NK 2004 3.pdf - KNNV Vereniging voor Veldbiologie

Even een andere “beauty” onder de bladhaantjes voorstellen kan ik niet laten. We vonden dithaantje met tientallen op de grote bladen van Ridderzuring op het landgoed Hunderen bij Twello (niet inonze tuin dus.) Het is iriserend groen en heet Zuringhaantje (Gastrophysa viridulae). Insektengids blz.282.Elk jaar let ik op de Margrieten die telkens op andere plaatsen in onze tuinopslaan. In het gele hart van de bloemen (de buisbloempjes) vind ik steevastpieterkleine torretjes. Ze eten van het stuifmeel. Dat ze ook andere dingen etenblijkt uit hun naam: Museumkevertje Anthrenus verbasci (Insectengids 272.Ze zijn berucht om hun binnendringen in insecten- en anderedierenverzamelingen waar hun larven deze dode resten met smaak verorberen.Maar het blijft de moeite waard de behaarde zwart-grijswitte torretjes met eenloep te bekijken.Dat er met Pinksteren een Rozenkevertje (Phylloperta horticola) op mijn handlandde heeft misschien met de volop bloeiende wilde rozenstruik in onze tuin temaken? Ik zag ze er nooit op de bloemen, hoewel ze er stuifmeel van moeteneten (Insectengids blz. 264.)Zoekend naar allerlei klein gedierte in je tuin kom je behalve Ovenkruipers,Pissebedden en slakken ook steevast wantsjes tegen. Hoewel verwant aan deberuchte Bedwants heb je van deze diertjes niets te vrezen. Ze kunnen weleens steken, maar bloed zuigen van mensen?De meest opvallende wants die ik in het voorjaar tegenkwam was de Coreusmarginatus. Het is de grootste soort in onze omgeving. Naar verluidt zuigt ditplatte, grauwe insect vooral sap uit zuring en aanverwante planten en daarkroop hij ook op rond. Toch maar laten staan dus, dat “onkruid”. Ik vond hem later ook op andereplanten.Wil je hem vangen dan vliegt hij zeer snel weg, luid brommend als een hommel. Dan kun je zijn rode rugzien, doordat zijn vleugels er niet overheen vallen. Insectengids blz. 74.Een veel kleiner wantsje (± 7 mm), als wants pas herkenbaar als je het met een loep bekijkt, zat inaantallen in de meimaand op de schone was. Ik dacht met een lang slank vliegje van doen tehebben, maar zoals meestal helpt even vangen om met de loep de kenmerken beter te kunnenzien.Het beestje bleek fraai getekend, vooral bij de uiteinden van de vleugels. Een paar dagen later brachtMia zo’n zelfde wantsje mee uit het Vossenbroek. Het Duitse boekje “Wanzen und Zikaden” van SauersNaturführer gaf uitsluitsel. Het moest Cyllecoris histrionicus zijn, een insectje dat aan Eiken gebonden is.De was hing onder onze Eik!Nog een wantsje, ook minder dan een centimeter groot, vond ik in de met Gevlekte dovenetel enBosandoorn vol gegroeide hoek. In de zon glansden zijn schildjes groenig goud, nog versierd met eenglimmend roodbronzen driehoekje en halskraagje. Wekenlang vond ik ze op deze planten, parend enregelmatig eierplakkaatjes afzettend op de achterkant van de bladen. Eysacoris faabricci noemt hetDuitse plaatjesboek ze.Vlak naast de dovenetels staat een forse Rododendron. Met spanning wacht ik elk jaar op deprachtige kleine cicadetjes (Cicadelles wordt deze groep genoemd.) Ze zijn maar ± 8 mm groot, maarmet de loep komen de opvallende kleuren tot hun recht: groen, zwart en oranjerood. Grapho-cephalafennahi heet hij. Zeg maar Rododendroncicade. Insectengids blz. 92. Hijschijnt met pootgoed uit Amerika in ons land te zijn gekomen. Voor heteerst zag ik in mei ook de piepkleine gelige larfjes ervan onder de bladen.Zou de larve van die mooie behaarde zweefvlieg die Narcisvlieg heet in onzeNarcisbollen zijn opgegroeid?Dat veel vlinders afhankelijk zijn van bepaalde planten voor hun rupsen isalgemeen bekend. De elk jaar verschijnende Muntvlindertjes moeten als