Dit is mijn verhaal

4. Ready for take-off
Gelukkig doen de weeënremmers hun werk. Een week lig ik aan het infuus,
terwijl buiten de zon uitbundig schijnt. Wie heeft eigenlijk bedacht dat de ramen
in een ziekenhuis niet open kunnen? Er zou maar frisse lucht naar binnen
komen. Veel te gezond voor die zieke mensen.
Door een zuster onder de douche worden geholpen, leek me altijd in de top 10
van ‘Meest gênante gebeurtenissen in een Mensenleven’ staan. Uiteindelijk valt
dat wel mee. Ik ben blij dat ik even uit bed mag en me kan opfrissen. Ik krijg
zelfs de slappe lach met een leerling-verpleegkundige die in de knoop raakt met
mijn kleren en de infuusslang. Braaf zit ik iedere dag op een krukje terwijl mijn
haar wordt gewassen.
Drempeltje
Op een meter op het infuus telt dag en nacht de tijd af tot het medicijn op is en
vervangen moet worden. Dan klinkt er een soort alarm. Erg fijn ook voor mijn
room mates, vooral ‘s nachts. Ik moet ook nog tien keer per nacht plassen en
steeds hoor je dan een dreun als de infuuspaal over de drempel klapt. Wie
heeft verzonnen dat er een drempel voor een ziekenhuisbadkamer moet
komen? Vast dezelfde vent als van die dichte ramen.
Op mijn laatste dag lig ik met argusogen naar de infuusteller te kijken. Als de
zak nu leeg is, blijft ie dat ook. Ineens moet ik denken aan een raketlancering
5,4,3,2,1… ready for take-off. Bij 0 houd ik mijn adem in. Alsof dat wat helpt.
Gelukkig gebeurt er niks. André Kuipers junior blijft zitten. Ook als ik met
bibberende benen en sterretjes voor mijn ogen over de gang wankel, blijft het
rustig. Morgen mag ik naar huis.
E
17