Medium / Jaargang 29 / #03 / MEI 2016

Medium Magazine | #3 2015-2016 | 1 

MEDIUM MAGAZINE 

TIJDSCHRIFT VOOR 

COMMUNICATIEWETENSCHAP (UVA) 

JAARGANG 29 / #3 / MEI 2016

DE REDACTIE VERTELT 

A 

ls liefhebber van creatief taalgebruik verafschuw ik semi-anekdotische openingen als “je kent het 

wel…” en “morgen is het zo ver…”, openingen die je maar al te vaak aantreft in promotietekstjes 

op Facebook. De inleiding die je wist dat zou komen. Deze manier van schrijven wordt op de 

middelbare school aangeleerd, zodat ook de scholier met een wat tragere pen nog een gemiddeld betoogje 

of beschouwing kan produceren. Aan het begin van het dit collegejaar heb ik mij dan ook voorgenomen 

geen aandacht te geven aan het feit dat dit mijn laatste hoofdredactioneel commentaar zou worden. Toch 

is het moment daar. 

Anders dan voorheen telt deze jaargang van Medium slechts drie edities en zodoende is het het vermelden 

waard dat dit al mijn laatste bijdrage als hoofdredacteur is. Deze keuze hebben we onder andere gemaakt 

omdat er moest worden bezuinigd – zie mijn commentaar in de voorgaande editie. Daarnaast willen we 

meer aandacht besteden aan onze site, die dit jaar zowel grafisch als inhoudelijk met sprongen vooruit is 

gegaan. We publiceren niet alleen elke werkdag een artikel, wekelijks verschijnt ook een nieuwe cartoon en 

we werken aan een foto- en videorubriek. 

Het zal je niet zijn ontgaan: naast de site heeft ook het magazine een metamorfose ondergaan. Er is 

veel geëxperimenteerd: nieuwe kleuren, nieuwe lettertypes en nieuwe vormen. Mijn dank en lof is voor de 

vormgevers, Marle Engbers, Philip van Es en Myrthe Spall. Ook onze huisillustrator Daan van Houten heeft 

weer waanzinnig werk geleverd. 

Naast deze vernieuwde vormgeving presenteer ik met trots de inhoud. Een beetje communicatieweterschapper 

kijkt immers verder dan de buitenkant en kan een kritisch artikel, een onderbouwde mening en nuttige 

informatie op waarde schatten. Oud-hoofdredacteur Rico den Burger keert terug met een scherpe column 

en oudgediende Christiaan Burggraaff doet waar hij goed in is: recenseren. We spreken in de komende 

pagina’s met de oprichtster van Humans of Amsterdam, reclamespecialist Sophie Boerman en lobbyist 

Hendrik-Jan Overmeer. Verder verdiepen we ons in het deep web en darknet, de modeontwikkelingen op 

Instagram en de populaire wereld van de memes. Als je de pagina hier rechts omslaat begint dit alles met 

de journalistieke visie van niemand minder dan RTL-boegbeeld Frits Wester. 

Gaat dat lezen! 

Jorit 

Hajema 

Hoofdredacteur Medium Magazine 

Medium Magazine | #3 2015-2016 | 2

INHOUDSOPGAVE 

Interview Frits Wester 

4 

26 

Recensie 

9 

Column Daan Borger 

Deepweb 

28 

Backstage 

10 

31 

Hét Medium 

12 

Humans of Amsterdam 

Interview met een lobbyist 

32 

Woordreservaat 

14 

34 

Favorieten 

15 

Column Rico den Burger 

Column Daan Jongen 

35 

Modellen en social media 

16 

36 

Kruiswoordpuzzel 

18 

Oud & Nieuws 

Beste reclamecampagnes 

38 

A trip down meme-ry lane 

20 

41 

Tijd over 

22 

In beeld 

Column Justine van de Beek 

42 

24 

De mening van Omar Dahmani 

43 

Woord vanuit Mercurius 


IN GESPREK MET 

FRITS WESTER 


‘ALS JOURNALIST MOET JE DE 

WEDSTRIJD ONAFHANKELIJK FLUITEN’ 

TEKST & INTERVIEW: NICOLE VAN BATENBURG 

A 

lweer jaren geleden, toen ik nog in de veronderstelling 

was dat je alleen BN’er kon worden als je kon zingen of 

dansen, vond mijn eerste ontmoeting met Frits Wester 

plaats. Samen met mijn vader en broertje en zijn twee zonen 

bracht ik een weekend lang door op zijn zeilboot op Vlieland. 

Nu, ongeveer twaalf jaar later, had ik het genoegen om een 

van de bekendste Nederlandse politieke verslaggevers te 

interviewen in café Nieuwspoort – het ‘bedrijfsrestaurant’ van 

de Haagse Politiek – en te praten over het droomberoep van 

veel studenten Communicatiewetenschap. 

Wist je al van jongs af aan dat je iets met politiek wilde doen? 

‘Nee, absoluut niet. Politiek interesseerde mij helemaal niks. Toen ik op 

mijn zestiende via een vriend van mijn vader in de jongerenpartij van het 

CDA in Alkmaar terecht kwam, penningmeester daarna voorzitter werd, 

bleek ik het toch allemaal ontzettend leuk te vinden. Van het ene rolde ik 

in het andere bestuur, ik kreeg een jongerenprogramma bij de TROS en 

ik bleef, hoewel ik de Hogere Zeevaart school op Terschelling ook zag 

zitten, actief in de politiek. Rond mijn dertigste zat ik ongeveer in dertig 

besturen en deed ik echt van alles en nog wat. Daarna heb daarna nog 

een tijd in het buitenland gezeten en begon op mijn drieëntwintigste als 

jong voorlichter bij de CDA-tweedekamerfractie. 

Je hebt dus niet gestudeerd? 

Nee, alle studies die ik heb geprobeerd heb ik niet afgemaakt. Daar 

was ik een beetje te lui voor. Ik heb twee jaar bedrijfskunde geprobeerd, 

maar was voorzitter van mijn studentenvereniging en was met alles bezig 

behalve studeren. Dat kostte alleen maar tijd, vond ik. De dingen die 

ik wilde weten en interessant vond las ik toch wel: economie, politiek, 

communicatie. Tentamens maken vond ik onzin. Mijn ouders hebben zich 

wel grote zorgen gemaakt hoor. 

Hoe ziet je werkweek eruit? 

Tjsa ik weet het nooit helemaal precies zeker. Sommige dingen staan op 

de agenda van de Kamer. Dan weet ik welke debatten er komen of ik 

weet in welk programma ik terecht kom. Sommige opdrachten bieden 

zich doordeweeks gewoon aan. Die vind je op het Binnenhof, zoals de 

actualiteiten. De ene keer ben ik heel vroeg op televisie of op de radio, de 

andere dag ga ik ‘s ochtends thuis zitten lezen en bellen tot het eind van 

de ochtend. De ene keer moet ik weer een vlog opnemen en sommige 

dagen zit je, zonder je hierop voorbereid te hebben, ‘s avonds plotsklaps 

na het nieuws in de taxi naar Humberto Tan, Pauw of Jinek. De dag vormt 

Ik was met alles bezig 

” 

behalve met studeren 

zich vanzelf. De ene avond lig ik er om elf uur in, maar de andere dag 

kom ik in een of andere uitzending terecht waarbij ik om twaalf uur pas 

word afgeschminkt en kom ik om twee uur ‘s nachts thuis aankachelen. 

Heb je wel eens dagen dat er niks gebeurt? 

Ja, die zijn er ook wel. Dat zijn de e-maildagjes. Dan kan ik even de 

reguliere lijst met e-mails afwerken en bijlezen. Omdat het publiek steeds 

minder naar de televisie kijkt, maar meer gebruik maakt van het internet, 

moeten wij daar op inspelen. Vanuit dat idee ben ik ook begonnen met 

de Fritsvlog: ‘Frits vertelt over het Binnenhof’ zeg maar: ‘Opa vertelt!’ Dat 

gaat de hele dag door. 

Wat vind je zelf de beste scoop die je ooit hebt gehad? 

Tsja, de beste weet ik niet, maar de leukste is niet zo moeilijk. Het 

heeft de wereld niet veranderd, maar toen ik - ook nog eens op mijn 

verjaardag - aan het publiek kon melden dat Willem-Alexander en Máxima 

de volgende dag hun verloving naar buiten gingen brengen, heb ik wel 

genoten. Het was super geheim. De koningin was er destijds pisnijdig 

over dat het uitgelekt was. Inhoudelijk was de eerste keer dat we de 

miljoenennota hadden, voordat deze gepresenteerd was toch wel de 

sterkste. Tweede keer was leuk, derde keer was leuk, daarna werd het 

een beetje een verplicht nummer. Ja die eerste keer, dat was wel een 

dingetje. Dat moment zal ik niet snel vergeten. 

Is dat ook je meest spraakmakende tv-moment geweest? Of is 

er iets anders wat diep in je geheugen gegrift staat? 

Nee, dat is de moord op Pim Fortuyn. Ik kende hem goed en ik heb de 

dag daarvoor nog met hem gepraat over de campagnevoering. Ik had 

de avond van de moord net de uitzending van zes uur gedaan, toen 

ik een berichtje kreeg van een eindredacteur uit Hilversum. Hij zei: ‘Pim 

Fortuyn schijnt neergeschoten te zijn.’ De regisseur zei gelijk ‘Jongens! 

Aan de kanonnen!’ Ik ging onmiddellijk naar de studio en had contact 

met degene die bij Pim Fortuyn was. Hij vertelde mij precies waar de 

schotwonden zaten, heel akelig. We waren de uitzending aan het maken, 

maar niemand wist of hij dood was. Tijdens de uitzending kreeg ik een 

smsje: ‘Pim Fortuyn is overleden, over een half uur persconferentie’. Ik 

gebaarde naar de camera en ik hoor het mezelf nu nog uitspreken: ‘Pim 

Fortuyn is overleden’. Ik las gewoon dat smsje voor, voor de televisie en 

stelde heel Nederland als eerste op de hoogte. Dat was een moment 

waarvan ik dacht: jeetje, ik ben degene die bevestigt dat hij niet alleen 

neergeschoten is, maar hierbij ook is omgekomen. 


Repeat after me. 

LEEN JE KLEDING BIJ DÉ AMSTERDAMSE KLEDINGBIBLIOTHEEK. 

Je stijlvolle zelf in een mooiere wereld. 

LENA is een kledingbibliotheek. Je hebt toegang tot een oneindige collectie 

voor een vast bedrag per maand. Je kunt kiezen uit een exclusieve selectie 

vintage kleding, eco-labels en opkomende designers. 

EERSTE MAAND GRATIS 

+ GEEN INSCHRIJFGELD 

BESPAAR € 30,- ACTIECODE: SLOWFASHION 

Kleding lenen, kopen en inbrengen. 

Kies het pakket wat het beste bij jou past. Met jouw eigen LENA 

biebpasje start je direct met lenen! Een item gevonden wat voor altijd in 

jouw kledingkast thuis hoort? Koop het dan gerust, straight away of via 

‘try-before-you-buy’. 

Abonnement vanaf €19,95 per maand. 

WESTERSTRAAT 174 AMSTERDAM WWW.LENA-LIBRARY.COM 

Vacatures 

- Een hoofdredacteur 

- Een adjunct-hoofdredacteur 

- Een chef online 

-Ervaren fotografen 

INTERESSE? 

Mail je cv en motivatie naar 

info@mediummagazine.nl. 


” 

‘Pim Fortuyn is overleden.’ 

Ik las gewoon dat smsje 

voor 

Je bent lid van het CDA en hier ook open over, maar wel 

journalist. Word je daardoor beïnvloed in de verslaggeving? 

Nee, ik heb heel veel jaren niet op het CDA gestemd. Ik ben wel 

opgegroeid met die partij, dus het zou flauw zijn om dan je lidmaatschap 

op te zeggen. Dat is net alsof je iets van je harde schijf wist ofzo. Ik heb 

er negen jaar voor gewerkt, dat is niet niks. Alle journalisten gaan op de 

dag van de verkiezingen ook stemmen. Of het nou de VVD is, D66, de 

SP, PVV, PvdA, je wil dat die partij aan het eind van de dag moet winnen, 

want anders stem je er niet op. Als journalist vind je ook iets. 

Dus onafhankelijk zijn als journalist kan eigenlijk niet? 

Ik heb ook gewoon een hypotheek, een auto, ouders waarvan er een 

in het verzorgingstehuis zat, daar vind je ook met zo’n beroep iets van. 

Volledig onafhankelijk zijn kan gewoon niet. Je bent als journalist ook 

onderdeel van de samenleving, alleen moet je de wedstrijd als journalist 

wel onafhankelijk fluiten. Een scheidsrechter van betaald voetbal is 

misschien ook wel voor Ajax, Feyenoord of AZ, maar als hij de beker fluit 

moet hij dat wel onafhankelijk doen. Je zal mij in de berichtgeving van het 

nieuws ook nooit horen zeggen wat ik zelf van iets vind, ik duid alleen het 

proces aan en of de actoren wel of niet een goed werk hebben geleverd 

en of dit onhandig of slim is aangepakt. Het gaat er niet om wat Frits 

Wester vindt. Ik probeer enkel het publiek te informeren en handvatten te 

geven om zo een eigen mening tot stand te laten komen. 

Vind je het soms moeilijk dat je niet volledig je mening kan 

geven? 

Nee. Als ik bijvoorbeeld een column schrijf of ik zit bij Pauw of bij Humberto, 

dan ga ik er wel iets verder in, maar in het nieuws leg ik processen uit. En 

wat de gevolgen zijn voor mensen en of ze er wel of niet wat aan hebben, 

dat bespreek je nou eenmaal niet in het nieuws. 

Tijdens het Correspondents’ Dinner was je na afloop uitbundig 

aan het klappen voor de speech van Mark Rutte, kan dit wel 

als journalist? 

De Dijk heeft een mooi nummer dat heet ‘muzikanten dansen niet’. Ik zeg 

altijd: ‘journalisten klappen niet’. Als ik op een partijcongres ben, dan ga 

ik niet staan klappen voor een speech. Dit was een andere setting. Rutte 

nam ons op de hak, hij maakte grappen, ook over mij. Dat is satire en 

een heleboel mensen zaten te klappen. Ik zat aan tafel met collega’s die 

toevallig bleven zitten toen ik vol enthousiasme ging staan. Soms moet 

je sportief zijn, natuurlijk. Ook ik had achteraf kunnen gaan zeuren over 

dat het niet kon en in mijn rol als journalist kunnen blijven, maar ik vond 

oprecht dat Mark Rutte het leuk en geestig deed. Natuurlijk waren er ook 

tekstschrijvers bij te pas gekomen en was er over nagedacht en daar 

klapte ik voor. 

Is het moeilijk om te bepalen hoe ver je kan gaan? Laat je wel 

eens informatie achterwege omdat je weet dat je hier een 

persoon mee kan schaden? 

Als het om de inhoud gaat, dan mag ik op zich alles vertellen, maar dat 

hoeft uiteraard niet. Als ik iets van iemands privé weet wat op politiek 

gebied niet van belang is, zie ik geen reden om dit te vertellen. Dit is in de 

Nederlandse politiek heel gebruikelijk. Wat je met je privéleven doet moet 

je lekker zelf weten. Tenzij het de politieke besluitvorming gaat beïnvloeden 

natuurlijk. Als er gechanteerd wordt, dan wordt het wel een heel ander 

verhaal. Ik hoor iets liever niet dan dat iemand tegen me zegt ‘Ik wil je wat 

vertellen, maar je mag er niks mee doen’, want dat zorgt altijd wel weer 

voor misverstanden. 


Hoe kijk je aan tegen het fenomeen dat politici zichzelf als 

persoon inzetten in de politiek, soms nog boven de inhoud? 

Het is een mix van beiden. Er is een hele discussie gaande binnen de 

partij van de arbeid over Diederik Samson. Het beleid verandert echter 

niet door zo’n discussie. En ook de partij blijft hetzelfde. Alleen Samsom 

zelf verandert: in 2012 was hij de grote held, maar vier jaar later wordt 

hij afgezeken. Mensen roepen nu dat hij vervangen moet worden door 

Asscher of Dijsselbloem. Tuurlijk, de persoon is belangrijk, maar dat was 

vroeger ook al zo. Er was toen alleen geen tv. Sinds de komst hiervan 

is het veranderd, maar dat is inmiddels alweer een tijd geleden. Onder 

andere het grote tv-debat tussen Nixon en Kennedy is hier een goed 

voorbeeld van. Televisiekijkers vonden dat Kennedy hadden gewonnen, 

terwijl de radioluisteraars van mening waren dat Nixon het veel beter deed. 

Maar die hadden het plaatje erbij niet gezien. Politieke partijen hangen nou 

eenmaal ook af van de boegbeelden die het kunnen vertellen. Die het 

duidelijk kunnen maken, levendig en aan het licht kunnen brengen, dat 

speelt allemaal mee in het debat. 

Heb je toevallig het boek gelezen van Joris Luyendijk over dit 

café (Café Nieuwspoort - ontmoetingsplek voor journalisten, 

politici, voorlichters en lobbyisten, red.): ‘Je hebt het niet van 

mij maar?’ 

