUGDM'n beste neven en nichten.„Heeft u vroeger wel eens gevochten,oom Niek? Kunt u worstelen ofjiu-jitsu?"Alsjeblieft — dat zijn zo een paarvragen, die mij door mijn lieve nevenen nichten worden g&steld ..Heeft üwel eens. als jongen dan, een dommestreek uitgehaald? Als dat zo is,vertelt u er dari eens wat van — deoudere mensen, die ik ken, hebbennooit zoiets bij de hand gehad ofze zijn het allemaal weer vergeten"...Kijk. dit is het verzoek van eenanderen braven neef.Ik geloof, dat jullie maar het liefsthoort,'dat oom Niek. in zijn jonge,jaren een schelm van de eerste soortis geweest — een knaap, waar geenland mee was te bezeilen — een jog,dat van de eene vechtpartij in deandere viel en die zich vechtendedoor het leven heeft moeten slaan.Laat ik je nu dadelijk vertellen, dat'het zó erg niet met me is geweest.En ik vind, dat het een heel goedteken is, dat ik eerst lang moest nadenken,voor ik een domme streekhad gevonden, waarover ik jullie kanvertellen. Het mooie is. dat ik m'ndomme streek met een...... vechtpartijkan samenvoegen. Wat jemaar mooi noemt!Wij hadden indertijd een buurman,die groenteboer was De man had eengroot stuk land, waarop hij allemogelijke groente k-weekte. Diegroente bracht hij in een schuitjenaar de markt in de stad.Nou. dat schuitje '. daar zou ik óóknog wel wat over .kunnen vertellen— daar heeft bom Niek meermalenin gezeten — als de baas er niet was,en het was maar goed, dat die schuit^aan een ketting lag en dat je dieketting met geen mogelijkheid konloskrrjgen.Maar m'n domme-streek-vechtpartijverhaalheeft alleen in zover, met deschuit te maken, dat dé buurman indie schuit andijvie zat te spoelen, omdie schoongemaakt naar de groentemarktj;e brengen.Nu geloof ik, dat andijvie-spoelennogal een vervelend werkje is, waarje heus je verstand niet bij hoeft tegebruiken, als je er eenmaal de slagvan te pakken hebt:En de slag van "dat spoelen had m'nbuurman te pakken. Stuk voor stukhaalde hij die andijvie-struiken doorhet water, terwijl hij zelf op de randvan z'n bootje zat.We stonden er met z'n tweeën naarte kijken: een jongen, die Ko*busheette en ik. En al spoelende zat diebuurman tegen'ons te praten: heelvriendelijk -- ik zou haast zeggen:heel lief. „Zo jongens komenjullie eens naar het andijviespoelenkijken? Nou, dat vind ik aardig...Hoe heten jullie?"Kobus zei natuurlijk, dat hij Kobuswas en ik zei, dat -ik Niek heette.„Dat zijn mooie namen", zei de buurman,terwijl hij ons even opnam.„Heel mooie namen. Jullie zijn zekerallebei erg sterk", ging hij voort.Nou. je moet aan een jongen vragen,of hij sterk is! Kobus en ik stondendan ook heftig van ja te knikken enKobus verzekerde zelfs, dat hij iedereenaan kon.Toen kwam de buurman pas goedlos. ..Nou geloof ik toch. dat je eenbeetje staat op te scheppen", zei hijtegen Kobus. „Ik'geloof vast en zeker,dat Niek sterker is. Zó stevig zie jeer niet uit."Dat was helemaal niet waar en nuik veel ouder geworden ben, begrijpik drommels goed, waarom de buurmandat zei. Want Kobus was veelbreder en zeker een hoofd groter danik. Maar ik voelde me door die meningvan den groten man zo gevleid, datik dadelijk bereid was, Kobus aan tevliegen. En ook Kobus zou datjongetje wel eens mores leren datjog moest zich niet verbeelden, dathij hem niet aan zou kunnen.Zo duurde het niet lang of wij warenaan het vechten, terwijl de buurmandie rustig doorging met andijviespoelen,erom zat te lachenJaren later