Mania 319

ROOTSInterview metDaniel RomanoDoor: Ruben EgBij de pure country- en americanaliefhebbers is DanielRomano inmiddels al een grote naam. Gek genoegwonen ze vooral in Europa. Naar eigen zeggen doet de29-jarige Gram Parsons-adept uit Canada het lang zogoed niet op zijn eigen continent.‘Ik weet niet echt waarom’, stelt hij. ‘Misschien is hetEuropese publiek in het algemeen dankbaarder voormuziek dan Amerikanen. Europeanen behandelen jebeter. Als je er bent, zorgen ze dat er een bed en etenvoor je is. In de VS sta je er op tournee helemaal alleenvoor.’Met welke muziek ben je opgegroeid in Welland,Ontario?‘Met country & western, rock & roll en punkrock. Mijngrootouders waren erg in de country, vooral uit desixties. Mijn ouders zijn echte folkies. Welland heeftbest wat muziektalent. Je kunt er doen wat je wiltzonder te worden afgeleid. Niemand heeft het ernamelijk over. Ik heb in vijftien jaar tijd slechts een keerde lokale krant gehaald.’Je bent van punkrock overgestapt naar country. Is datgeen gekke switch?‘Mijn eerste band Attack In Black ben ik indertijdook alleen begonnen. Country heeft niet zo’n vasteformule. Niet zoals bluegrass dat bijvoorbeeldwel heeft. Je weet precies wat je moet doen.Die opkomst van countryrock leidt helaas wel deaandacht af van bands die al jaren spelen, en hetbeter doen dan wie dan ook. Deze band is debeste die ik ooit heb gehad. We houden het lekkerlos. Door de jaren heen wisselde het steeds. Eenband samenhouden is niet zo moeilijk. Zorgen datiedereen het leuk vindt is heel wat anders.’If I’ve Only One Time Askin’ is jouw vijfde plaat in zesjaar tijd?‘Ik heb het twee jaar geleden al opgenomen. Albumsmaak ik vooral snel. Ik probeer elke dag een songte schrijven. Vandaag is me dat nog niet gelukt.Gisteren wel. Hoewel: ik heb alleen de tekst, demuziek nog niet. Als het aan mij ligt, dan brengik elke twee maanden een nieuwe plaat uit. Bijoptredens speel ik veel nummers die mensen nogniet kennen. Gelukkig komen de meeste bezoekersvoor mijn stijl liedjes. Dan vinden ze het niet erg alsik iets speel dat ze nog niet kennen.’47