Haha ja. Die heb ik gelezen! Wat een onzin! Door dat boek lijkt het alsof 

het hier een grote sekte is, maar dit is gewoon een bedrijfsrestaurant. Je 

moet toch ergens eten? Of borrelen? Natuurlijk, er zitten hier journalisten, 

voorlichters, lobbyisten, en politici die ver weg wonen maar door de week 

in Den Haag verblijven, een selecte en bijzondere groep. Maar ook dit 

zijn mensen die gezellig met elkaar willen eten. Je babbelt met elkaar, en 

dan heb je de Nieuwspoortcode: wat er uitgewisseld word mag door de 

media gebruikt worden maar de bron blijft onvermeld. Er kan informeel 

worden gepraat, maar iedere politicus weet het ook wanneer hij met een 

journalist praat. Ik schrijf wat ik hoor niet toe aan de persoon, tenzij we 

afspreken van joh, citeer het maar. Maar stel nou dat ik hier aan de bar 

zou staan met een minister die zegt: ‘Morgen valt het kabinet!’ wat denk je 

dan dat ik zou doen? Denken: ‘Oké dat zien we morgen wel?’ Nee joh! Ik 

ga gelijk aan het werk. Dan ga ik bellen en kijken of het klopt. Dan ren ik 

naar de studio en ga ik er diezelfde avond nog een verhaal van maken. Ik 

zou alleen nooit zeggen: Minister A of B heeft dat net tegen me gezegd in 

café Nieuwspoort. Joris Luyendijk kan echt prachtige boeken schrijven over 

banken, het Midden-Oosten en noem maar op, maar dat boekje vond ik 

echt een beetje kort door de bocht. 

Oké, dan nog een laatste vraag. Heb je zelf nog bepaalde 

politieke ambities? 

Nee. Ik ben wel een paar keer gevraagd voor het Kabinet, door de LPF 

destijds, maar toen heb ik vriendelijk bedankt voor de eer. Ik ben van mening 

dat je, als je als journalist echt politieke aspiraties hebt, moet stoppen met 

het uitoefenen van dit beroep. Anders gaan de dingen door elkaar heen 

lopen. Dat is moeilijk. Dan krijg ik straks een vraag in de uitzending: ‘Zijn er 

al namen genoemd?’ Waarop ik mag gaan antwoorden ‘Ja die en die en 

die, en oja, ik zelf ook!’ 

Het zou overigens onheus zijn als ik wel serieus op die gesprekken in zou 

gaan, over andere mensen ga praten, maar de informatie van mezelf achter 

houd. Dat kan niet, dan moet je het publiek op de hoogte gaan stellen over 

iets waarbij je zelf onderdeel uitmaakt van het proces. Veel te complex. Er 

zijn wel journalisten die Kamerlid zijn geworden, of wisselen van rol. Zoals 

Hans van Mierlo of Hans Hillen. Ik heb ook gewisseld van beroep: ik ben 

voorlichter geweest, en wilde daarna graag de journalistiek in, maar als ik 

echt de politiek in zou willen dan moet ik daarmee stoppen. Ik zou niet 

meer terug kunnen, dat zou ik niet doen. Dus, nee, ik heb geen politieke 

ambities. Ik vind het werk wat ik nu doe veel te leuk! 


Ik zeg altijd: 

journalisten klappen 

niet ”

COLUMN 

NET ALS IN DE FILM 

Als het gehele studietraject in de communicatiewetenschap een clichématige 

actiefilm zou zijn, dan is de stage de allerlaatste confrontatie met de eindbaas. 

Zo eentje waarin vuurwapens geen optie zijn en de held al zijn reeds opgedane 

kennis tegen het criminele meesterbrein moet gebruiken, voordat hij op een 

omslachtige manier de aarde verwoest. Dan gaat de held eerst neer, om 

vervolgens uit zijn benarde positie te ontsnappen en op iconische wijze een 

genadeklap uit te delen. “Bravo!”, zegt de kijker, volgend op deze bloedstollende 

afsluiting van het epos. “Wat een karakterontwikkeling en wat een bevredigend 

gebruik van vaardigheden in de praktijk.” 

De aftiteling rolt en iedereen is zo blij als de gemiddelde student op een feest in 

de Gashouder, op vrijdag of zaterdag. 

Er zijn echter een paar kleine variabelen waarop studentnummer 1010-nogwat 

en held à la Batman uit de vorige gezellige vergelijking van elkaar verschillen. De 

belangrijkste hiervan is het gegeven dat de UvA-stagiair niet handelt op basis 

van een innerlijk anti-kwaadaardigheidsmotief. Nee, de UvA-stagiair handelt op 

basis van essentieel eigenbelang en is daarbij niet bang om concessies te doen 

naar integriteit. Dat is nou eenmaal bittere noodzaak. 

Stage lopen, dat is een vereiste. Ook al wil je niet, het zal moeten gebeuren. 

Hierdoor steken verschillende complexe zaken de kop op. Leerdoelen, 

bijvoorbeeld. Die zijn natuurlijk erg belangrijk. Om nummer vijf uit de studiegids 

maar even te quoten: ”Het opbouwen van een communicatiewetenschappelijk 

netwerk, dat bij de start van je loopbaan handig kan zijn.” Ja, helemaal waar. 

Zou super handig zijn. En daar zit je dan, op de stageplaats, de relevantie 

van interessant doen tegen potentiële toekomstcollega’s te bespreken, met 

iemand in leidinggevende functie met een baard. Megagênant. Leugens uit 

verschillende mondjes vloeien rijkelijk. 

Leerdoel één is overigens ook erg fijn: “Het toetsen van 

communicatiewetenschappelijke kennis in de praktijk.” Ik elaboreer jullie 

likelyhood allemaal de moeder. Maar eerst eventjes koffie halen voor de 

marketingafdeling. Niet wegdromen nu, een latte macchiato is niet hetzelfde 

als een cappuccino. 

Ik heb stress, ik heb huur, ik heb een zorgverzekering. Ik wil mijn prestatiebeurs 

helemaal niet terugbetalen. De som van 250 knaken per maand komt neer 

op 1,20 per uur. Dus elke keer als ik het woord ‘leerdoel’ uitspreek, gaat dat 

gepaard met lariekoek en manipulatie. Ik wil helemaal niet leren, jongens. Geef 

me mijn diploma. 

Maar ja, juist die worsteling maakt de vergelijking uit de intro dan weer wat 

sterker. De actieheld bestaat bij gratie van de uitdaging. Als Batman nooit 

door een capabel kwaadaardig genie zou worden geraakt in de torso, zou 

hij een triest sukkeltje zijn. Batman worstelt met schieten steekwapens, de 

stagiair vecht met gebakken lucht-leerdoelen, die toch serieus moeten worden 

benaderd. 

Of het nastreven van leerdoelen je een gelukkig mens maakt is discutabel, 

maar het zorgt wel voor ‘werkervaring’. En, belangrijker nog, je persoonlijkheid 

krijgt vorm door de uitdaging en de noodzakelijkheid van discipline. Eigenlijk 

net als bij een net niet doodgestoken Batman, dus. Maar dan met een minder 

spraakmakend filmscript en een kortere aftiteling. “Bravo!”, zegt het imaginaire 

publiek, terwijl je die koffie inschenkt als een breed geschouderde baas. 

DAAN BÖRGER 

Daan Börger zei in vorige edities van Medium 

dat hij momenteel klaar zou zijn met zijn studie 

Communicatiewetenschap. Dit is echter toch weer 

niet gelukt. Geef ‘m een knuffel als je hem voor de 

laatste puntjes ziet strijden op het Roeterseiland. 

“Ik elaboreer jullie 

likelihood allemaal 

de moeder 


I 

n de rubriek BackStage laten we CWstudenten 

aan het woord over hun ervaringen 

met hun stage. Hoe is deze bevallen? Kreeg 

je veel vrijheid of moest je allerlei typische 

stagiaireklusjes doen? Sharon Vrielink loopt 

stage bij het Nationale Opera en Ballet en vertelt 

in Medium over haar ervaringen. 

Voor ik begon aan mijn stage bij het Nationale Opera 

en Ballet, had ik nog nooit een opera gezien. Het is 

absoluut niet zo dat ik ben opgegroeid met balletstukken 

en operavoorstellingen. Ik reageerde op de vacature 

omdat het me leuk leek om te zien hoe het er in een 

grote, creatieve organisatie aan toe gaat. Toch zag ik op 

tegen het stage lopen: ik ben zo gewend aan het vrije 

studentenleventje dat het me een kwelling leek om vijf 

dagen per week van negen tot vijf te werken. Op het 

moment van schrijven, na acht weken, blijkt dat bij deze 

stage totaal niet het geval te zijn. 

Eerste indruk 

Mijn eerste week was al gelijk best heftig. ‘Drukte’ 

en ‘hectiek’ komen als eerste in me op als ik deze tijd 

omschrijf. Dat lag vooral ook aan de periode waarin 

ik begon met stage lopen. Het was namelijk de week 

vóór een grootse balletpremière, Mata Hari. Hoewel ik 

deze week daardoor als heel intens ervaarde, was het 

tegelijkertijd ook wel weer heel leuk. Ik kreeg namelijk gelijk 

superveel te doen! Het werk is veel afwisselender dan 

verwacht en ik krijg veel meer verantwoordelijkheden dan 

ik me had voorgesteld. De lange dagen van negen tot 

vijf, waar ik zo tegen op keek, blijken absoluut niet lang 

te zijn. De tijd vliegt echt: ik heb eerder de neiging om 

langer te blijven dan dat ik het halverwege de dag voor 

gezien wil houden. Alsnog merk ik dat m’n lichaam erg 

moet wennen: de eerste weken was ik helemaal kapot 

als ik eenmaal thuis kwam en kon ik alleen maar in coma 

op de bank liggen. 

van een balletdanseres. Vooral dat laatste is niet bepaald 

gebruikelijk voor mijn stage, maar het plotseling moeten 

zoeken naar een oplossing in zo’n situatie was wat het 

zo leuk maakte. Achteraf gezien dan, op dat moment 

zweette ik peentjes. 

Gelukkig geen koffiestagiaire 

Op de afdeling Pers en Publiciteit proberen we zo veel 

mogelijk publiciteit te creëren voor het Nationale Opera & 

Ballet. Hoewel ik vreesde dat mijn dag vooral zou bestaan 

uit koffie halen en andere rotklusjes, is dit gelukkig totaal 

niet het geval. Mijn belangrijkste taak is het ondersteunen 

van de persmanager van het Nationale Ballet en de 

persmanager van de Nationale Opera. Dit betekent in 

de praktijk veelal het helpen van de pers met bepaalde 

aanvragen: bijvoorbeeld een verzoek om foto’s van 

producties te sturen, die ik ze vaak direct kan doormailen, 

een interviewaanvraag met onze dansers en zangers 

of een cameraploeg die bij ons wil filmen. In die laatste 

gevallen moet ik dit natuurlijk ook intern goed afstemmen 

met desbetreffende personen. Het contact met al deze 

verschillende mensen maakt mijn stage zo leuk. 

Een andere hoofdtaak is het bijhouden van het mediaarchief. 

Alle publicaties worden hierin opgeslagen. 

Daarnaast moet ik ervoor zorgen dat die publicaties 

ook intern gezien worden. Daarvoor print ik ze, hang ik 

ze op prikborden en stuur ik iedere week een digitale 

‘knipselkrant’ rond: een mail met alle verschenen publiciteit 

van die week. 

Lachen op de werkvloer 

De sfeer kan wat mij betreft niet beter. De omgang is heel 

informeel, waardoor het op ons kantoor altijd gezellig is 

en er veel wordt gelachen. Met zeshonderd werknemers 

is de organisatie vrij groot, dus ik ken lang niet iedereen. 

De mensen die ik wél ken en tegenkom, zijn allemaal 

ontzettend enthousiast, creatief en grappig. 

Het spannendste wat ik tot nu toe heb meegemaakt, is 

dat ik in mijn allereerste week als ‘assistent persmanager’ 

opeens op pad mocht met een Japanse filmploeg. Bij 

terugkomst stond ik in de lift met Marco Borsato en bij De 

Wereld Draait Door repareerde ik een gat in het kostuum 

De eerste weken kon ik na 

thuiskomst alleen maar in coma 

op de bank liggen 

Of ik na mijn studie door zou willen met dit werk? Ja! Ik 

kan er niet meer op zeggen dan dat. De afwisselende 

taken, contact met veel verschillende mensen en het feit 

dat geen dag hetzelfde is, zijn echt dingen die ik zoek in 

een baan. Ik zou er voor de volle honderd procent voor 

tekenen. 

” 



INTERVIEW MET 

DEBRA 

BARRAUD 

VAN HUMANS OF AMSTERDAM 

TEKST & INTERVIEW: ALISJA WINKEL 

H 

umans of Amsterdam is een Facebookpagina 

opgericht door Debra Barraud (26). Ze studeerde 

Culturele Maatschappelijke Vorming aan de 

Hogeschool van Nijmegen en liep hierna, in 2012, stage 

in Tel Aviv. Daar kwam ze voor het eerst in aanraking 

met het concept ‘Humans Of’ en werd ze verliefd op 

verhalen horen en delen. Eenmaal teruggekeerd naar 

haar woonplaats Amsterdam besloot ze deze nieuwe 

liefde voort te zetten, maar wel met een eigen draai 

eraan: Humans Of Amsterdam was geboren. 

geïnspireerd. “Ik kende Humans of New York al wel, maar pas 

toen ik de pagina van Tel Aviv vond zag ik de functionaliteit en 

de meerwaarde die dit type blog met zich meedroeg.” 

In Amsterdam duurde het een paar maanden voordat Barraud 

echt de stap zette en de straat op ging: uiteindelijk begon ze in 

december 2012. Zonder ervaring met fotografie maar met een 

grote passie voor het project, sprak ze een klein jongetje en zijn 

vader aan. “De foto was niet gelukt zoals ik hem nu zou willen, 

maar ik moest ergens beginnen.” 

Het prille begin 

In Tel Aviv was Barraud medeorganisator van een workshop 

waarbij mensen elkaar verhalen moesten vertellen. Het doel? 

Dialoog creëren tussen mensen uit verschillende regio’s binnen 

hetzelfde conflictgebied. Zo kwam Barraud eigenlijk voor het 

eerst in aanraking met de kracht die verhalen kunnen hebben. 

Hieruit volgde het idee om dit door te zetten in Nederland. Ook 

het platform was snel gevonden, de Amsterdamse kwam in 

aanraking met de blog Humans of Tel Aviv en voelde zich snel 

Fulltime aan Humans of Amsterdam 

Barraud voelt geen competitie met andere Humans of-pagina’s: 

“Ik wil graag mijn eigen ding doen en mijn eigen skills ontwikkelen.” 

Over het contact tussen de verschillende Humans of-pagina’s 

heeft ze niet veel te zeggen; ze trekt duidelijk haar eigen plan. 

Wel vertelt ze over een Facebookgroep met alle makers van 

de Humans of-pagina’s: “Het is handig voor tips & tricks af en 

toe, maar over het algemeen ben ik niet erg actief.” Hoewel 

het format waarin de pagina’s te werk gaan vergelijkbaar zijn 


met elkaar, zijn er duidelijk verschillen: “Niet iedereen post even 

vaak, mensen hebben hun eigen tempo. Ik zit in de perfecte 

fase van mijn leven om dit te kunnen doen, ik heb alle tijd en kan 

me er volledig voor inzetten.” 

Tegenwoordig heeft al het harde werk ervoor gezorgd dat 

Barraud kan leven van haar blog. “Je moet je er fulltime aan 

toewijden, het is niet iets wat je er extra bij kunt doen.” 

Over het opzetten van haar blog is ze duidelijk: “Als je iets wilt 

moet je hard werken en niet opgeven. Ik zag een kans en ik 

geloofde erin, ik wist gewoon dat ik ervoor moest gaan.” 

” 

Het eerste wat ik doe, is 

mezelf voorstellen 

makkelijker. Problematiek bij het ‘liken’ van een triest verhaal 

wordt op deze manier namelijk gecompenseerd. Barraud is hier 

erg blij mee: “Zo kunnen belangrijke, emotionele verhalen toch 

interactie opleveren.” 

‘Making a Human’ 

“Het eerste wat ik doe, is mezelf voorstellen. Vervolgens vertel 

ik over mijn blog en het project en als ze geïnteresseerd zijn, 

maak ik een foto en stel ik wat vragen”. Barraud vertelt dat 

de meeste mensen vrij relaxed reageren, ook wanneer ze 

niet willen meewerken. Uit de tien keer dat ze het vraagt, is 

het antwoord ongeveer acht keer ja. Vaak noemt ze bij het 

aanspreken van mensen niet meteen de naam van haar blog. 

“Wanneer mensen Humans of Amsterdam horen, ben ik bang 

dat dit hun verhaal kan beïnvloeden. Het legt een bepaalde druk 

op mensen en dat hoeft helemaal niet”. Over het algemeen kan 

Barraud anoniem met haar camera op pad. Daar is ze zelf heel 

blij mee: “Ik zou het heel vervelend vinden als men mij massaal 

zou herkennen en zou verstijven als ze me zien, dat is echt het 

tegenovergestelde van wat ik wil bereiken.” 

