23 augustus 2005: NRC-Handelsblad meldt op de ... - Kabk

In de Interbellumperiode en de eerste jaren na de Tweede Wereld Oorlog werden in delandenpaviljoens meestal retrospectieve tentoonstellingen georganiseerd van lang enbreed gevestigde kunstenaars. De nadruk lag op het genie van de kunstenaar en diensgenialiteit straalde af op het land dat hem uitzond.Persoonsverheerlijking en nationale propaganda gaan hand in hand binnen de formule vande Biënnale. Ook nu betekent het nog veel voor je reputatie als kunstenaar wanneer jouwwerk wordt ingezonden naar de Biënnale. Als deelnemer ding je bovendien mee naar éénvan de Gouden Leeuwen, die als bekroning worden uitgedeeld op de tentoonstelling voorde beste inzending in diverse categorieën – hét toegangskaartje tot het Walhalla van dekunstgeschiedenis.De schaalvergroting gaat nog steeds door. De 50 ste Biënnale in 2003 was de grootsteeditie in de meer dan 100-jarige geschiedenis, en de 51 ste in 2005 is minstens zoomvangrijk. Niet minder dan 55 landen doen mee. De Giardini zijn veel te klein gewordenom al die tentoonstellingen te huisvesten, vandaar dat nu bijna in de hele stad gebouwenzijn ingericht als tijdelijk tentoonstellingspaviljoen. Het is moeilijk geworden om alles tezien, en wie alles ziet riskeert een overdosis beeldende kunst.3. De Biënnale na 1945ModernismeHet einde van de Tweede Wereldoorlog betekende voor de Biënnale het einde van declassicistische en nationalistische paviljoens. Net als elders ging ook in Venetië hetmodernisme, met zijn internationalistische inslag domineren. Nieuwe paviljoens kregeneen radicaal ander aanzien, met als lichtend voorbeeld de tentoonstellingsarchitectuurvan de Duitse architect Ludwig Mies van der Rohe. Die vestigde al in 1929 de standaardvoor de naoorlogse paviljoens met zijn ontwerp voor het Duitse paviljoen op deWereldtentoonstelling inBarcelona. In hetpaviljoen culmineren dedenkbeelden van pioniersals Theo van Doesburgen De Stijlgroep. Binnenen buiten zijn relatievebegrippen geworden, ener is een overvloed aanlicht, lucht en ruimte. Erwordt niets meerverdoezeld: de kalestructuur van hetgebouw wordt fiergetoond engeësthetiseerd.Duits Paviljoen van Ludwig Mies van der Rohe in Barcelona (1929)In 1954 werd het oude Nederlandse paviljoen, een classicistische tempel, gesloopt envervangen door een verfijnd modernistisch gebouw van glas en beton, ontworpen door6