Medium / Jaargang 27 / #01 / Februari 2014

COACHEN VAN JONG TALENT
Felix deelt zijn ervaring ook om jonge, aankomende radiomakers
te helpen bij het leren van het vak. Vooral mensen van de regionale
omroep, maar ook presentatoren die werken in Hilversum. Meestal
begint hij met het kritisch beluisteren van een recent programma
van zo iemand. Alle interviews worden tot op het bot gefileerd. Bij
elke vraag wil hij weten waarom die gesteld wordt. Hij legt de meest
gemaakte fouten uit.
“Mensen weten soms geen eind aan een vraag te breien, het gaat
maar door. Of ze luisteren niet en stellen een verkeerde vraag, of ze
stellen de vraag die op papier staat en al lang beantwoord is. Wat
ook regelmatig gebeurt, is dat ze twee vragen tegelijkertijd stellen
en dat de geïnterviewde er dan vandoor gaat met de makkelijkste
vraag, terwijl er niet op wordt gelet of de andere vraag ook wordt
beantwoord.“
GOEDE INTERVIEWERS
Felix heeft in het verleden in interviews gezegd dat hij Clairy Polak
een uitstekende interviewer vindt. Wij willen natuurlijk graag weten of
er niet ook jongere mensen zijn die het vak beheersen en misschien
zelfs in zijn voetsporen kunnen treden. Hij moet even nadenken,
maar dan komen er toch een paar, misschien niet al te verrassende,
namen. Zo vindt hij Coen Verbraak (winnaar van onder meer de
Sonja Barend Award) een goede interviewer en Paul Witteman
en Jeroen Pauw. “Jeroen kan briljant zijn als hij op dreef is. Let wel:
als. Maar dat geldt voor iedereen.” Hij grinnikt even. Wij vragen
nog even naar zijn bekende VARA-collega Matthijs van Nieuwkerk.
“Matthijs is ook goed, maar hij is meer van de gesloten vragen. Door
de dynamiek van het programma [De Wereld Draait Door] moet het
kort, zo voorkom je dat mensen alsnog uitgebreide antwoorden
geven. Bij de radio is meer tijd voor een gesprek. Dan ga je ook
makkelijker de diepte in.”
Over Joost Eerdmans is Felix minder te spreken. “Hij is natuurlijk
buitengewoon vooringenomen. Het is inmiddels wat beter, maar je
kon horen dat hij niet gewend was om om te gaan met het medium
radio. Hij wist in het begin soms niet meer wie hij aan de telefoon
had, wie er net iets geroepen had... Ik vind de toon van het
programma [Avondspits] ook niet fijn: de roeptoeter, hij laat iedereen
meninkjes verkondigen en dan laat hij de eigen mening prevaleren,
dat, dat…” Hij probeert het netjes te houden en met moeite lukt
het hem om op een beleefde manier toch duidelijk te maken dat
hij er niets van moet hebben. Felix houdt van radio en wie er niet
respectvol mee omgaat heeft er niets te zoeken. “Eerdmans gaat
gelukkig doen waar hij goed in is. En daarom keert hij vanaf januari
niet meer terug op Radio 1, maar wel in de politiek.”
Toch is het niet zo dat het alleen om het medium gaat, dus ook
Joost Eerdmans doet sommige dingen wel goed. “Er moet natuurlijk
wel een persoonlijkheid achter de microfoon zitten en dat
is hij ontegenzeggelijk, maar zijn manier van doen bevalt me niet zo.”
Wat is de persoonlijkheid van Felix Meurders dan? “Ja, dat ben IK.”
Hij lacht.
RADIO VS. TV
In zijn carrière is Felix niet alleen op de radio geweest. Zo heeft hij
onder andere meer dan twintig jaar het consumentenprogramma
Kassa gepresenteerd. Als er iemand is die de verschillen uit kan
leggen is hij het. “Radio prikkelt meer de fantasie, televisie is tamelijk
plat. Je ziet meteen wat er gebeurt en op televisie moet alles kort,
kort, kort. Ik hou er juist wel van om een beetje met dingen te
spelen. Een kwinkslag of even een zijpad bewandelen waardoor
iemand op het verkeerde been wordt gezet. Die ruimte heb je op
televisie nauwelijks.”
RADIO IS NOG STEEDS BELANGRIJK
Toch is het bereik van televisie veel groter dan van radio en we
vragen ons dan ook af of het medium radio nog wel voldoende
waardering krijgt. Het lijkt in Hilversum een beetje alsof er een
hiërarchie is: tv, radio, internet. Felix is het daar niet mee eens en hij
grijpt de gelegenheid aan om ons te overtuigen dat radio toch echt
een van de snelste media is en betrouwbaarder dan sociale media.
“Op het moment dat er iets gebeurt, zijn er toch nog heel veel
mensen die de radio aanzetten en overschakelen naar Radio 1.”
Over die luisteraar van Radio 1: is hij daar eigenlijk mee bezig?