Online reacties 

Wanneer er uiteindelijk een foto wordt geplaatst, begint de 

echte dialoog. Zoals op elke Facebookpagina zijn de reacties 

verschillend per foto. Toch ziet Barraud het als haar taak 

om deze reacties goed in de gaten te houden. “Vrijheid van 

meningsuiting vind ik enorm belangrijk, maar zodra mensen 

anderen beledigen of uitschelden, verwijder ik de comment 

en blokkeer ik de persoon.” Als paginabeheerster vindt ze dat 

dit echt nodig is. “Zo’n community als Humans of Amsterdam 

kan bestaan door een bepaalde sfeer, waarin men weet dat 

zijn of haar verhaal veilig is en ontvangen wordt door een 

gemeenschap die erop zit te wachten.” Wanneer een foto die 

zij heeft genomen discussie teweeg brengt, is het een ander 

verhaal volgens Barraud. Dat is alleen maar positief. 

Gelukkig krijgt Humans Of Amsterdam weinig extreme 

haat, maar soms heeft de pagina te kampen met wat lijkt 

op desinteresse. “Als ik een verdrietig verhaal vertel, willen 

mensen het om ethische redenen vaak niet liken, wat logisch 

is. Door het algoritme van Facebook is het helaas wel zo dat, 

als je nergens op klikt, Facebook de post registreert als ‘niet 

interessant’, waardoor hij minder snel in je tijdlijn komt.” Gelukkig 

voor Barraud geeft Facebook tegenwoordig de mogelijkheid 

om meer dan alleen vrolijk te liken, Dit maakt haar werk wat 

” 

Een onuitputtelijke bron van 

verhalen 


HoA buiten de Facebookpagina 

Tegenwoordig heeft de fotografe van Humans of Amsterdam 

ook een wekelijkse column in de Metro, een tentoonstelling in 

de Openbare Bibliotheek Amsterdam (OBA) en zijn er plannen 

in de maak voor een Humans of Amsterdam-boek. “De column 

was een initiatief van mijzelf, ik wilde HoA uitbreiden naar andere 

media en het meer ‘body’ geven.” De keuze voor Metro als 

platform voor haar wekelijkse column was snel gemaakt: “De 

Metro heeft een groot bereik en is echt bij uitstek een blad 

voor iedereen, dit vond ik wel passen bij het idee van Humans 

of Amsterdam.” Over het boek kan ze nog niet teveel loslaten, 

ze weet nog niet precies welke kant ze op wil. Met een schuin 

oog kan ze kijken naar haar collega’s in New York: “Je kijkt er 

wel even naar, maar ik heb echt mijn eigen idee over het boek. 

Het blijven twee andere steden met andere vibes en ik laat me 

altijd inspireren door de stad, niet door wat anderen maken.” 

Nog duizend meer verhalen 

Momenteel is Barrauds belangrijkste streven haar boek, 

daarnaast wil ze haar blog online zo ver ontwikkelen als mogelijk 

is. Toch is ze zich er ook van bewust dat we in een tijd leven 

waarin alles snel kan veranderen: “Facebook is nu hip, maar ik 

weet niet of dit nog zal bestaan over tien jaar. Ik zou graag willen 

dat dit project los komt te staan van één bepaald medium.” 

Uiteindelijk hoopt Barraud vooral positiviteit te verspreiden. Op de 

vraag wat haar elke dag weer inspireert om de straat op te gaan 

en mensen te ondervragen, heeft ze een duidelijk antwoord: 

“Verhalen zijn eindeloos. Ik zou iedereen in dit café kunnen 

interviewen en je zult niet geloven wat je allemaal tegenkomt. 

Het is een onuitputtelijke bron en ik wil blijven graven. Ik heb al 

duizend verhalen verteld en ik wil er nog duizend meer vertellen.”

H 

et woordreservaat is een rubriek over uitstervende woorden, die om wetenschappelijke, 

esthetische of educatieve redenen wettelijk zouden moeten worden beschermd met het doel 

één of meerdere kenmerken van de Nederlandse taal in stand te houden. In het reservaat is een 

fokprogramma. Medium moedigt iedereen dan ook aan om de bedreigde woorden over te nemen, eigen 

te maken en te verspreiden. 

TEKST: JORIT HAJEMA 

Koefnoen 

Koefnoen is uiteraard het cabareteske televisieprogramma 

van de AVROTROS. Inmiddels is het programma van de 

Kopspijkerscrew bezig aan haar veertiende seizoen op de 

Nederlandse televisie. De naam van dit programma is geen 

willekeurige combinatie van letters. De Jiddische letter koef 

is namelijk het equivalent van onze K, de letter noen is gelijk 

aan de letter N. Samen vormen deze letters de afkorting 

k.n., kost niks. Volgens de makers van het programma zou 

Koefnoen overigens vrijkaartje betekenen. Het programma 

is echter allesbehalve gratis; in 2007 was Koefnoen met 

160 duizend euro voor een aflevering van een half uur zelfs 

het duurste programma van de publieke omroep. 

Gezever 

‘Goed verhaal man, lekker kort’, ‘kakverhaal dus’ en ‘en toen 

vond ik vijf euro’; drie moderne varianten om het gezwets 

van je gesprekspartner of jezelf abrupt te doen eindigen. 

Het is voor iedereen herkenbaar, tenzij jij op borrels zelf die 

sicke guy of chick bent aan wiens lippen iedereen hangt, 

snakkend naar nog zo’n waanzinnige anekdote. 

Terug naar het kakverhaal. Vroeger, back in the days, 

toen het gras nog groen was, de lucht nog blauw en 

de vrouwen nog okselhaar hadden. Vroeger noemde 

men een oersaaie klaagzang gezever. Synoniemen zijn 

‘gemekker’, ‘gezeur’, ‘gezwam’, ‘geleuter’ en ‘geneuzel’: 

alles met ‘ge’ lijkt te mogen. Gezever is dus ‘oninteressant 

en langdradig gepraat’; ‘er was een hoop gezever op dat 

congres’. 

Oxymoron 

Een oxymoron, zo laten boeken over retorica weten, is een 

stijlfiguur waarbij twee woorden worden gecombineerd 

die elkaar in hun letterlijke betekenis tegenspreken. 

Voorbeelden zijn manwijf en Waterland. Man en wijf zijn 

tegenpolen, hetzelfde geldt voor water en land. Oxymoron 

is afgeleid van het Griekse oxys (scherp) en moros (stom), 

dus dit stijlfiguur is zélf ook een oxymoron. 

De Nederlandse taal zit vol met zulke woordspelingen, 

denk bijvoorbeeld aan vuurzee, stilleven en koudvuur. 

Sommigen zullen kampeeruitrusting zeker meetellen, 

maar wat te denken van voorpost, droomwerkelijkheid, 

naargeestig, binnentuin, broekrok en gistermorgen? En 

mijn persoonlijke favoriet: inuit. 

PS: ken jij nog meer oxymorons? Stuur ze naar 

info@mediummagazine.nl! 


COLUMN 

HEE SIRI, DOE MIJN WERK 

Aan de Weteringschans opende onlangs een kleine, maar daarom niet minder 

interessante, nieuwe vestiging van de Albert Heijn. Boven de toegangspoortjes 

van de winkel – die trouwens tergend langzaam openen om jou langzamer te 

laten lopen – knipperen in groot en opvallend neon de woorden NO CASH en 

SELF SCAN. 

In deze Albert Heijn zijn de caissières vervangen door zelfscankassa’s. Een winkel 

met zelfscankassa’s is geen unicum, maar een winkel zonder ook maar een 

enkele caissière is dat wel. In totaal zijn er in deze winkel twaalf zelfscankassa’s. 

Bezoekers worden bij binnenkomst ontvangen door een gastvrouw die indien 

nodig helpt bij het afrekenen, het zelfscannen. 

Deze winkel bevindt zich onder mijn kantoor en bij één van mijn dagelijkse 

bezoeken aan de winkel bedacht ik me dat ten minste elf extra mensen een 

baan hadden kunnen hebben, zij het niet dat hun baan ingenomen is door een 

machine, de zelfscankassa. Overigens niet zomaar een machine, maar een 

slimme machine die verdacht gedrag signaleert en indien nodig een seintje 

geeft aan de gastvrouw, zeg maar gerust een robot. 

Op de terugweg naar kantoor vroeg ik me af of de komst van robots ook voor 

mijn werk een bedreiging kan zijn. Ben ook ik net als de caissière op een dag 

overbodig? Mijn werk is het adviseren en ondersteunen van organisaties bij hun 

online marketing en communicatie. Geen geschikt werk voor een robot, zou je 

zeggen. Maar al nadenkend kwam ik tot de conclusie dat ik me misschien toch 

een beetje zorgen moet maken. 

Wie de innovaties in ons vakgebied volgt, kan niet over de opkomst van 

slimme algoritmes en artificial intelligence heen. Alleen al achter de schermen 

van Facebook draaien honderden algoritmes die voor gebruiker en marketeer 

beslissen welke boodschap op welk moment aan wie moet worden vertoond. 

Het uitgebreid plannen van advertentiecampagnes, bijvoorbeeld, is al niet 

meer nodig. Geef Facebook je advertenties en een algoritme bepaalt welke 

advertenties op welk tijdstip het beste werken. Hetzelfde geldt voor Google en 

een heleboel nieuwssites. Steeds meer nieuwssites laten algoritmes de titels, de 

intro en de artikelfoto bepalen. Hierbij geldt: data over denkwerk. Het denkwerk 

van de expert is niet langer doorslaggevend, de data – geïnterpreteerd door 

algoritmes – is dat wel. 

De aankomende jaren gaat de zogenaamde bot het werk van 

helpdeskmedewerkers overnemen. Bots communiceren alsof het mensen zijn. 

Facebook test ze, maar de app Telegram is al een stap verder. Gebruikers van 

Telegram kunnen al naar hartenlust communiceren met een bot die antwoord 

geeft op vragen over poker, recepten en het weer. Ook in de Chinese app 

WeChat is het al heel normaal om met een bot te communiceren. Gebruikers 

stellen niet alleen vragen, maar vertellen ook over hun dagelijkse bezigheden 

en vertrouwen de bots zelfs hun geheimen toe. Zo onwerkelijk is de film Her 

dus niet. 

Het is zeer waarschijnlijk dat veel organisaties hun helpdeskmedewerkers zullen 

gaan vervangen door bots. Bots kunnen duizenden klantcontacten tegelijk aan, 

zijn nooit chagrijnig, raken niet oververhit en maken zelfs grappen. Zo kan op 

een dag misschien ook de hilarische webcaremedewerker Klaas-Jan van de 

NS worden vervangen. 

RICO DEN BURGER 

Rico den Burger is voormalig hoofdredacteur van 

Medium Magazine. Tegenwoordig bekleedt hij 

diezelfde functie bij Dawntime, een inspiratieblog voor 

creatievelingen in Amsterdam. Ook heeft hij zijn eigen 

trainingsbedrijf: RdB Communicatie 

“ 

Ben jij de caissière of 

de zelfscankassa? 

Communicatieprofessionals als jij en ik krijgen steeds meer tools tot onze 

beschikking die ons werk productiever en effectiever maken, maar ongemerkt 

nemen deze tools ook steeds meer werk van ons over. De vraag is: ben jij de 

caissière of de zelfscankassa? 


INSTAGRAM ALS 

HET NIEUWE 

PORTFOLIO 

IN GESPREK MET SUZANNE POTS OVER VERANDERINGEN 

IN DE MODELLENWERELD 

TEKST & INTERVIEW: MIREIA BOOT ILLUSTRATIES: DAAN VAN HOUTEN 

Z 

e deed jarenlang internationaal modellenwerk en werkte 

voor onder andere Dior en La Perla. In 2009 startte ze 

haar eigen modellenbureau Fresh Model Management en 

sinds 2014 is Suzanne Pots Director van het prestigieuze Elite 

Model Management Amsterdam. Ook zette ze het Elite Model 

Home op, een huis waar topmodellen in spe worden voorbereid 

op het internationale modellenbestaan. In het prachtige kantoor 

aan de Amsterdamse grachten vertelt Pots ons over de invloed 

van social media in de modellenwereld, hoe ze als agency erin 

meespelen en hoe de Kendall Jenners van de industrie het 

modellenvak in hun greep houden. 

Geen pizza’s en alcohol 

Bij Elite Model Management worden modellen intensief begeleid op het 

gebied van sport en voeding en ook op psychologisch vlak krijgen ze 

veel steun. Daarnaast vertelt Pots dat social media ook onderdeel van 

de business is geworden. “Social media hebben zo’n positie in onze 

samenleving ingenomen dat je, zeker als model, er niet onderuit komt. 

Mensen die fan zijn van een model willen gewoon graag een kijkje in 

het leven werpen van dat model.” Bij Elite worden modellen dan ook 

heel erg gestimuleerd om social media te gebruiken, bijvoorbeeld met 

workshops. Bij het zijn van een model komt ook kijken dat je niet zomaar 

alles op Instagram kunt posten. “Foto’s met alcohol of een grote pizza 

zijn niet de meest verstandige dingen om op Instagram te zetten als je 

model bent.” Zo stelt Elite wel bepaalde richtlijnen waar de modellen zich 

aan moeten houden. 

Klanten triggeren met social media 

Niet alleen de Instagrams van hun modellen zijn belangrijk, maar ook dat van Elite 

als modellenbureau zelf – merkt Pots. “Ik moet klanten, fotografen, stylisten en grote 

castingdirecteuren triggeren. Zo informeer je ze. Dat doen we ook op een hoop 

andere manieren, maar Instagram is daar gewoon een heel belangrijk onderdeel 

van geworden. We zijn in een jaar tijd van vijfhonderd naar ruim 13 duizend volgers 

gegaan. Daar hebben we heel veel tijd en energie ingestoken.” De keuze van 

het soort foto’s dat ze posten is dan ook belangrijk om de interesse van hun 

volgers te behouden. “Wat wij zien op Instagram is dat de covers, campagnes en 

filmpjes de minste likes krijgen. De professionele modellenfoto’s vinden onze volgers 

niet het meest interessant. Wat zij het leukst vinden om te zien, zijn echt de selfies, 

bijvoorbeeld een snapshot van een model voor het Gardameer en backstage shots. 

Dan zie je dat zo’n foto bijna 600 likes krijgt en een cover niet meer dan 250.” 

Het Kendall Jenner-effect 

Dat Instagram zo’n belangrijke positie heeft ingenomen in de modellenwereld vindt 

Pots jammer. Ze vertelt dat bijvoorbeeld modellen als Kendall Jenner en Gigi 

Hadid – hebben in totaal 65 miljoen volgers – natuurlijk heel interessant zijn voor 

klanten om voor hun opdrachten te boeken. “Ze hoeven maar één foto op hun 

Instagram te posten en ze hebben een half miljoen likes. Dat is het jammere, 

dat klanten steeds minder kijken naar hoe knap of hoe leuk een model is, 

maar naar hoeveel volgers het model heeft.” Daardoor vindt Pots dat niet alle 

modellen dezelfde kansen krijgen. “Kijk, iedere plek die een Kendall Jenner of 

een Gigi Hadid in een show inneemt, gaat ten koste van een ‘gewoon’ model. 

En een ‘gewoon’ model werkt daar vaak nog iets harder voor dan een Kendall 

of Gigi. Die worden al op handen gedragen.” Het heeft echter ook voordelen. 

Zo hebben ze bij Elite ook modellen met veel volgers. “Robin [Hölzken, red.] 

heeft 70 duizend volgers. Dat maakt haar nog interessanter. Naast dat ze een 

geweldig lijf heeft en hartstikke lief en leuk is om mee samen te werken, heeft ze 

ook al die volgers. Tuurlijk, het is een voordeel.” 

Door de social media hype wordt de lijn tussen modellen en bloggers ook 

steeds dunner. “Je ziet nu bijvoorbeeld dat influencers worden geboekt voor 

een Dieselcampagne, maar zij zijn helemaal geen model. Zij worden geboekt 

omdat ze zo veel volgers hebben en omdat er zo veel commotie om hen heen 

is. Wat er ook weer voor zorgt dat een campagne, lookbook of magazine heel 

goed wordt bekeken. Het is een logische ontwikkeling.” 

Gratis spullen kost geld 

Modellen worden heel veel benaderd door labels voor gratis spullen, onder andere 

Subdued en Triangl doen dat veel. Een ontwikkeling die modellenbureaus niet 

per se als positief zien, vertelt Pots: “Dat kan heel schadelijk zijn voor het model. 

Stel je voor dat je op Instagram in een bikini van Triangl poseert, je krijgt er niets 

voor betaald en Triangl krijgt die gratis exposure. Een Hunkemöller kan dan 

zeggen: ‘Ze staat daar in een bikini van Triangl, dus het is voor ons niet meer 

Medium Magazine #3 2015-2016 16 


interessant’. Het is dan heel leuk dat je die bikini in handen hebt, maar je 

loopt daardoor misschien wel een opdracht van duizend of vijftienhonderd 

euro mis.” Bij Elite worden modellen dan ook gestimuleerd het absoluut 

niet te posten. “Want op die manier krijgen labels gratis reclame. Dan 

hoeven ze geen modellen meer bij ons te boeken voor een bepaalde fee 

om exposure voor hun label te krijgen.” 