heeft oom Niek dit nogeens aan z'n buurman verteld en dieherinnerde het zich nog best. „Ikzorgde er altijd voor, dat jongens, diebij de schuit kwamen kijken, aan hetbakeleien gingen", bekende hij. „Danhad ik wat om naar te kijken — jeverveelde je anders zo. Maar na diekeer, dat jij met dien Kobus vocht,heb ik het niet meer gedaan. Ja hoor— ik herinner me het geval nog best:ik zei altijd, dat de grootste jongenhet niet van den kleinen kon winnenen dan duurde het nooit lang, of devoorstelling was in volle gang. Maarjouw geval liep nog heel. anders afdan ik dacht: jij was wel niet zosterk, maar vast wel honderd keer zovlug als die Kobus."Ik wil niet opscheppen, maar als debuurman dit zegt; dan kan je het welgeloven. Zeker is, dat ik eerst Kobusop alle mogelijke manieren kon ontwijkenen dat hij weinig had in tebrengen, toen ik hem stevig te pakkenkreeg. Ik was als een kat tegenhem opgesprongen — Kobus kon zichniet houden en viel ondersteboven,terwijl ik ervoor zorgde, dat ik z'nhoofd goed vast onder m'n ellebooghield. En wat me toen plotseling bezieldewete ik niet, maar ik trokKobus, die weigerde „genade" te zeggen,naar de kant van de vaart enduwde hem net als een krop andijviein het water.M'n buurman lachte dat hij schaterde,maar Kobus, die tot over z'nmiddel in de vaart had gestaan,lachte helemaal 'riiet. Hij rende naarhuis, terwijl ik bij de schuit tegenden baas stond te snoeven op mijnoverwinning.Dat duurde evenwel niet lang. Wanttoen ik zo stond te zwetsen,, kwamer een zusje van me, geheel buitenadem aanhollen. „Heb jij hhhhebjij Kobus in het water gegooid?...Maak dan dat je'weg komt z'nmoeder komt er aan!"Ik keek en ja hoor, in de verte kwamDE AVONTUREN VANde moeder van. Kobus met grotestappen aan. De mattenklopper had.ze bij zich en ik hoefde helemaal niette vragen, wat ze zou doen, als ze mijte pakken had. Je begrijpt, dat ikdaar niet op wachtte. Ik zorgde, datik een eindje uit de buurt bleef enkeek op eerbiedige afstand toe, toende moe van Kobus met den buurmanin de schuit aan net praten ging. Zepraatte zó hard, dat ik nóg korthoren, dat ze buurman- uitmaaktevoor alles wat lelijk was. En die buurmanzei maar niet veel. Ik hoordehem tenminste niet. Hij spoelderustig z'n andijvie, totdat de moe van•Kotaus op de schuit stapte. M'n zusjeen ik kwamen voorzichtig wat dichterbijen toen • zag ik tot m'n groteschrik, dat Kobus' moeder buurmaneen duw gaf, waardoor die halsoverkopde vaart in schoot.„Ik zal je leren, die kinderen op testoken", ^schreeuwde ze hem toe.Daarna sfak ze buurman de mattenkloppertoe om hem weer te reddenen even later stond de buurman, uit'gespoeld en wel, weer op de kant.Het bad maakte meteen aan de grotemensen-ruzieeen eind. De buurmanscheen te begrijpen, dat hij wel wathad verdiend en de moe van Kobusdacht er niet meer aan, mij achternate zitten. Ze ging naar huis en debuurman deed hetzelfde, om drogekleren aan te trekken.Je begrijpt, dat ik er wel voor hebgezorgd, dat ik die dame een poosjeuit de buurt bleef.Nu moeten jullie niet denken, dat ditenkel en alleen een verhaaltje is. DitKARELTJE KRAANDe uitnodiging • Een grappige tekenfilm • Beeld Jan LutzRegie en tekst N. J. P. Smith„Wij zullen vragen of oom en tante „Zal ik die brief posten, vader?"Zondag komen."„Nee, Kar eitje. Secuur is secuur. Datdoe ik zelf."„We zijn juist op tijd: daar komt detrein."14„Ze zijn er niet; u hebt die brief toch De brief /gepost, hè pa?"