23 augustus 2005: NRC-Handelsblad meldt op de ... - Kabk

van alpenland Oostenrijk, waar HansSchabus het eigenlijke paviljoen heeftlaten verdwijnen in een miniatuurgebergte.Een ironische echo van deeerste paviljoens waar zo graag de‘nationale identiteit’ van een land werdtentoongespreid.Het Oostenrijks paviljoen in 2005Een andere reden om te terug te keren naar de paviljoens, is dat veel site specific arttot verdriet van de kunstenaars niet wordt opgemerkt door het publiek, waardoor hetzijn doel gemakkelijk voorbij schiet. De traditionele lijst van museum of paviljoen maaktzulke kunstwerken alsnog op een simpele manier zichtbaar.Er zijn nog meer redenen waarom de paviljoens opnieuw aantrekkelijk lijken te zijngeworden. Zo is er een hernieuwde waardering voor ambachtelijkheid in de kunstwaarneembaar. Klassieke media zoals schilderkunst en sculptuur beleven een revival, ende oude paviljoens blijken nog altijd zeer geschikt voor presentatie daarvan. Maar ookeen nieuw medium als video blijkt goed te passen in de oude architectuur. HetNederlandse paviljoen werd in 2005 door Jeroen de Rijke en Willem de Rooijomgetoverd tot een verrassend adequate filmzaal.En een laatste factor die heeft geleid tot een herwaardering van de paviljoens is eentendens die zichtbaar is geworden sinds de laatste Documenta in Kassel: veelhedendaagse kunstenaars definiëren hun werk als het doen van persoonlijke ingrepen inde politieke of sociale realiteit. Dit kan bestaan uit het uitvoeren vanhuisvestingsprojecten in sloppenwijken of uit het organiseren van debatten. In allegevallen is het noodzakelijk om de interventies te documenteren, reden waaromtegenwoordig veel kunsttentoonstellingen bestaan uit de presentatie van documenten, inplaats van autonome kunstwerken. De paviljoens blijken prima geschikt om zulkedocumentatie-presentaties tehuisvesten. Voorbeeld bij uitstek vandeze trend is het Spaanse paviljoen,waar kunstenaar Muntadas eendocumentair project presenteert waarinhij probeert de codes bloot te leggendie de interpretatie van kunst op deBiënnale bepalen. Dat klinkt ingewikkeld,en dat is het ook, maar de presentatie ishelder, al lijkt hij in niets meer op detraditioneleschilderijententoonstellingen waarmeede Biënnale ooit van start ging.Documentaire presentatie van Muntadas in het Spaanse paviljoen9