De modellen van Elite mogen wel op een andere manier gratis exposure 

geven aan een merk, bij sponsors bijvoorbeeld. “Laatst hadden wij wel 

een leuke goodiebag gemaakt voor onze modellen die Amsterdam 

Fashion Week en de internationale Fashion Weeks gingen doen. Daar 

zaten bijvoorbeeld haarproducten van L’Oréal en repen van Just Nuts in. 

We hebben de tas toen wel gegeven onder de voorwaarde dat ze er 

minimaal één keer over op social media moesten posten. Want ja, anders 

krijgen we die sponsors natuurlijk nooit meer. Daar moeten we er dus wel 

in return een bepaalde exposure voor geven.” 

” 

Hoe verder? 

Pots is ook nieuwsgierig naar hoe het modellenvak er over vijftien 

jaar uitziet. Toen zij destijds modellenwerk deed, ging het nog 

echt om castings en werden modellen overal langs gestuurd. 

“Nu gaat alles digitaal, we hebben websites en maken packages. 

Die sturen we digitaal naar de klant toe en op basis daarvan 

beslist een klant of hij of zij het model wil ontmoeten of niet.” Hoe 

ze de toekomst van social media voor zich ziet? “Je hebt nu 

natuurlijk wel Snapchat en daar zijn wij weer meteen bovenop 

gedoken. Jonge mensen vinden het leuk om te zien wat er 

allemaal binnen een modellenbureau gebeurt. Daar besteden wij 

als een van de weinige bureau’s al heel veel aandacht aan. Op 

het moment dat alle bureau’s dat gaan doen, dan gaan we wel 

weer iets nieuws zoeken”, lacht ze. 

Foto’s met een pizza zijn niet het 

meest verstandig om te posten 

Benieuwd wat Elite Model Management en hun modellen doen? 

Volg ze op hun instagram en Snapchat: @elite_amsterdam. 


BONNETJE 

ERBIJ? 

TEKST: LINDE VAN ROOIJEN 

ILLUSTRATIES: DAAN VAN HOUTEN 

E 

en bonnetje is voor velen vaak niets meer 

dan een verfrommeld stukje gestorven 

boom onderin de tas, maar afgelopen 

jaar is gebleken dat dit in de Tweede Kamer wat 

genuanceerder ligt. Zowel een minister als een 

staatssecretaris moest zijn functie neerleggen 

naar aanleiding van het kwijtraken van zo’n 

ouderwets betalingsbewijs. In tegenstelling tot 

andere, minder enerverende politieke zaken 

als zorgverzekeringen en een herziening van 

het belastingstelsel, is deze kwestie smullen 

voor communicatiewetenschappers. Leugens, 

onduidelijkheden, stilgehouden ICT’ers: de deal 

en de nasleep ervan waren een opeenstapeling 

van communicatieve fouten. Een reconstructie 

van de bonnetjesaffaire, a.k.a. de Teevendeal. 

Cees H-asjhandelaar 

De Teevendeal had niet bestaan als Cees H. zijn leven 

niet had vergooid om fulltime drugscrimineel te worden. 

Het OM had H. in 1984 achter de tralies gekregen en 

wilde hem maar wat graag zijn illegaal verdiende geld 

afhandig maken, maar dat bleek juridisch lastiger dan 

gehoopt. Door slordig handelen bleef de zaak jarenlang 

liggen en wanneer toenmalig officier van Justitie Teeven 

besloot zich te storten op de boete die Cees H. was 

opgelegd, bleek de zaak verjaard en kon de destijds 

geëiste 500 miljoen gulden boete niet juridisch worden 

onderbouwd. 

Leugens, 

onduidelijkheden en 

stilgehouden ICT’ers” 

Ondertussen had H. al wel een deel van zijn vermogen 

afgestaan aan de staat, het begin van de half miljard 

boete was betaald. Ironisch genoeg werd door zijn 

advocaat een deal gesloten waardoor hij recht zou 

hebben op een teruggave van 4,7 miljoen gulden. 

Bijkomend fun fact: onderdeel van de deal was dat 

de Belastingdienst erbuiten zou worden gelaten en H. 

dus geen belasting over het bedrag hoefde te betalen. 

Klinkt volkomen legaal en redelijk, toch? Leuk extraatje 

voor als je als werkloze ex-crimineel op een dag de 

gevangenis weer uit wandelt. 

Het Beruchte Bonnetje 

Tot maart 2014 lijkt deze deal stilletjes en succesvol 

afgehandeld, maar dan blijkt Nieuwsuur een flink 

staaltje onderzoeksjournalistiek te hebben uitgevoerd. 

De deal met Cees H. komt boven tafel en velen zetten 

vraagtekens bij de logica van de deal. Bovendien is 

het niet duidelijk of Teeven destijds überhaupt wel 

toestemming heeft gekregen voor de deal die hij sloot. 

Inmiddels wordt het ministerie van Veiligheid en Justitie 

geleid door Ivo Opstelten en heeft Fred Teeven zijn 

taak als officier van Justitie ingeruild voor een baan als 

staatssecretaris op datzelfde ministerie. In eindeloze 

debatten wordt de deal door de twee ‘crime fighters’ 

fel verdedigd. Omdat ook Opstelten blijkbaar niet zo 

gehecht is aan bonnetjes, stelt hij door middel van een 

rekensom dat het aan Cees H. betaalde bedrag 1,25 

miljoen gulden is geweest. Dat scheelt slechts een 

slordige 3,5 miljoen met het daadwerkelijk uitgekeerde 

bedrag. 

” 


” 

Cees H. wandelt 4,7 miljoen 

euro rijker de gevangenis 

uit 

In juni blijkt het door Opstelten genoemde bedrag niet 

te kloppen. Het daadwerkelijke bedrag moest ergens 

vindbaar zijn in de archieven van Justitie. Zo gaat de 

zoekactie naar het Beruchte Bonnetje van start, een 

speurtocht die zowel Opstelten als Teeven nog veel 

stress zou gaan bezorgen. 

Nieuwsuur strikes again 

De onderzoeksjournalisten bij Nieuwsuur laten het 

er niet bij zitten en komen in maart 2015 met een 

nieuwe conclusie: er is 4,7 miljoen euro aan Cees H. 

betaald. Het programma beweert bronnen te hebben 

ingezien bij het OM en het ministerie van Veiligheid en 

Justitie, maar komen niet met hard bewijs. Opstelten 

ontkent dat zijn ambtenaren op de hoogte zijn van het 

bedrag en zo lijkt nog steeds niet bewezen wat het 

daadwerkelijk betaalde bedrag is geweest. 

9 maart 2015: doom day voor de twee boegbeelden van 

Justitie. Er blijkt wel degelijk bewijs van de overgemaakte 

4,7 miljoen gulden te zijn gevonden, eerder genoemde 

bedragen bleken onjuist. Als gevolg hiervan kondigt 

minister Opstelten zijn aftreden als minister aan, wat 

staatssecretaris Teeven min of meer dwingt hetzelfde 

te doen. Teeven houdt een persconferentie waarin 

hij beweert datgene wat hij destijds heeft gedaan, te 

hebben gedaan ‘voor volk en vaderland’, en daarmee 

is de kous wat hem betreft af. Hij schaamt zich blijkbaar 

niet genoeg voor het debacle om direct de politiek te 

verlaten; Teeven wordt gewoon weer kamerlid voor de 

VVD, terwijl opa Opstelten eindelijk met pensioen mag. 

Onduidelijk blijft hoe de zaak tussen de twee collega’s 

nu precies zit. Of dit hele fiasco een afspraak tussen de 

twee was of dat Opstelten oprecht geen idee had van 

de louche praktijken van zijn rechterhand, is tot op de 

dag van vandaag een raadsel. 

Van der Steur versus de ICT’ers 

Na het aftreden van Opstelten en Teeven meldt Ard 

van der Steur zich als nieuwe minister van Justitie en 

al snel daarna komt de commissie-Oosting met pijnlijke 

conclusies. Het Beruchte Bonnetje was wel degelijk 

vindbaar in het strafdossier van H., de werkwijze van 

Teeven destijds was onjuist en de Kamer is meerdere 

keren verkeerd geïnformeerd, aldus de commissie. 

” 

Opa Opstelten is met 

pensioen, Teeven zit weer 

in de Kamer 

Van der Steur, nieuwe staatssecretaris Klaas Dijkhoff en 

premier Rutte verdedigen de deal zo goed en zo kwaad 

als het kan in felle debatten met de Tweede Kamer. Van 

der Steur haalt in zijn verdediging uit naar de ICT’ers 

van het ministerie, die volgens hem de reden zijn dat 

de zoektocht naar het bonnetje zo lang heeft geduurd. 

Deze uitspraak komt hem, ruim een maand later, duur 

te staan. De redactie van Nieuwsuur heeft mails in 

handen gekregen waaruit blijkt dat de zoektocht naar 

het bonnetje destijds bewust is gestaakt. De ICT’ers 

waar Van der Steur eerder op afgaf omdat zij niet 

capabel zouden zijn, bleken dus te zijn geïnstrueerd 

niet verder te zoeken. Van der Steur is zich van geen 

kwaad bewust en zet de commissie-Oosting snel weer 

aan het werk, om uit te vinden of hier sprake is geweest 

van een doofpotaffaire. 

Het lijkt een soort politieke variant op Goede Tijden, 

Slechte Tijden: een eindeloos verhaal vol fouten, 

leugens en problemen, die om onverklaarbare redenen 

steeds weer opnieuw de kop opsteken. Tegen de 

tijd dat deze editie van Medium gedrukt is, zou het 

zomaar kunnen dat intussen is gebleken dat de vrouw 

van Geert Wilders al die tijd in het complot zat, de 4,7 

miljoen stond voor het aantal kilo dropveters dat Cees 

H. heeft ontvangen en Opstelten deze hele situatie 

bewust heeft veroorzaakt omdat hij lekker van zijn oude 

dag wilde genieten. Het is slechts een kwestie van tijd 

tot de volgende episode van De Crimefighters en het 

Beruchte Bonnetje: to be continued. 


A TRIP DOWN 

MEME-RY LANE 

HET VERHAAL ACHTER 34 JAAR MEMES 

TEKST: EVA SAMPLONIUS 

We liken erop los en sharen van alles met onze vrienden. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Favorieten zijn afbeeldingen 

met grappig bedoelde teksten. Vaak zijn het dezelfde plaatjes die meerdere keren worden gerecycled om aan te sluiten 

bij een onderwerp of persoon uit de actualiteit. Altijd met een knipoog. Bad Luck Brian, Be Like Bill en Grumpy Cat zijn allemaal 

inside jokes van het internet. We noemen ze internet-memes. 

Meme-morabel 

Je ouders weten misschien wel wat een meme is. Stel je dezelfde vraag aan je oma, dan is de kans groot dat ze je geschrokken aankijkt en denkt 

dat je het over borsten hebt. Je zou dan ook denken dat grappige afbeeldingen echt iets van deze tijd zijn, maar dat is niet zo. De eerste meme werd 

gemaakt toen onze voorouders ergens in een grot een steen te hand namen om de muren te versieren. 

Eeuwen later krabbelen en posten we nog steeds op walls, nu in elektronische vorm. Dit beperkt zich niet langer tot afbeeldingen; inmiddels 

communiceren we met maar liefst 140 tekens. Hiernaast hebben we sinds kort vijf nieuwe buttons waardoor we met één druk op de knop onze 

verlangens, verdriet en woede volledig tot expressie kunnen brengen. De nieuwe toepassing van Zuckerberg lijkt misschien heel vernieuwend, maar 

is het eigenlijk niet. De eerste emoji verscheen namelijk al in 1982 op een elektronisch bulletinboard van een universiteit in de Verenigde Staten. Onze 

creativiteit is sindsdien flink geëvolueerd en memes zijn onderdeel geworden van onze cultuur. Maar hoe begon het allemaal? We blikken terug op 34 

jaar memes. Afbeeldingen zeggen nu eenmaal meer dan duizend woorden. 

1982 Smiley 

De eerste emoticon wordt door computerwetenschapper Scott E. 

Fahlman gepost op een elektronisch bulletinboard van Carnegie 

Mellon University. 

1996 The Spirit of Christmas 

Trey Parker en Matt Stone maken twee korte animaties: Jesus vs. 

Frosty (1992) en Jesus vs. Santa (1996) die later samen bekend 

worden onder de naam: The Spirit of Christmas. De animatie wordt 

per mail naar een kleine honderd personen gestuurd. Zij vinden de 

video’s zo leuk dat ze deze online zetten. De serie Southpark is 

geboren. 

1998 Bert is evil 

Een fotoshoptrend in het leven geroepen door Dino Ignacio, waarbij 

Bert uit Sesamstraat als ultieme slechterik wordt afgebeeld. De 

website wint in 1998 de publieksprijs voor Beste Vreemdste Website 

bij de Palace of Fine Arts Auditorium in San Francisco. 

2002 Peanut Butter Jelly Time 

Een dansende banaan die wordt begeleid met het liedje “Peanut 

Butter Jelly Time”. Need we say more? 

2004 One does not simply walk into Mordor 

Meme die is gebaseerd op een scene uit The Lord of the Rings: The 

Fellowship of the Ring (2001) van Peter Jackson. In de scene zegt 

Boromir: “One does not simply walk into Mordor.” De meme wordt 

gebruikt om aan te geven dat iets niet zo gemakkelijk is als het lijkt. 

2006 Demotivators 

Een parodie op motivational posters die vanaf 1998 in elk 

kantoorgebouw te vinden waren. 

2008 Success Kid 

Op 26 Augustus 2007 maakt fotografe Laney Griner een foto van 

haar elf maanden oude zoon Sammy. Ze uploadt de foto naar haar 

Flickraccount en de foto gaat viral op Myspace. De meme wordt 

gebruikt als triomfantelijke reactie op een gebeurtenis. De grootste 


overwinning van dit kind is waarschijnlijk de niertransplantatie die zijn 

vader bekostigde dankzij een campagne met de kleine Sammy als 

gezicht. 

2009 Socially Awkward Penguin 

De originele afbeelding van deze pinguïn werd gemaakt voor de 

website van National Geographic. De afbeelding wordt al snel 

gekaapt, mede dankzij de populariteit van dierenmemes. Deze 

pinguïn wordt gebruikt om een bepaalde mate van ongemakkelijkheid 

uit te drukken. 

2010 Bitch Please 

Bitch please… deze meme heeft toch geen uitleg nodig? 

2011 Scumbag Steve 

De jongen op de foto is Blake Boston, ook wel bekend als Weezy B. 

De meme wordt meestal gebruikt in combinatie met onderwerpen als 

drugs, feesten en ander hedonistisch gedrag. Geinig weetje: de foto 

is door zijn moeder genomen. 

2011 Futurama Fry/Not Sure If 

Deze meme komt oorspronkelijk uit de animatieserie Futurama. Het 

personage heet Fry en wordt altijd afgebeeld met samen geknepen 

ogen. Deze meme wordt gebruikt om een intern conflict uit te 

drukken. 

2012 Grumpy Cat 

Dit chagrijnige diertje heet eigenlijk Tardar Sauce. Het broertje van 

haar eigenaar zette de kat online. De wereld was meteen verliefd op 

deze knorrepot en al snel verschenen gefotoshopte varianten. 

2012 Bad Luck Brian 

Als je denkt dat deze jongen Brian heet, dan heb je mis. Zijn echte 

naam is namelijk Kyle. Een vriend van Kyle zette een foto van hem 

online met de tekst: “Takes driving test..get’s first DUI”. De reacties 

hierop waren niet erg positief. Dezelfde dag post iemand anders 

onderstaande meme. Deze variant kreeg binnen twee maanden 

3300 likes. 

2013 Obama Skeet Shooting 

Obama vertelde in een interview met tijdschrift New Public dat hij 

weleens aan kleiduifschieten doet. Toen de factchecker van de 

Washington Post dit wilde nagaan, bleek er geen foto te vinden van 

Obama die aan het schieten was. In reactie plaatste het White House 

deze foto op de officiële Flickrpagina. De foto kreeg het onderschrift 

dat hij niet bewerkt mocht worden. Blijkt maar weer: een foto online 

zetten met de kanttekening dat niemand er mee aan de haal mag 

gaan, is nooit een goed idee. 

2014 Handsome Inmate 

De eerste mugshot werd gemaakt in 1888 door de Franse politie 

agent Alphonse Bertillon. Sindsdien zijn opmerkelijke mugshots vaak 

inspiratie voor online toptienlijstjes en memes. De knappe gevangene 

Jeremy Meek bewijst dat je werkelijk geen talent nodig hebt om een 

internetsensatie te worden. Deze meme genereerde namelijk in de 

eerste achtenveertig uur nadat hij online kwam meer dan 56 duizend 

likes en 16 duizend reacties. 

2014 Netflix and chill 

Netflix en chill is nooit écht een filmpje kijken en chillen. De kans is 

groot dat je date niet eens een televisie heeft. 

2015 Be Like Bill 

Bill is een slim stokmannetje met een modieus hoedje en gezond 

verstand. Hij is in 2015 geboren op een Engelse website voor 

taalgrappen. De afgelopen maanden kon je Facebook niet openen 

zonder zeker één Be Like Bill voorbij te zien komen op je timeline. 

Ironisch, want hij is oorspronkelijk bedoeld om sociaal-wenselijk 

gedrag aan te geven. 

