Ois 2014 16

gewoon doenOngelofelijkDoor AliceIk vink vanaf dat ik klein ben, vrijdag de dertiende aan in mijn agenda. Ikweet niet waarom, maar iets in mijn achterhoofd vindt dat spannend. Ikdans onder ladders door, aai zwarte katten en ik steek met liefde een paraplumiddenin de woonkamer op. Als je zo'n stuntelaar bent als ik, is ongelukeen deel van het dagelijks ritueel. Bijgeloof is prachtig. Het is de minstrationele, meest neurotische manier van denken. Nu kan het argumentgemaakt worden dat alle geloof irrationeel is, of naief, maar die theosofischediscussie is veel te persoonlijk en ingewikkeld om nu op in te gaan.Bijgeloof. Dat is toch mooi? Voor alle mensen is er een ander soort bijgeloof,ongeacht waar je oorspronkelijk in gelooft. Ik denk niet dat het uitmaaktof je christen of moslim bent, bijgeloof speelt zich af op een heelander niveau. Het zijn vreemde, duistere verhaaltjes die mensen maar watgraag aan elkaar doorvertellen. Het heeft iets macabers, iets spannends.Ik moet altijd heel hard grinniken als ik een (digitale) kettingbrief voorbijzie komen, waarin staat dat je binnen drie dagen dood zult gaan als je hemniet doorstuurt. Dat is toch bizar? Maar klaarblijkelijk zijn er genoeg mensendie zich laten verleiden tot de twijfel, die deze vreemde taferelen instand houden. Maar ook ik, als grappende toeschouwer, ben niet helemaalzonder vrees. Zo ben ik bijvoorbeeld heel erg bang om te bewerendat geesten niet bestaan. Want ook al heb ik sterk het vermoeden datdeze vreemde entiteiten geen deel uitmaken van onze planeet, is er iets inmij wat tegensputtert. Een klein stemmetje achterin mijn hoofd datbeweert dat als ik ongelijk heb, de geesten zich ongetwijfeld kenbaar aanme zullen maken om dat te bewijzen. Dus geloof ik er eigenlijk wel in, ofin ieder geval genoeg om mezelf in te dekken. En om de een of anderereden lijkt het me ook geen goed idee om tien keer 'Bloody Mary' in despiegel te roepen rond middernacht. Ook bij mij heeft het bijgeloof eenklein zaadje geplant in mijn brein, eentje dat niet uit durft te komen, maarwaarvan ik weet dat het er zit. En tot het zich laat zien, accepteer ik mijnongeluk en omarm ik het. Ik heb al vijfentwintig jaar vrijdag de dertiendenoverleefd, dus ik geloof dat het dit jaar ook wel lukt.Dus geloof ik er eigenlijk wel in16