Felix vertelt dat hij altijd zijn best doet om de luisteraar er zo goed
mogelijk bij te betrekken. Hij vraagt mensen die hij interviewt
moeilijke dingen uit te leggen en het zo toegankelijk te houden. Felix
wil nog heell lang blijven presenteren, als het even kan tot zijn 95ste.
“Misschien is er dan wel MaxPlus,” grinnikt hij. “Of ik daarmee jong
talent in de weg zit? Mensen met net zoveel vakmanschap komen
heus wel bovendrijven. En dan ben ik ook wel in staat om plaats te
maken. Voor zover ik weet hou ik niemand tegen.”
De tijd is inmiddels bijna voorbij, met moeite lijkt Felix de drang te
kunnen onderdrukken om demonstratief op zijn horloge te kijken.
We stellen nog een laatste vraag. Hij zou na al die jaren toch wel
ideeën moeten hebben over hoe zijn ideale programma eruit zou
moeten zien. Hij kijkt ons wat moeilijk aan en denkt lang na. “Het
hangt af van de zender en een heleboel andere dingen,” zegt hij en
hij lijkt toch even van zijn stuk gebracht. Dan weet hij het: “Nou, ik
denk Spijkers!”
Op het moment
dat er iets
gebeurt zijn er
toch nog heel
veel mensen
die de radio
aanzetten en
overschakelen
naar Radio 1
”
GAME
TIJD
Vroeger besteedde ik veel meer tijd aan videogames. Als kind was
ik altijd aan het spelen en vanaf mijn tiende speelde ik vrijwel uitsluitend
videogames. Als puber heb ik zelfs zoveel tijd besteed aan
een Tetrisvariant op de Super Nintendo, dat ik de daaropvolgende
dagen voortdurend mogelijkheden zag voor het plaatsen van Tetrisblokjes
in alledaagse voorwerpen en in de gezichten van mensen
waarmee ik praatte. Dergelijk gedrag staat bekend als het Tetris
syndroom (Goldsmith, 1994), een aandoening waarbij mensen
zoveel tijd en aandacht besteden aan een bepaalde activiteit, dat
deze hun gedachten, verbeelding en dromen gaat overnemen.
Tijdens mijn studietijd was het gebruikelijk om samen met mijn
kamergenoten de nieuwste Tomb Raider dagen achter elkaar in
één keer uit te spelen, of ’s ochtends vroeg een raid in World of
Warcraft (al dan niet succesvol) af te ronden om vervolgens tijdens
de hoorcolleges in slaap te vallen. Vaak was ik in mijn dromen nog
steeds door de levels aan het spoken, op zoek naar een uitgang die
ik maar niet kon vinden. De dreiging van een mislukt studiejaar en
bijbehorende studieschuld heeft me uiteindelijk doen inzien dat ik
wat minder moest gamen en meer moest studeren.
Hoewel ik nog steeds dol ben op videogames, lukt het me tegenwoordig
niet meer om zoveel te spelen als in mijn jeugd. Een vrouw,
een kind en honderden CW-studenten slokken bijna al mijn tijd en
energie op, waardoor ik in mijn vrije tijd doorgaans liever een dutje
doe dan een spelletje. De afgelopen kerstvakantie had ik echter
eindelijk weer eens de tijd gevonden om me onder te dompelen in
een tijdverslindende strategische game. Rome 2 is een historische
empire builder, waarin je tactisch moet oorlogvoeren om uiteindelijk
alle steden in Eurazië te veroveren. Een kleine miscalculatie
bij de verdediging van je grenzen kan ervoor zorgen dat de Kelten
doorstoten en Rome plunderen. Daarom moet je dit spel vaak
saven, zodat je kan teruggaan naar een veilig punt als tijdens een
volgende veldslag een verdwaalde speer de nek van jouw generaal
doorboordt. Sommige mensen vinden dit herladen van een
save als er iets misgaat een vorm van valsspelen, maar ik vind het
netjes en deed het dan ook bij elke tegenslag. Na een kleine week
betrekkelijk ongestoord doorspelen, was de laatste vesting van
een onbeduidend nomadenstammetje op de rand van Afghanistan
gevallen. Hail Caesar invictus! Dat ik daarna de kerstboom bij het
grofvuil moest zetten leek een ongepaste taak voor deze wereldveroveraar,
maar omwille van de vrede in huis deed ik het toch.
De kerstboom stootte tegen de lamp, de lamp viel op de grond en
spatte uit elkaar. Mijn eerste gedachte was kenmerkend voor het
Tetrissyndroom: geen probleem, gewoon even herladen naar het
moment voordat ik de kerstboom optilde. Tijdens het opvegen van
de scherven dacht ik erover dat het stom is dat je niet kan saven in
de werkelijkheid. Dat zou zoveel rommel besparen.
column
jeroen lemmens
Dr. Jeroen Lemmens is docent Jeugd en Media Entertainment en
gameonderzoeker
18 / MEDIUM FEBRUARI 2014 MEDIUM FEBRUARI 2014 / 19