2016 Donald Trump 

Doet het niet alleen goed in de peilingen. Ook op het internet doet 

zijn toupetje heel wat haar, eh, stof opwaaien. Wij verwachten dan 

ook dat dit het jaar wordt van Trump, de president onder de memes. 




TEKST: JORIT HAJEMA FOTOGRAFIE: NINA SMIT 

Het Rijksspatiemuseum is een van de absolute trekpleisters van Amsterdam, 

een museum waar we trots op mogen zijn. Voor degenen die niet € 17,50 

willen neertellen voor een bezoek én voor degenen die binnen extra verdieping 

willen, heeft het Rijks een fraaie, gratis te downloaden app ontwikkeld. Loop 

rond met de door Barry Atsma, Anna Drijver en Monic Hendrickx ingesproken 

3D-audioguid, terwijl je met de app van je telefoon een vergrootglas, een 

verrekijker of een tijdmachine maakt.

DE MENING VAN 

OMAR DAHMANI 

TEKST & INTERVIEW: JOËL BAKKER 

O 

mar Dahmani zal voor de meeste lezers een vooralsnog 

onbekende naam zijn. Hij is een rapper, schrijver en 

stand-up comedian. Dahmani staat bekend om zijn 

sterke mening, die hij twee jaar lang wekelijks ten gehore 

bracht op de radio, en later via filmpjes op YouTube in zijn 

rubriek ‘Overheid Doet Niks’. In deze rubriek zette hij een top 

vijf aan actuele gebeurtenissen op een rijtje, waar hij met een 

dosis droge humor liet weten wat hem dwars zat. Medium ging 

met Dahmani in gesprek over zijn ambities, politiek als een 

achterhaald paradigma en de Nederlandse berichtgeving. 

Op zijn veertiende kwam Dahmani in aanraking met kunst en cultuur. Een 

paar jaar later schreef hij zijn eerste theaterstuk en had hij al enig aanzien 

in de Nederlandse rapgame. Hij had op vroege leeftijd al het een en ander 

bereikt en nam school daarom niet meer zo serieus. Hij maakte zijn havo 

niet af en de Gerrit Rietveld Academie bleek ook niets voor hem. Intussen 

is hij getekend bij het label Noah’s Ark van Jiggy Djé en werkt bij het online 

lifestyle magazine Ballinnn. Ook is Dahmani bezig met zijn roman, nieuwe 

muziek en werkt hij aan een eigen comedyshow. 

Je hebt je bekendheid mede te danken aan de rubriek ‘Overheid 

Doet Niks’. Wat is er van waar dat je ooit de ambitie hebt gehad 

om actief te worden in de politiek? 

Dat had ik als kind man. Als je me als kind vroeg wat ik wilde worden, dan 

zei ik: “ik wil in de politiek.” 

Racisme is niet het 

” 

probleem 

Wat waren je drijfveren? 

Als je er echt psychologische grondslagen aan wilt koppelen, dan komt 

het door mijn vaders vader, dus mijn opa. Hij was een soldaat. Daarom 

heeft mijn vader zijn hele leven lang, vanaf het moment dat hij de taal 

kon verstaan, gewoon het nieuws gecheckt om te horen of hij iets over 

zijn vader hoorde. Hierdoor kan mijn vader je echt alles vertellen over alle 

politieke situaties die ooit hebben plaatsgevonden in de wereld. Deze 

verhalen heeft hij vanaf jonge leeftijd bij mij erin gestampt. 

In je onlangs verschenen interview met Eberhard van der Laan, 

burgemeester van Amsterdam, stelde je de vraag of hij, net als 

jij, vond dat de politiek een achterhaald paradigma is. Waarom 

vind jij de politiek een achterhaald paradigma? 

Ik denk dat alle oude logge systemen onderhevig zijn aan verandering. 

Alle logge systemen worden vervangen door iets nieuws, vluchtigs en 

directs. Alles wordt toegankelijker en het liefst regel je dit vanuit huis. 

Hier zijn ook de technologische mogelijkheden voor, dus eigenlijk is het 

raar dat we nog naar de stembus moeten gaan en de stemmen op 

achterhaalde wijze moeten worden geteld. 

Van der Laan gaf als antwoord dat partijpolitiek het oplossen 

van problemen in de weg staat. Hij visualiseerde dit met het 

beeld van de oppositie die het kabinet erop wijst dat ze niet 

consequent handelen. Volgens van der Laan zijn de burgers 

daar echter niet in geïnteresseerd, die willen namelijk dat de 

problemen worden opgelost. 


Einstein was al vroeg 

bezig met gekke shit” 

Ja, daarom vond ik het antwoord van Van der Laan ook vet, want dat 

maakt het systeem nog dommer. Ze bouwen op deze manier nog meer 

bufferzones in, waarmee ze meer kunnen bepalen over mensen, waardoor 

het minder democratisch wordt. Anno 2016 zijn de mogelijkheden daar 

om Nederland echt democratisch te maken. Iedereen zou bijvoorbeeld 

gewoon een app moeten hebben, zodat we op elk moment van de dag 

over alles een referendum kunnen hebben. Alleen het enge daaraan is 

dat er nog geen internetwetten zijn, waardoor de informatie ook in de 

verkeerde handen kan vallen. 

Dus jij ziet digitalisering van de politiek als dé vervanger van 

hoe de hedendaagse politiek wordt bedreven? 

Technologie kan als een vervanger worden gezien. Het enige wat ik 

wil zeggen is dat het huidige systeem niet werkt en dat merk je aan 

alles. De oude manieren van geopolitiek en de daarmee gepaarde 

oorlogsretoriek werkt nu niet meer. Het komt erop neer dat de door de 

politiek gehanteerde retoriek, gepaard met die ouderwetse, achterhaalde 

systemen, gewoon niet meer klopt. Het paradigma. 

Op Twitter uitte je kritiek op een nieuwsbericht over de beruchte 

aanrandingen in Keulen. Hier werden de daders omschreven 

als mensen met een Noord-Afrikaans of Arabisch uiterlijk. Dit 

vond je aanstotelijk. Was dit een uitzondering of vind je dat er 

daadwerkelijk wat mis is met de berichtgeving in Nederland? 

Nee, ik vind het gewoon kut dat de daders van dit incident genoemd 

werden bij hun uiterlijke kenmerken. Alsof dit ook maar iets zegt. Want, 

wat is jouw afkomst? 

Mijn vader is geboren in Indonesië. 

Snap je, jij hebt ook een Noord-Afrikaans uiterlijk. Het ging dus om 

dat aspect van de berichtgeving, dat was bullshit. 

Daarnaast corrigeerde je een aantal mensen op Twitter. Een 

voorbeeld daarvan is dat je iemand liet weten dat ‘koelies’ – een 

scheldwoord voor mensen van Indiase komaf – niet zwart maar 

bruin zijn. Hoe racistisch zijn de mensen in Nederland volgens jou? 

Ik denk niet dat racisme het probleem is, maar dat de voornamelijkste 

oorzaak zich schuilhoudt in het ontbreken van inlevingsvermogen. Een 

daarmee gepaard concept is dat wij Nederlanders moeten begrijpen 

dat wij alles vanuit een Westers oogpunt benaderen. Daarvan zie ik 

het bewustzijn wel steeds meer opkomen. Neem bijvoorbeeld onze 

bevrijdingsdag, 5 mei. In Rusland noemen ze deze dag overwinningsdag. 

Eigenlijk hebben zij die shit ook gewonnen in de sneeuw, maar de 

geallieerden gooiden twee bommen en streken met de eer. Als iedereen 

gewoon zou chillen, zou het niet alleen maar om materieel gewin gaan. 

Daar komt namelijk veel leegte vandaan. Daarom gaan mensen ook 

yoga doen. Op zoek naar een nieuwe betekenis, omdat hun uit materiële 

zaken bestaande leven niets meer betekent. 

Waar zie jij jezelf over twee jaar? 

Over twee jaar wil ik sowieso dat mijn boek af is. Ook moet mijn nieuwe 

album bij Noah’s Ark af zijn. Daarnaast hoop ik dat ik dan ver ben met 

mijn comedyshow. Ik heb nu wel iets van een half uur aan goed materiaal, 

maar om dat goed te kunnen vertalen naar een show moet dat nog 

worden uitgebreid. 

Wil je nog iets zeggen tegen alle studenten? 

Ja, dat wil ik eigenlijk wel. Communicatiewetenschap, man. Ik hoop dat 

er niet veel studenten zijn die deze studie alleen maar doen omdat er 

niets anders bij ze paste of omdat deze studie makkelijk leek. Ze moeten 

weten waarom ze Communicatiewetenschap hebben gekozen. Kijk 

bijvoorbeeld naar Einstein die vanaf zijn vijftiende al hard en vol passie 

bezig was met gekke shit. Mensen die Communicatiewetenschap 

studeren moeten weten waarom ze het doen en proberen die kennis in 

een groter plaatje te plaatsen. 


OUDERWETSE 

COMMUNICATIEMIDDELEN: MISSERS 

OF GROOT GEMIS? 

TEKST: CHRISTAAN BURGGRAAFF 

S 

martphones, social media, e-mail – ze zijn bijna onontkoombaar. Steeds meer mensen 

kiezen er bewust voor om een tijdje offline te gaan. Computer uit, telefoon op vliegtuigstand 

en lekker een goed boek lezen. Natuurlijk is er ruimte tussen altijd bereikbaar zijn en geheel 

onbereikbaar zijn. De afgelopen eeuwen zijn heel wat communicatiemethoden opgekomen 

en weer ten ondergegaan. Onder het motto ‘vroeger was alles beter’ richten we in deze editie 

van Medium de blik op oude communicatiekanalen: wat zijn de voor- en nadelen van deze 

communicatiemiddelen en is het eigenlijk wel terecht dat we ze in de ban hebben gedaan? Om 

dat te bepalen zet Medium alle plus- en minpunten op een rijtje. 

Rooksignalen 

Waar vuur is, is rook en waar rook is, kun je rooksignalen 

maken. In tegenstelling tot met de meeste andere 

communicatiemiddelen kan men met rooksignalen 

enkel zinvol communiceren wanneer er van tevoren 

afspraken worden gemaakt over de betekenis van 

de verschillende signalen. Rooksignalen werden in 

het verleden gebruikt door onder meer de Apacheindianen, 

maar ook bij de Chinese Muur maakt men 

er gebruik van. Anno 2016 maakt men nog steeds 

gebruik van dit gedateerde communicatiemiddel, onder 

meer bij de verkiezing van een nieuwe paus. 

De voordelen van rooksignalen zijn natuurlijk vrij duidelijk: 

je zit lekker warm en knus bij een vuur en je zit nooit met 

een lege batterij of zonder stopcontact. Daarnaast is 

het een heel goedkope manier van communiceren: je 

hebt eigenlijk alleen wat nat gras nodig, omdat dat bij 

verbranding veel rook produceert. De markt voor nat 

gras is niet erg groot, maar de marktprijs valt gelukkig 

mee. 

Nadelen zijn dat het slecht is voor het milieu, het 

stinkt en de stoffen die bij verbranding vrijkomen, zijn 

allesbehalve gezond. Een handige tip: probeer de 

rook niet in te ademen. Daarnaast is het een weinig 

spontaan communicatiemiddel omdat men het enkel 

met duidelijke afspraken kan gebruiken en het kan vrij 

lastig zijn om anderen impulsief te bereiken: je hebt niet 

zoiets als gemiste oproepen. Bovendien is het bij slecht 

zicht vrijwel onmogelijk te gebruiken. 

++ 

geen elektriciteit nodig 

gezellig en knus door vuur 

-- 

slecht voor het milieu 

stank 

beperkte woordenschat 

moeilijk bij slecht zicht 

Telegraaf 

De Lucky Luke-lezer kent de telegraaf wel, maar 

waarschijnlijk zijn er veel minder mensen die weten 

dat de elektrische telegraaf uit Lucky Luke een 

doorontwikkeling was van de optische telegraaf 

(de semafoor), die in de 18de eeuw in Frankrijk 

werd gebruikt. Door middel van seinposten konden 

boodschappen over lange afstanden worden 

doorgegeven: elke seinpost kon door middel van 

balken in totaal 184 verschillende standen aangeven, 

twee standen achter elkaar betekende een bepaald 

woord. De mensen op de seinposten kenden de 

combinaties meestal niet, hun enige taak was de stand 

van de voorgaande seinpost (die dus te zien moest zijn) 

over te nemen. 

De elektrische telegraaf werd in de 19de eeuw 

ontwikkeld, onder anderen door Samuel Morse, 

bekend van de morsecode. Het elektrische seintoestel 

betekende een enorme vooruitgang, omdat er 

dankzij de telegraaf vrijwel zonder tijdverlies over lange 

afstanden gecommuniceerd kon worden. 

De telegraaf heeft enkele duidelijke voordelen: 

communicatie gaat snel, over een lange afstand 

en is vertrouwelijk; men moet echt op de plaats van 

de ontvanger zitten (en morsecode kennen) om de 

berichten te ontsleutelen. Daar staat tegenover dat 

het ondanks alles een vrij omslachtige manier van 

communiceren is: men moet naar een telegraafkantoor, 

vervolgens moet de tekst in morse worden omgezet en 

op de plaats van bestemming weer worden ontsleuteld. 

Er is bovendien een uitgebreide infrastructuur nodig. Als 

iemand bijvoorbeeld een bericht van Washington naar 

New York wilde sturen, moest er immers daadwerkelijk 

een directe verbinding tussen de twee steden zijn. 

++ 

lange afstand 

snel 

vertrouwelijk 

-- 

uitgebreide infrastructuur noodzakelijk 

enkel bruikbaar na uitgebreide opleiding 


Postduiven 

Postduiven zijn mysterieuze wezens. Na een tijdje op 

een bepaalde plek geleefd te hebben, weten ze vanaf 

honderden kilometers afstand de weg naar huis te 

vinden. Het is nog altijd een mysterie hoe zij dat precies 

doen, maar het komt goed van pas bij het versturen 

van berichten. Het is bekend dat in de 80-jarige oorlog 

(1568-1648) postduiven werden gebruikt en ook 

tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog werden 

postduiven ingezet. 

Uit die periode stamt ook de waarschijnlijk meest 

beroemde postduif uit de geschiedenis: G.I. Joe. 

Op 18 oktober 1943 zou het Italiaanse plaatsje 

Calvi Risorta door Amerikaanse vliegtuigen worden 

gebombardeerd, maar door omstandigheden waren 

er op dat moment al Britse soldaten in het plaatsje. 

Het lukte niet om radiocontact met de Amerikanen 

te maken en dus werd G.I. Joe gestuurd om het 

bombardement tegen te houden. Dat lukte net: de 

duif legde twintig mijl in een indrukwekkende twintig 

minuten af. Zo redde de duif het leven van zo’n 

duizend Britse soldaten. 

De nadelen wegen echter zwaar: een postduif kan 

maar voor brieven naar één enkele bestemming worden 

gebruikt. Om je vriendengroep te onderhouden heb je 

dus aardig wat duiven nodig. Dan wordt het helaas 

een vrij prijzige zaak, want duiven hebben natuurlijk 

onderdak, voedsel en aandacht nodig. Aangezien 

tijd geld is, zijn postduiven eigenlijk alleen nog maar 

populair bij duivenhouders (duivenmelkers). 

++ 

(middel)lange afstand 

romantisch 

-- 

weinig flexibel 

duur 

omslachtig 

De voordelen van postduiven zijn dat het natuurlijk erg 

romantisch is om een brief met een postduif te krijgen, 

daarnaast zijn de duiven ook nog eens mooi om te 

zien. 


SURFACE WEB, 

DEEP WEB EN 

HET DARKNET 

DE DRIE LAGEN VAN HET INTERNET 

TEKST: ROY BAKKER ILLUSTRATIES: DAAN VAN HOUTEN 

H 

et internet bevat miljarden toegankelijke 

websites, veel mensen weten echter 

niet dat er ook nog veel verborgen 

geheimen te vinden zijn. Het internet achter 

het internet, oftewel het deep web. Medium 

ging als een digitale Indiana Jones op reis 

door het deep web en de krochten van het 

darknet, en probeert te achterhalen wat er nu 

werkelijk allemaal in de schaduw plaatsvindt. 

Laag één: Surface web 

Al jarenlang worden het deep web en het darknet 

door elkaar gehaald. Allereerst is er het stuk internet 

dat voor iedereen toegankelijk is. Dit zijn websites 

die door zoekmachines zoals Google gevonden 

kunnen worden, bijvoorbeeld nieuwswebsites of de 

Mediumwebsite. Dit gedeelte, het surface web, beslaat 

slechts 10 procent van het gehele internet. De 

overige 90 procent bestaat uit data die niet door de 

zoekmachines gevonden kunnen worden, omdat dit 

met wachtwoorden is beveiligd of omdat zoekmachinesoftware, 

spiders genaamd, niet bij deze inhoud 

kunnen komen. Deze content wordt dan ook 

niet getoond in de zoekresultaten van Google. 

Laag twee: Deep Web 

De verborgen laag, waar de zoekmachines niet komen, 

is het deep web. Hieronder vallen data van bedrijven, 

maar ook mailboxen en blackboardpagina’s. 

