Dit is mijn verhaal

12. Pijn in mijn hart
Tijdens mijn zwangerschap was ik vast van plan om borstvoeding te geven.
Flesvoeding leek me iets belachelijks voor types als Victoria Beckham. Nu weet
ik het niet meer zo zeker. Ik voel me slap en zweet me een ongeluk. Acht keer
per dag wordt mijn bed omhoog gezet en zit ik wezenloos voor me uit starend te
kolven.
Urenlang zit/lig ik met S. op de couveuseafdeling. Hij aan de borst (lukt niet),
dan aan de fles (lukt ook niet) en vervolgens met een sonde. Eigenlijk heb ik het
gevoel dat ik het fysiek niet op kan brengen, maar dat durf ik niet te zeggen.
Verschillende lactatiekundigen glimlachen me bemoedigend toe en zeggen dat
vast en zeker snel beter zal gaan.
Geen band
De eerste dagen na de bevalling zijn sowieso heel moeilijk. Het ergste is nog
wel dat ik niet echt een band voel met S. Ik vind hem lief, maar heb niet het
gevoel dat hij bij mij hoort. Niemand vraagt hoe ik me voel, dus dit zal wel heel
raar zijn. De dokters vragen steeds of mijn buikwond pijnlijk is, maar het is mijn
hart dat zeer doet. Normaal gesproken, ben ik niet op mijn mondje gevallen,
maar ik heb mezelf bij de portier van het ziekenhuis achtergelaten, geloof ik.
Uiteindelijk raap ik mijn moed bij elkaar en vertel het R. Hij schrikt zich dood en
praat eroverheen. Later heeft hij daar veel spijt van. Voor een nieuwbakken
papa is het natuurlijk ook lastig om zoiets te horen.
En dan zitten we ook nog met die vreselijke verbouwing. Vanuit mijn bed kies ik
kleuren verf, plinten en vloerbedekking. De schilders ruiken bloed en verhogen
de eerder afgesproken prijs met vijftig procent. Gelukkig staat mijn familie
paraat, schoppen de bloedzuigers de deur uit en doen het zelf. Wat had ik me
mijn kraamtijd anders voorgesteld.
E
25