Niet iedereen heeft toegang tot jouw blackboardomgeving 

en Google zal niet direct linken naar de 

gepersonaliseerde pagina van jouw account. Een 

ander voorbeeld is een reisorganisatie waarbij je op 

de website een reisbestemming en vertrektijd moet 

invullen. De resultaten van de zoekopdracht behoren 

ook tot het deep web omdat zoekmachines niet direct 

naar deze gepersonaliseerde content verwijzen. 

Laag drie: Darknet 

De derde laag behoort ook tot het deep web, maar 

is alleen toegankelijk via speciale webbrowsers. In 

deze laag wordt het veelal illegale darknet gevonden. 

Hier vind je kinderporno, drugs- en wapenhandel en 

huurmoordenaars. 

Sensatiezoekers en misverstanden 

Zoek op YouTube naar het deep web en je vindt 

voornamelijk tieners die zowel fictieve als waarheidsgetrouwe, 

enge verhalen vertellen en om likes 

vragen. Zie het als digitale spookverhalen rond het 

kampvuur. De nieuwsmedia haken hier ook graag 

op in door overdreven sensatiegericht te vertellen 

over het deep web. Vooral nadat de FBI Silkroad 

sloot, een marktplaats voor drugs, wapens, huur- 


moordenaars en hackers, kwam het deep web in 

opspraak. Deze digitale marktplaats werd in 2011 

door Ross Ulbricht, onder het pseudoniem Dread 

Pirate Roberts, opgezet. Al snel overstroomde de 

marktplaats met illegale artikelen en diensten. In 

2013 wist de FBI Silkroad offline te halen. Momenteel 

zit Ulbricht een levenslange gevangenisstraf uit 

voor het witwassen van geld en het faciliteren van 

drugshandel. Na het opdoeken van Silkroad, doken 

al snel een Silkroad 2.0 en 3.0 op. 

Ondanks het feit dat deze mogelijkheden realiteit 

zijn, is niet alles duister en bizar. Een groot gedeelte 

wordt bezocht door mensen die veel waarde hechten 

aan hun privacy en de politieke standaard willen 

bekritiseren. Verder vind je er ook boekenclubs, 

waar bijvoorbeeld 1984 van George Orwell wordt 

besproken. Bij ons kan dit boek gewoon op het 

nachtkastje liggen, maar mensen die onder een totalitair 

regime leven, nemen hier wegens mogelijke 

vervolging een risico mee. 

Het deep web en het darknet bezoeken 

Het deep web bezoeken? Open dan je e-mail even: 

voilà, het deep web. Niet heel spannend. Veel mensen 

die horen over het deep web gaan echter, net 

als Medium, op zoek naar de mysterieuze kant. Ten 

eerste heb je TOR oftewel The Onion Router - verwijzend 

naar verschillende lagen van het web, net 

zoals een ui meerdere lagen heeft - nodig. De gratis 

en makkelijk te gebruiken browser is via het surface 

web te downloaden. Installeer de bundel en open 

de extensie. Je wordt verwelkomd op het TOR-netwerk 

en je kunt aan de slag. Normale websites zijn 

toegankelijk, al valt op dat ze meer tijd nodig hebben 

om te laden. Dit komt omdat jouw locatie versleuteld 

via meerdere servers wordt rondgestuurd. TOR 

laat namelijk het IP-adres over de hele wereld laat 

ronddansen dankzij via een serie servers, zo zien 

overheidsinstanties niet wie of waar jij bent. Ze zien 

wel een bezoeker op het darknet, maar zodra ze 

je traceren zien ze een adres in bijvoorbeeld Moskou 

of Kaapstad, terwijl jij eigenlijk in Amsterdam zit. 

Het TOR-netwerk is overigens ontwikkeld door het 

Amerikaanse leger en van origine bedoeld om de 

geheimen van de overheid verborgen te houden. 

Steeds vaker wordt er echter beweerd dat TOR 

zo lek als een mandje is. Deze claim wordt kracht 

bijgezet door het feit dat vanaf 2014 meer dan vierhonderd 

verborgen sites uit de lucht zijn gehaald, en 

door de arrestaties van verschillende deep web-programmeurs. 

Voor de geheime sites zijn specifieke links nodig, 

die gevonden kunnen worden via de website The 

Hidden Wiki. Vanaf hier is het oppassen geblazen, 

je betreedt nu het pad waarop de verkeerde afslag 

snel is genomen. De URL’s bestaan uit onbegrijpelijke 

codes en een .onion domein, in plaats van een 

.com of .nl domein. Wil je naar het veelbesproken 

WikiLeaks, voer dan de code ‘’http://zbnnr7qzaxlk5tms.onion/’’ 

in je zoekbalk in. Wil je geen AIVD 

voor de deur en geen trauma’s oplopen, laat dan alle 

links die geassocieerd worden met Hard Candy ver 

links liggen; dit is kinderpornografie. En dat brengt 

ons tot de negatieve kant van het deep web. 

De negatieve kant van het deep web 

‘’Kan iemand persoonlijke ervaringen met mij delen 

over het verdoven van een zevenjarig kind? Ik kijk 

vaak naar mijn nichtje en wil haar verdoven voor 

ze gaat slapen maar ik kan geen goede informatie 

vinden en ik wil niet experimenteren.’’ Wat wil deze 

darknet-gebruiker genaamd BadDaddy met zijn 

nichtje doen? Hint: dit bericht werd geplaatst op een 

forum genaamd ‘pedocommunity’. Medium bezocht 

wegens ethische en juridische redenen zelf geen 

websites of fora waarop kinderporno of pedofilie geadverteerd 

werd. Bovenstaande tekst is afkomstig 

uit een video van YouTube-kanaal Motherboard en 

kan door iedereen worden bekeken. 

Onder het surface web en het deep web bevindt 

zich dus het darknet. IS zou hier een propagandawebsite 

hebben, beelden van moorden zijn te vinden, 

drugs is te koop, wapens kun je met de post 

laten bezorgen en zelfs uranium – voor massavernietigingswapens 

– is soms beschikbaar. Dit alles 

bestel je via een soort digitale marktplaats. Je betaalt 

met bitcoins en je bestelling wordt ergens voor 

je achtergelaten of anoniem per post verzonden. 

Verder kun je een moord op politieke figuren laten 

crowdsourcen of zelf 12 duizend dollar betalen om 

je ex of baas een reis naar het hiernamaals cadeau 

te geven. Er zijn huurmoordenaars met ‘normen en 

waarden’, die aangeven dat ze geen kinderen onder 

de zestien jaar vermoorden. Het gerucht gaat dat 

de huurmoordenaars doorgaans oplichters zijn en 

slechts geld incasseren. 

Medium Magazine | #3 2015-2016 | 29

De positieve kant van het deep web 

Het deep web wordt gezien als het wilde westen, 

waar echte vrijheid nog mogelijk is. Dit kan dus leiden 

tot uitingen van de meest macabere gedachten 

van de verdorven mens, maar het kan ook veel 

goeds teweegbrengen. Nadat klokkenluider Edward 

Snowden aan de wereld vertelde dat de overheid 

niet schroomt jouw privégegevens te doorzoeken, 

besloten veel mensen rekening te gaan houden 

met hun privacy. Mede door dit gegeven, zocht een 

grote groep internetgebruikers het deep web op. 

Normale websites bezoeken via het TOR-netwerk 

lijkt niet boeiend, maar voor inwoners van China of 

Iran is dit gezien de overheidscensuur van reguliere 

websites wel degelijk interessant. Ook werden via 

het TOR-netwerk door activisten afspraken gemaakt 

om demonstraties te houden, wat de Arabische lente 

mogelijk heeft gemaakt. In veel Arabische landen 

is er dankzij het deep web nu de mogelijkheid om 

ongenoegen over de overheid te uiten. Ook in het 

Westen wordt er gedemonstreerd, hier tegen overheidsspionage. 

“1984 was niet bedoeld als handleiding” 

en “crypto voor iedereen” werden in Berlijn 

bijvoorbeeld als leus gebruikt op demonstraties voor 

internetvrijheid en privacy. Een veelbesproken thema 

dat zorgt voor een toename van deep web gebruikers. 

Ten slotte gebruiken ook journalisten het deep 

web. Onderzoeksjournalisten Glenn Greenwald, 

James Ball en John Goetz vermelden dat journalisten 

zich digitaal dienen te beveiligen, aldus villamedia.nl. 

“Geen bron met serieuze informatie wil 

nog een journalist spreken die niet weet hoe een 

email versleuteld moet worden.” De Amerikaanse 

journalist Patrick Howell O’Neall voegt daaraan toe 

dat kennis over anonimiteit en cryptografie het komende 

decennium de standaard zal worden. Je 

moet je bronnen kunnen beschermen. Versleutel 

als journalist dus e-mails, gebruik een VPN (Virtual 

Private Network) en TOR, versleutel vervolgens de 

informatie van jouw bron en je zit goed. Want wat 

als een insider in het Noord-Koreaanse leger via het 

TOR-netwerk contact met je zoekt en jou vertelt over 

de plannen van Kim Jung-un? Een gesprek dat je 

maar beter even geheim houdt. Al is het maar om 

je bron tegen plaatselijke vervolging te beschermen. 

Uiteindelijk is het deep web een zeer slechte reputatie 

toegewezen, maar men moet zich de vraag stellen 

of ultieme vrijheid echt zo slecht is. Het TOR-netwerk 

biedt de mogelijkheid van uitzonderlijke vrijheid. 

Wat doe je met deze macht? Het darknet zal door 

vele terecht afgekeurd worden maar als de hele Arabische 

lente georganiseerd kan worden via het deep 

web dan blijken er ook positievere klanken door het 

verborgen internet te echoën. Het is aan ons om 

deze keuze zelf te maken. 


DE WAARHEID DIE WE BINNEN KRIJGEN 

TEKST: MENNO WOUDT & DAAN JONGEN ILLUSTRATIES: DAAN VAN HOUTEN 

Hét Medium ontvangt nieuws uit de toekomst. Pure waarheden gebaseerd op wat we doorkrijgen. 

Want wees eerlijk: de wetenschap is ook niet altijd alles. Wij voelen, wij zien, wij geven door. 

Hip Amsterdams dieet sla’t aan! 

Een jong Amsterdams collectief 

HupHipYup heeft een nieuw 

succesvol dieet ontwikkeld: SLA 

OVER. “Door simpelweg niet te eten 

sla je een hoop calorieën over!”, 

aldus initiatiefnemer Ingmar Dioot. 

Naar eigen zeggen is hij geïnspireerd 

door plekken waar minder eten de 

standaard is: “Kijk naar Afrika, daar 

is amper te eten maar toch blijft de 

bevolking groeien. Dat is prachtig.” 

Voor €10,99 koop je bij hun vestiging 

in de Westerstraat al een ‘bakje niks’. 

Een beker ‘nada’ kost €5,-. 

Onderzoek: Snapchat is in, 

maar geen idee hoe het werkt 

Communicatiewetenschapper Bart 

van Veen van de Universiteit van 

Amsterdam heeft de afgelopen 

tien maanden geprobeerd een 

onderzoek te doen naar het gebruik 

van Snapchat onder jongeren. De 

onderzoeker wilde graag ontdekken 

met welke doeleinden de foto-app 

wordt gebruikt. “Ik heb alleen nog 

steeds geen idee hoe de app precies 

werkt”, vertelt de 61-jarige Van Veen. 

“Het is heel anders dan Facebook. 

Er zit geen handige zoekfunctie 

op en de foto’s verdwenen op de 

een of andere manier altijd na een 

paar seconden.” Wel heeft de 

onderzoeker een idee dat het heel 

populair is. 

UvA start 2017 met Non-verbale 

Communicatiewetenschap 

Studenten kunnen in de zomer van 

2017 beginnen met de studie Nonverbale 

Communicatiewetenschap, 

dat bedoelt rector magnificus 

Dymph van den Boom naar alle 

waarschijnlijkheid met een aantal 

opeenvolgende gebaren afgelopen 

week. De vermoedens werden 

misschien wel bevestigd door 

Vicevoorzitter Amman die na een 

lach en zucht achterover ging zitten 

en zijn handen over elkaar deed. 

Dat Van den Boom blij is moet wel 

blijken uit haar kleurrijke kledingkeuze 

en opgetrokken mondhoeken vorige 

week. 

HET MEDIUM 


HET VERKOPEN 

VAN EEN IDEE: 

VAN EEN KLEINE VONK TOT EEN GROOT VUUR 

TEKST & INTERVIEW: EVA SAMPLONIUS 

Lobbyist Hendrik-Jan Overmeer over zijn vak 

“I’m upfront about what I want.” Klinkt deze 

quote je bekend in de oren? Dan is de kans 

groot dat ook jij fan bent van House of Cards. 

Voor de onwetenden: het is een quote van de 

lobbyist Remy Danton. Het is geen spoiler dat 

transparantie in House of Cards niet altijd voorop 

staat. Frank Underwood gaat letterlijk over lijken 

op zijn weg naar de top, de lobbyist Danton 

koopt zijn invloed door middel van donaties en 

dan hebben we de rest van de figuren uit de 

serie nog niet eens gehad. Zeer Amerikaans 

dus. Maar hoe staat het met de transparantie 

van ons eigen politieke systeem? Omkoping 

en gebrek aan transparantie lijken in Nederland 

niet aan de orde, maar hoe gaat het er dan wel 

aan toe? In het politieke hoofdkwartier van Den 

Haag vertelt lobbyist Hendrik-Jan Overmeer 

over de kneepjes van het vak. 

De weg naar de lobbywereld 

De zon schijnt op de torentjes van het Tweede 

Kamergebouw en werpt schaduwen op het 

binnenplein van Nieuwspoort, het internationale 

perscentrum of zoals Overmeer het noemt: de 

sociëteit: “Hier zijn de kamers van D66 en CDA. 

In vroegere tijden zat de Hoge Raad van Adel 

hier op de bovenste verdieping en daaronder 

zaten de politieke partijen. Als de Hoge Raad 

van Adel het niet eens was met een wetsvoorstel 

dan stampte ze op het plafond en dan kwam 

er gruis naar beneden.” Aan zijn enthousiasme 

en kennis over de Tweede Kamer merk je dat 

Overmeer hier op zijn plek is. De weg die hij 

moest afleggen om er te komen was echter niet 

gemakkelijk. 

Na de mavo studeerde hij ICT op het mbo in 

Utrecht en Commerciële Economie op het 

hbo in Amsterdam. Hierop volgde een stage 

bij IBM en ABN AMRO. Bij laatstgenoemde 

bloeide de liefde voor de financiële sector op. 

Uitgeleerd was hij echter nog niet, dus besloot 

hij zijn academische carrière te vervolgen aan 

de UvA waar hij Communicatiewetenschap 

ging studeren. Hier ontwikkelde en finetunede 

hij zijn talent voor netwerken en na een studie 

Engels in New York zette hij zijn eerste stapjes 

in de wereld van de lobby. Hij ging stage lopen 

bij Burson-Marsteller, een “diehard Amerikaans 

lobbykantoor”. Dit kantoor lobbyt onder anderen 

voor grote techbedrijven en de chemische 

industrie. Deze tijd was enorm leerzaam, maar 

Overmeer wilde graag intern gaan werken 

voor een organisatie. Zo kwam hij bij de 

Federatie Financiële Planners (FFP) terecht. De 

vierduizend leden van deze organisatie helpen 

om een financieel plan op te stellen wanneer je 

bijvoorbeeld een huis wilt kopen, gaat trouwen 

of kinderen krijgt. 

Wat doet een lobbyist? 

“Wat ik eigenlijk doe is het opbouwen van 

duurzame relaties met politieke stakeholders 

in Den Haag en Brussel om het beroep van 

gecertificeerd financieel planner te verkopen. Ik 

ben verkoper van ideeën en op deze manier 

proberen we wetgeving te beïnvloeden, te 

initiëren of meer erkenning te krijgen voor het 

beroep van financieel planner. Hierbij staan 

vier taken centraal: de juiste boodschap, op 

het juiste moment, bij de juiste persoon weten 

te krijgen en dat allemaal met gebruik van het 

juiste frame. Sommige Kamerleden worden 

een beetje kriebelig als je zegt dat je lobbyist 

bent, anderen denken: kom maar op met die 

informatie.” 

Is de financiële lobby een heel andere 

tak van sport dan lobbyen voor andere 

sectoren? 

“Lobbyen voor een non-profit organisatie is 

een heel andere tak van sport. Dan ben je 

voornamelijk bezig met het werven van fondsen. 

Ook zitten er veel lobbyisten in de zorg, daar 

moet je veel vakinhoudelijke kennis voor 

hebben. Maar uiteindelijk moeten alle lobbyisten 

zich verantwoorden, daarin verschillen de 

sectoren niet veel van elkaar.” 

Zijn er grote namen waar je mee 

samenwerkt? 

“Ik spreek alle financiële woordvoerders van 

de Kamer, ook het team rondom minister 

Jeroen Dijsselbloem en staatssecretaris Eric 

Wiebes. Hen spreek ik natuurlijk niet dagelijks, 

bovendien weten zij niet wie ik ben. Wel kennen 

Kamerleden mij en heb ik FFP op de kaart 

gezet.” 

Zijn bedrijven zonder een goede lobbyist 

kansloos? 

“Niet helemaal kansloos, het hangt er vanaf wat 

ze willen. Als bedrijven alleen willen verkopen 

moeten ze geen lobbyist in dienst nemen. Wij 

plannen alles op de lange termijn en richten ons 

daarbij op wet-en-regelgeving. Veranderingen 

zie je niet meteen, het is een spelletje van de 

langste adem. Elk groot bedrijf dat maar een 

beetje maatschappelijk verantwoording heeft, 

heeft een lobbyist of afdeling die zich daar mee 

bezig houdt.” 

Een tijd geleden was er een uitzending 

van Rambam over lobbyisten, hierin 

was te zien dat er naar aanleiding van 

lobbypraktijken in de Kamer vragen 

werden gesteld over commerciële 

zaadbanken. Dat leek vrij gemakkelijk te 

gaan, gaat het echt zo soepel? 

“Dat leek zeker moeiteloos te gaan, maar 

dat was geen goede afspiegeling van ons 

vak. Er zijn naar aanleiding van die uitzending 

problemen geweest. De opnames waren 

namelijk hier in Nieuwspoort gemaakt wat ten 

strengste verboden is. Die man heeft dan 

ook een tuchtzaak gehad, vanuit Nieuwspoort 

en vanuit de Beroepsvereniging van Public 

Affaires. Die man heeft het goed gebracht, 

maar hoe hij dat presenteerde naar het 


programma was onjuist en past niet bij onze 

werkwijze. Op het moment van de aflevering 

van Rambam was er al een debat gaande o.a. 

over commerciële spermaverkoop. Het is dan 

ook niet zo dat het onderwerp uit het niets op 

de Kameragenda terecht kwam. Het kost meer 

dan drie telefoontjes en een lunchafspraak om 

je onderwerp in de Kamer te krijgen.” 

In de serie House of Cards wordt er ook 

aandacht besteed aan lobbyen, is dat 

pure fictie of zijn er ook dingen uit de 

serie die je herkent? 

“Er zijn zeker dingen die terugkomen. We 

duwen uiteraard geen mensen voor de trein 

maar er zijn zeker mechanismen die je kunt 

herkennen. Wat herkenbaar is, is contact met 

politieke spelers, de snelheid van het overleg en 

het in debat gaan om elkaar te overtuigen. Wat 

natuurlijk helemaal niet correct is, is dat Remy 

veel invloed heeft op het politieke systeem door 

middel van grote sommen geld in de vorm van 

giften. Dat heeft te maken met het Amerikaanse 

systeem. In Nederland werken we niet met 

donaties.” 

Gaat dat overleg dan ook gepaard met 

etentjes en veel drank? 

“Etentjes zeker, maar lobbywerk is 80 procent 

achter je bureau zitten. De enige flamboyante 

dag die we hebben is Prinsjesdag, dan gaan 

we wel even los. Er is hier dan een grote borrel, 

de belangrijkste van het jaar. Daar is iedereen 

bij, het hele kabinet, toezichthouders en 

mensen uit het bedrijfsleven.” 

Wat zijn de moeilijkheden die je tegenkomt? 

“Ik ben een communicatieman. Er zijn in deze 

branche veel juridische kwesties, daar moet 

je je dan op inlezen of juridisch advies over 

inwinnen. Bovendien ligt de lobby altijd onder 

een vergootglas. Bij de VVD heb je een ander 

verhaal dan bij de SP of het CDA, elke keer 

moet je je verhaal op een andere manier 

framen.” 

Lobbyisten krijgen veel kritiek. 

Bijvoorbeeld dat ze met geld van grote 

bedrijven standpunten van politici 

kopen. Terecht? 

“We verkopen ideeën, we mogen geen 

cadeaus of geld geven aan Kamerleden. Een 

Kamerlid mag maximaal een gift van vijftig euro 

in ontvangst nemen. Alles daarboven wordt 

in een cadeauregister bijgehouden, die kun 

je op de site van de Tweede Kamer bekijken. 

Dan zie je bijvoorbeeld dat iemand een taart 

cadeau heeft gegeven of bloemen. Bovendien 

splitten we bij etentjes met Kamerleden altijd de 

rekening.” 

“Een ander probleem is dat sommige lobbyisten 

niet transparant zijn. Er stond laatst een artikel 

in het NRC over oud-minister Ben Bot. Hij is 

nu aan het werk als lobbyist, maar is hierin, 

volgens verschillende beleidsmakers en 

bewindspersonen, niet transparant. Ik vind het 

heel belangrijk dat wij transparant te werk gaan. 

Het belangrijkste is dan ook dat je open bent 

over je vak en aangeeft wat je doel is. Waarom 

je daar aan tafel zit en wat je agenda is. Als je 

dat niet doet krijgt het vak een duister karakter. 

Ik ben dan ook lid van de Beroepsvereniging 

voor Public Affaires (BVPA). Dit netwerk telt 

zeshonderd lobbyisten van bedrijven zoals 

Google tot Unilever en Shell. De BVPA streeft 

naar meer openheid. Dat je bijvoorbeeld in een 

wetstekst kunt zien dat er lobbyinput is geweest 

en waar het ministerie heeft gesproken met een 

lobbyist om input te verzamelen. Dit voorstel 

staat nu op de Kameragenda.” 

Is er een doorsnee type lobbyist? 

“Ik vind het echt een communicatievak, al zie 

je helaas weinig lobbyisten uit ons vakgebied. 

Het zijn veelal juristen of mensen die zijn 

doorgerold uit een ander vak. Er is geen cvopbouw 

voor een lobbyist. Een extreme 

interesse in politiek is uiteraard wel onmisbaar. 

Je moet een goede babbel hebben. Vanuit de 

studie Communicatiewetenschap is het zeker 

te doen. Het is een combinatie van Rechten, 

Bedrijfskunde en Communicatiewetenschap, 

waarbij Communicatiewetenschap natuurlijk het 

leukst is.” 


FAVORIETEN 

Manon Kinders (18 jaar) Is eerstejaars 

studente Communicatiewetenschap 

en sinds het begin van dit jaar actief 

lid van Mercurius. Ze is één van de 

leden van de Salescommissie. In 

haar vrije tijd leest ze graag boeken, 

kijkt ze als typische student series en 

gaat ze eten of drankjes drinken met 

vrienden. 

Favoriete plek voor thee 

Het liefst zou ik elke dag een Chai Tea 

Latte gaan halen bij Starbucks. Helaas 

is dagelijks Starbucks een ramp voor je 

portemonnee en drink ik thee dus vooral 

thuis uit mijn Blond Amsterdam-beker. 

Mijn budget-oplossing is daarom de Chai 

Tea Latte van Simon Levelt, van die thee 

die je fancy in een thee-ei moet doen. 

Favoriete plek om te leren 

Het beste antwoord zou nu waarschijnlijk 

zijn: in de bibliotheek of op de campus. 

In realiteit leer ik het liefst thuis onder een 

dekentje in het hoekje van de bank. Als 

de bank bezet is, verhuis ik graag naar 

mijn bed om dan met moeite niet in slaap 

te vallen tijdens het doorworstelen van 

de tientallen wetenschappelijke artikelen. 

Uiteraard met chocola naast me om 

mezelf een beetje te belonen voor de inzet. 

Favoriete bezigheid tijdens tussenuren 

Mijn productiviteit in tussenuren is over 

het algemeen vrij laag. Het liefst ga ik met 

vrienden wat drinken in een cafeetje, 

Mario Karten in de bestuurskamer van 

Mercurius of een serie kijken op internet. 

Favoriete uitgaansplek 

De allerleukste avondjes (lees: 5 procent 

avond, 85 procent nacht, 10 procent 

ochtend) zijn wat mij betreft de huisfeestjes 

met vrienden. Met zijn allen drankspelletjes 

doen (bierpong en bussen als favorieten), 

lullen over van alles en ongegeneerd 

dansen, dit zijn de beste feestjes. Ook 

ga ik graag naar de maandelijkse borrel 

van Mercurius. Dansjes en drankjes doen 

met studiegenoten is natuurlijk altijd goed, 

helemaal als onze lieve JB weer wordt 

platgedraaid. 

Favoriete eten 

Wat echt heel lekker is voor je ongezonde 

cravings; opgestapelde pannenkoeken 

met Nutella ertussen en een laagje 

poedersuiker er bovenop, dat zou 

ik echt elke dag wel kunnen eten. 

Favoriete artiest 

Op het moment dat ik dit schrijf staat het 

nieuwe album van Boyce Avenue, Road 

Less Traveled, op repeat. Verder staan 

Miley Cyrus, Justin Bieber, Sam Hunt en 

Ellie Goulding standaard in mijn Deezerfavorietenlijstje. 

Ook vind ik het heerlijk om 

af en toe schaamteloos heel hard mee te 

zingen met de Nederlandse klassiekers van 

Bløf en Marco Borsato, #guiltypleasures. 

Favoriete boek 

Er zijn series die standaard tussen mijn 

favorieten behoren zoals Harry Potter, 

Divergent, The Selection, The Testing en 

ga zo maar door. Mijn huidige favoriet is I’ll 

Give You The Sun van Jandy Nelson: de 

perfecte verhouding tussen romantiek, 

humor, drama en inspirerende quotes. 

Dit is daar een van: “No hot guy should 

be allowed to have an English accent and 

drive a motorcycle. Not to mention wear the 

leather jacket or sport the cool shades. Hot 

guys should be forced into footie pajamas.” 

Favoriete docent 

In het halfjaartje dat ik hier nu rondloop 

kan ik niet zeggen dat ik al veel docenten 

heb versleten. Momenteel is mijn favoriete 

docent Martijn Mahabali-Vlug. Als je docent 

mee wil praten over pinguïns en unicorns, 

moet het wel je favoriete docent worden, 

toch? Het geeft in ieder geval een leuke 

touch aan de werkgroepbijeenkomsten. 

Favoriete rubriek 

Als de nieuwe editie van Medium voor mijn 

neus ligt, zijn de eerste rubrieken die ik lees 

de columns. Deze kan ik altijd wel waarderen 

door de humor die hierin is verwerkt. Een 

andere rubriek die ik erg leuk vind is Het 

Woordreservaat. Deze rubriek is dan nog 

wel vrij nieuw, maar het heeft me nu al 

meerdere malen hardop laten lachen. Verder 

is het natuurlijk ook leuk dat mijn vocabulaire 

weer een beetje wordt uitgebreid. Dat is 

dan weer handig om indruk te maken bij 

de volgende geitenfuif (lees: familiefeest). 

Favoriete film 

Mijn favoriete films bestaan grotendeels uit 

de verfilmingen van mijn favoriete boeken. 

Daarnaast ben ik gek op oude films zoals 

Grease, Footloose en An Officer and a 

Gentleman. Die films waarvan je meteen 

zin krijgt om een ijsje te gaan halen op je 

roze rolschaatsen in een wijd uitlopende 

rok met grote polkadots erop. Oh, en 

dan kun je natuurlijk niet vergeten om 

de stukken van zowel Sandy als Danny 

keihard mee te zingen. Hoezo duet?! 


COLUMN 

BESTE ASO, WAAROM? 

Beter een goede buur dan een verre vriend, maar wat nou als je niet zo 

lekker ligt met je buur? Ja, janken wel. Zelf heb ik een methadon dealende 

alcoholist boven me. Woont bij zijn moeder en in zijn vrije tijd laat hij junks 

uit in ons trappengat. Best gezellig. Behalve als ze ruzie krijgen over 

hoeveel pillen er zijn gestolen. Supergezellig. 

De mensen in het appartement naast ons gooiden laatst een feestje. Nou 

ja, feestje. Het klonk van tevoren meer als een dinsdagavond gezien het 

briefje dat ze ophingen: “Beste buurtjes, morgen om 20:00 vieren we een 

verjaardag. Er zullen gasten zijn tot 23:00. Daarna zal de muziek uitgaan.” 

Een excuus werd bij voorbaat voor de overlast eronder gezet. Netjes, 

toch? Dat vond onze ietwat gefrustreerde onderbuurvrouw ook. Ze plakte 

er een briefje onder: “Wat vriendelijk van jullie! Normaal geven mensen 

feestjes in dit gebouw maar maakt het ze geen zak uit! Gefeliciteerd en 

heb een fijne avond!” 

Passief agressieve burencommunicatie via post-it’s onder de deurbel. 

Timing was overigens on fleek want net die avond gaven wij een feestje. 

Geheel in stijl en met het sarcasme eraf druipend hing ik het volgende 

briefje eronder: “We zullen ook een klein feestje geven tot ongeveer twaalf 

uur. Veel plezier. XX, de buren.” 

Ons feestje ging door tot een uurtje of vijf. Eerlijk is eerlijk, ik had die 

twaalf niet gespecificeerd. Maar wel net zo passief agressief er een briefje 

onder gehangen. Het was een soort van sarcastische, post-it flamewar 

geworden. Op een muur. 

De volgende ochtend sleep ik met mijn brakke hoofd de lege flessen 

gin naar de glasbak (behalve de Hendrick’s; daar moeten bloemetjes 

in, schijnt). Ik keek onder de deurbellen. De briefjes waren verdwenen. 

Weggehaald misschien. Of de bijtende spot had de briefjes opgelost. 

Who knows. Wel lag er een nieuw briefje in onze bus. Het was de 

onderbuurvrouw. 

In het briefje schreef ze dat, zoals sommige buren al wisten, zangles 

gaf. Inderdaad wisten wij en zeker onze glazen vaas dat al. Ze vroeg 

om begrip voor de eventuele overlast. Ik had er natuurlijk een briefje bij 

kunnen leggen over het lawaai van het uitlaten van de junks. Maar ja, dat 

is ook zo’n bittere pil. 

Een straat verder op pakten de buurtjes wat groter uit. Een vriendin die 

net verhuisd was had al haar dozen bij de vuilcontainer langs de weg 

gezet. Ze gaf een housewarming en bij aankomst zag ik al die dozen 

liggen. Oké, het leek alsof de hele Ikea uitgepakt had maar verder niets 

geks. 

Een paar uur later, toen de wijn op was en het resterende bier Amstel, 

liep ik naar mijn fiets. Er was iets veranderd. Iemand had met graffiti 

op de dozen gespoten. Het was een maatschappelijk teleurgestelde 

buurtbewoner. “Hey Aso! Dit is geen stortplaats!” De boze buur wilde 

van de gelegenheid gebruik maken om erachter te komen of deze ‘Aso’ 

dichtbij woonde: “Waar woon jij Aso!” Deze boze buur had volgens mij 

niet nagedacht over hoe deze informatie tot hem zou komen. Er was geen 

afzender. Ook was er weinig ruimte om er iets naast te kalken. 

DAAN JONGEN 

Daan begon in 2009 aan Communicatiewetenschap 

aan de UvA en haalde zijn papiertje op in 2013. Daarna 

deed hij een master Journalistiek en Nieuwe Media in 

Leiden, gecombineerd met een baan bij BNN-VARA. 

Hij studeerde af op social media bij breaking news en 

werkt nu op de media-afdeling met toekomst in de 

televisiewereld: Digital. 

“ 

Het was een post-it 

flamewar 

Toch is de laatste mijn favoriet. Want naast teleurstelling en boosheid 

overwint de prangende en bijna filosofische vraag van de buurman wat 

in godsnaam de reden is geweest dat deze bewoner zo ‘Aso’ is: “Beste 

Aso, Waarom?” 


1 

2 

3 

4 

5 

6 

7 8 9 

10 

11 

12 

13 14 

15 

16 

17 

18 

19 

20 

21 


Verticaal 

1. Afzien in een tent 

3. Continent waar studenten heen gaan als ze op zoek zijn naar 

zichzelf 

4. Waarom je begin juli nog niet op vakantie kunt 

6. Rondreizen met veel gewicht op je rug 

9. Docent statistiek 

10. Feestjes in de buitenlucht 

13. Als je je wekker vergeet te zetten 

14. Het lekkerste wat je kunt maken van graan 

17. Meest gestolen item in Amsterdam 

18. Tropisch bier 

20. De CW-tijger van vorig jaar 

K R 

I 

S 

W OORDPUZZEL 

MEDIUM 

Horizontaal 

2. Alle tieners zeggen ja tegen... 

5. Gezelligste plein van Nederland 

7. Bezigheid die je op vakantie opeens wél weer leuk vindt 

8. In de zomer bak je je steak medium op een... 

11. Ultiem Italiaans studentenvoer 

12. Gevaarlijke terroristen, lastig vak van CW 

15. Favoriete bezigheid van studenten 

16. Het minst leuke eiland van Amsterdam 

19. Wat je doet in de universiteitsbibliotheek 

21. Het Amsterdamse studentenalternatief voor een tuin 


WETENSCHAP VERSUS PRAKTIJK 

EEN ANALYSE VAN 

RECLAMECAMPAGNES 

TEKST: CHRISTAAN BURGGRAAFF 

I 

n een poging na te gaan in hoeverre de voorkeuren van reclamemakers vergelijkbaar zijn met de 

ideeën van anderen over goede reclames vergelijkt Medium de voorkeuren van reclamemakers 

met de voorkeuren van een wetenschapper: daarbij wordt voor de verandering dus niet 

gekeken naar wetenschappelijke argumenten, het gaat meer om smaak. Maar aangezien één 

van de belangrijkste doelen van reclames het creëren van een positief gevoel is bij een merk, 

is smaak absoluut een belangrijke factor bij het evalueren van reclames. Om de voorkeuren van 

reclamemakers in kaart te brengen wordt gekeken naar de lijst van de vijftien beste reclames van 

de 21e eeuw, opgesteld door het Amerikaanse blad AdAge. De wetenschappelijke blik komt van dr. 

Sophie Boerman, die aan de UvA onderzoek doet naar reclame. 

Er gaan kapitalen om in reclame. Zo is het reclamebudget 

van multinational Unilever bijvoorbeeld zo’n acht miljard 

euro per jaar en daarmee is reclame ook op de 

begroting van zo’n groot bedrijf een aanzienlijke post. 

Hoewel er reclames zijn die op z’n zachtst gezegd 

irritant zijn, zitten er van tijd tot tijd pareltjes tussen. 

Dat zijn dan campagnes die niet alleen effectief en 

onderscheidend zijn, maar als het even kan ook nog 

grappig. Natuurlijk zijn deze reclames de heilige graal 

waar alle adverteerders van dromen. 

Bij de vraag wat een goede reclamecampagne 

eigenlijk uitmaakt is het interessant te kijken naar de 

voorkeuren van reclamemakers. Hoewel er bij het 

maken van reclame natuurlijk wel op wetenschappelijke 

argumenten wordt gelet, speelt ook de persoonlijke 

voorkeur een belangrijke rol in het creatieve proces. 

De vraag die opduikt is daarbij of de creatieve mensen 

bij het gemiddelde reclamebureau wel dezelfde 

voorkeuren hebben als de mensen die uiteindelijk de 

reclames gaan zien. 

AdAge top 21 

Red Bull: Sponsoring recordpoging Baumgartner 

In 2012 sponsorde Red Bull de recordpoging van Felix 

Baumgartner, die met een soort ballon naar grote hoogte 

opsteeg om vervolgens naar beneden te springen en 

bij zijn val als eerste mens zonder hulpmiddelen de 

geluidsbarrière doorbrak. 

Sterke punten: 

- veel media-aandacht en in totaal zo’n 207 miljoen 

views op YouTube 

- sloot perfect aan bij slogan ‘Red Bull geeft je vleugels’ 

het project werd gepresenteerd als een wetenschappelijk 

project en daardoor leek Red Bull onbaatzuchtig de 

wetenschap te ondersteunen 

- In werkelijkheid was het natuurlijk te doen om de 

marketing 

Old Spice: The man your man could smell like 

Een serie knap gemaakte filmpjes waarin een mannelijk 

model de vrouwelijke kijkers laat zien hoe spannend hun 

leven wordt als hun man Old Spice zou gebruiken. 


- filmpjes waren zeer origineel gemaakt en gingen 

daardoor viraal – alleen het eerste filmpje heeft al ruim 

52 miljoen views op YouTube 

- originele aanpak door niet mannen, maar vrouwen aan 

te spreken 

BMW: The Hire 

Het zal de meeste mensen vrij weinig meer zeggen, 

deze reclames werden namelijk al in het jaar 2000 

gelanceerd. De campagne bestaat uit verschillende 

filmpjes van spannende achtervolgingsscènes waarin 

de BMW’s soms zwaar beschadigd raken, maar het 

wel overleven. De filmpjes zijn van speelfilmkwaliteit en 

zijn leuk om te kijken. 



- revolutionaire aanpak: nog voor de lancering van 

YouTube durfde BMW een online campagne aan 

- zeer professionele filmpjes van voor reclame 

ongewone kwaliteit 

Nike+ 

De tweede plek voor Nike is niet zozeer voor één briljante 

reclame, maar meer voor een perfect samenspel 

tussen fabrikant en reclamebureau. Ver voor de huidige 

smartwatches kwam Nike namelijk al met een wearable 

waarmee mensen konden bijhouden hoe actief zij die 

dag waren. Dat gaf tal van nieuwe mogelijkheden: 

voortaan konden mensen via sociale media delen 

hoe actief zij waren en bijvoorbeeld kijken of zij meer 

of minder aan sport deden dan hun vrienden. Hiermee 

creëerde Nike een heel nieuwe manier van aandacht, 

want natuurlijk kwam het merk altijd in beeld wanneer 

mensen hun resultaten deelden. Inmiddels richt Nike 

zich vooral op software voor de smartwatches van de 

grote spelers. 


- revolutionair, tot dan toe onbekende manier van 

aandacht genereren 

- goed samenspel tussen reclamemakers en 

opdrachtgever 

- aansprekend voor een grote doelgroep: veel 

mensen zijn met sport bezig 

Dove: Real Beauty 

De Real Beauty-campagne van Dove is waarschijnlijk 

voor veel lezers een begrip. Het merk maakt in deze 

reclames geen gebruik van slanke, topmodelachtige 

vrouwen maar van ‘gemiddelde’ vrouwen. Het merk 

zegt vrouwen met die aanpak zelfverzekerder te willen 

maken en er valt veel voor te zeggen dat de vrouwen 

zich inderdaad beter met de vrouwen uit de Real 

Beauty-campagne kunnen identificeren dan met de 

magere vrouw in reclames. 


- moedige aanpak door bewust een onderscheidende 

aanpak te kiezen 

- veel bekendheid 

- authentiek en langlopend 

Dumb ways to die 

Een leuke game en een filmpje met een catchy liedje 

waarin domme manieren om dood te gaan worden 

bezongen. Het ziet er allemaal onschuldig en grappig 

uit, maar de boodschap is zeer serieus: de trein is 

gevaarlijk en maakt jaarlijks vele slachtoffers. Kijk dus uit. 


- filmpje ging viraal – vermoedelijk mede dankzij het 

liedje 

- nieuwe manier van communiceren en goede 

combinatie van video met games 

- leuk én effectief: aantal ongelukken met metro’s nam 

met 21 procent af 

- goed voorbeeld voor hoe belangrijk awareness is bij 

een bepaald probleem 

Game of Thrones (seizoen 6) 

Het nieuwe seizoen van deze zeer populaire HBO-serie 

begint pas in april, maar nu al zijn mensen er volop mee 

bezig. Mondjesmaat worden korte teasers, posters en 

foto’s gepubliceerd, zonder dat daar veel informatie in 

wordt prijsgegeven. Het mooiste: op Twitter konden 

mensen de hashtag van één van de families uit Game 

of Thrones twitteren en kregen dan automatisch een 

reply met een kort filmpje dat ging over die familie. 


- range looptijd zonder de aandacht van de mensen 

kwijt te raken 

- goede crossmediale strategie 

- interactief 

New York Times & Netflix 

Er wordt op veel websites (onder meer Buzzfeed, NU.nl 

en de website van de New York Times) native advertising 

geplaatst. In dit geval stond er op de website van de 

New York Times een stuk over vrouwelijke gevangenen: 

interessant en dus goed gelezen. Het ging echter niet 

om een puur redactioneel stuk, het was een door 

Netflix betaald stuk dat in samenwerking met de New 

York Times was geschreven om het nieuwe seizoen 

van Orange is the New Black te promoten. 



- handige manier van native content 

- persuasief, maar ook informatief 

Beats by Dre x Kevin Garnett: Hear What You 

Want 

Tijdens de Olympische Spelen in 2012 in Londen 

droegen veel sporters koptelefoons voor de 

wedstrijden. De organisatie was hier niet erg blij mee, het 

vermoeden was dat er sprake was van sluikreclame. De 

koptelefoonmaker maakte hier handig gebruik van door 

basketballer Kevin Garnett, die op dat moment veel 

kritiek over zich heen kreeg, inderdaad in een reclame 

te gebruiken. Terwijl hij door een joelende menigte wordt 

uitgescholden zet hij zijn eigen koptelefoon met zijn 

favoriete muziek op en verdwijnt zo in zijn eigen wereld. 


- handig inspelen op de actualiteit 

- erg mooi gemaakte reclame, met een duidelijke link 

naar de werkelijkheid 

Dove: Real Beauty 

Ook Boerman denkt dat de Real Beauty-campagne 

een grote impact heeft gehad. Hoewel er kritische 

vragen zijn bij de daadwerkelijke merkeffecten is het 

zeker zo dat de campagne een mooi statement is en 

waarschijnlijk ook een flinke invloed heeft gehad op het 

imago van Dove. (voor geïnteresseerden: dit is de DOI 

van het betreffende artikel: 10.1525/si.2009.32.2.146) 

spannend of creatief filmpje (Old Spice, BMW en Dumb 

Ways to Die) of interessante informatie (Netflix, Dove en 

Red Bull). 

- heb een duidelijke visie en strategie en koppel die aan 

de actualiteit (Beats: sponsoring van sporters) 

- Game of Thrones: geef informatie slechts stukje bij 

beetje prijs om de consument betrokken en nieuwsgierig 

te houden: ook al bekend van Adele en Daft Punk 

Wat doet de wetenschap anders dan de 

praktijk? 

- diversere mediastrategie: crossmediaal in plaats van 

alleen tv/internet 

- interactiviteit: mensen worden getriggerd om met een 

reclame aan de slag te gaan 

Welke lessen kunnen reclamemakers trekken? 

- reclamemakers lijken niet alle mogelijkheden te 

gebruiken 

- focus ligt te veel op het zenden en minder op het 

faciliteren van interactiviteit 

Welke lessen kunnen wij leren? 

- gebruik een crossmediale strategie 

- uitzonderlijke kwaliteit wordt beloond 

- doe meer dan marketing alleen (doe aan wet enschap 

(Red Bull), pak een maatschappelijk probleem aan 

(Dove) of breng nieuws (Netflix & New York Times). 

- voeg iets toe aan het leven van de kijker (een leuk, 


TEKST: ANTON BEKENKAMP 

FILM - 

CAPTAIN AMERICA: CIVIL 

WAR 

Marvel does it again: het derde deel van 

Captain America is sinds vorige maand 

te zien in de Nederlandse bioscopen. 

In Captain America: Civil War lopen de 

gemoederen hoog op nadat er spanning 

ontstaat binnen de groep Avengers. Na 

een aantal incidenten wil de overheid graag 

meer controle op de soms onhandelbare 

club superhelden. Er ontstaan twee 

kampen binnen The Avengers, geleid door 

Captain America (Chris Evans) en Iron Man 

(Robert Downey Jr.). Zoals we gewend zijn 

belooft deze film weer een groot spektakel 

te worden. In dit deel verschijnen bovendien 

ook Marvelhelden Spider-Man en Ant-Man 

op het witte doek. 

EVENEMENT - 

VONDELPARK 

OPENLUCHTTHEATER 

Al meer dan veertig jaar wordt er midden 

in het Vondelpark een openluchttheater 

geopend. In de maanden mei tot en 

met augustus vinden hier verrassende 

optredens, workshops en concerten plaats. 

Muziek, kunst, theater, cabaret, koken: 

het komt allemaal voorbij. Dolf Janssen, 

Hakim – ja, die van Sesamstraat – en Ilse 

de Lange betraden het podium in 2015. 

Het programma van dit jaar kun je online 

checken via www.openluchttheater.nl. 

Toegang: gratis. 

BOEK - 

NAAMLOOS (PEPIJN 

LANEN) 

Met zijn boek Naamloos maakt Pepijn Lanen 

zijn debuut als schrijver. Iedereen kent 

Pepijn, maar vooral als rapper Faberyayo 

van De Jeugd van Tegenwoordig. Dat deze 

jongen goed is met woorden komt ook in 

zijn roman tot uiting. Het boek gaat over een 

naamloos hoofdpersoon die op een dag 

wakker wordt met een gigantische kater 

in een vreemd huis. Lanen schets op een 

rauwe en humoristische wijze het leven van 

een dertiger. 

TIJD OVER 


COLUMN 

MANNENQUOTUM 

Diversiteit is tegenwoordig een trendy term geworden om mee rond 

te gooien, een waar buzzword. Nog nooit eerder werden bedrijven 

en organisaties zo (terecht) aangesproken op hun witte en mannelijke 

samenstelling. Zie bijvoorbeeld Arjen Lubach die met zijn team 

dezemannenkunnengeenvrouwkrijgen.nl opstelde, een website waar ze 

beursgenoteerde bedrijven zonder vrouwen in hun Raad van Bestuur en 

Raad van Commissarissen te kijk zetten. Of noem een rentaminority.com, 

een satirische website die met het idee kwam om etnische minderheden in 

te huren om die ‘ongemakkelijke’ discussie over diversiteit als organisatie 

of bedrijf te kunnen ontwijken. “All of our minorities have been vetted to 

ensure they are not ‘too black’ or ‘too Muslim’ or ‘too much of a feminist’. 

We know how awkward that can be”, schrijven ze. Pijnlijk raak en geniaal 

tegelijkertijd. 

Want achter deze briljante humoristische websites steekt het: diversiteit 

zou niet alleen ‘in’ moeten zijn omdat men er nu eenmaal tegenwoordig 

op wordt beoordeeld, maar omdat het een intrinsiek doel moet zijn om 

de samenleving in al haar glorie af te spiegelen. Organisaties zouden 

eindelijk eens moeten realiseren dat diversiteit per definitie meerwaarde 

betekent: uiteenlopende visies, talenten en volledige acceptatie 

van minderheidsgroepen. Bonus: diverse bedrijven presteren zelfs 

economisch gezien, met name in crisistijden, beter dan niet-diverse 

bedrijven. 

JUSTINE VAN DE BEEK 

Justine van de Beek (19) is afkomstig uit het pittoreske Maastricht 

maar heeft een defectieve zachte G, hetgeen verwarring zaait 

wanneer ze begint te praten. Verder is ze tweedejaarsstudent 

sociologie en berucht lipstickfeminist. 

“Er is niet zoiets als 

‘genoeg’ of ‘te veel’ 

diversiteit 


Het betrekken en aanmoedigen van diversiteit toont acceptatie in plaats 

van tolerantie aan. Japin schreef ooit de wijze woorden: “Tolerantie is 

iets anders dan acceptatie. Zulke verdraagzaamheid is een slim middel 

tot onderdrukking. Door iemand te laten weten dat je hem verdraagt, 

suggereer je in dezelfde adem dat hij eigenlijk een last is, als een zeurende 

pijn of een onaangename stank waarover je bereid bent tijdelijk heen te 

stappen.” 

Diversiteit in alle lagen van je organisatie of bedrijf toelaten en zelfs 

opzoeken, van de politiek tot de media, toont acceptatie. Weigeren 

om buiten de eigen (vaak witte en mannelijke) visie te kijken, toont 

tolerantie aan. Aan kwaliteiten ligt het niet; die zijn er in overvloed. Quinsy 

Gario bekritiseerde bijvoorbeeld mainstream media op het gebrek aan 

diversiteit en kwam zelf met zijn eigen (online) talkshow, Roet In Het Eten. 

Altijd met vier mensen: twee mannen en twee vrouwen van verschillende 

achtergronden. Hij laat hen niet enkel spreken over hun eigen achtergrond, 

wat ook nog wel vaak gebeurt bij bijvoorbeeld Pauw (à la “Hé, een 

allochtoon, laat die eens spreken over allochtonenproblematiek!”), maar 

omdat ze interessante dingen te vertellen hebben, ongeacht hun afkomst 

en geslacht. Dat lukt hem uitstekend. 

Het gaat dus juist vaak om de passieve en zelfs luie houding van 

organisaties en bedrijven. “Prima dat er minderheidsgroepen zijn, succes 

met die structurele ongelijkheid en zo, maar wij gaan geen moeite doen 

om buiten onze comfortzone te stappen en actief op zoek te gaan naar 

uniek talent!” 

Dit is alweer de laatste papieren versie van Medium waar ik dit collegejaar 

over mag adjuncthoofdredacteuren, maar op onze diversiteit ben ik wel 

trots. De genderbalans in de redactie slaat wellicht nogal door naar het 

vrouwelijk geslacht (dat was al zo voordat ik erbij kwam, hoor, beloofd), 

maar met Quinsy Gario, Danny Ghosen en transvrouw Petra in en/of op 

de voorkant van ons blad dit jaar, droegen we bij aan een stapje in de 

goede richting van acceptatie. 

Er is echter natuurlijk niet zoiets als ‘genoeg’ of ‘teveel diversiteit’. Het 

kan – en móét – altijd beter. Op naar nog veel meer diversiteit bij Medium, 

ook in de jaren na mijn adjuncthoofdredacteurschap. Al hebben we dan 

misschien eerst een mannenquotum nodig.

WOORD VANUIT MERCURIUS 

Lieve leden, 

Dit is alweer het laatste Woord vanuit 

Mercurius van mijn kant dit collegejaar. 

Ik ben namelijk nog maar een paar 

maanden voorzitter en dan zit het er voor 

mijn bestuur en mij alweer op. Goed, 

daar hebben we het de vorige keer al 

over gehad. We zijn nu weer een stap 

dichterbij een nieuw kandidaatsbestuur. 

Iets wat ook dichterbij komt, is de 

studiereis naar Tel Aviv. Deze is niet 

zonder slag of stoot tot stand gekomen. 

Wat voor nu belangrijk is, is dat we 18 juli 

naar Israël vliegen vanuit Amsterdam. Wat 

voor jou, als lid, belangrijk is, is dat de 

deadline om je in te schrijven valt op 30 

april. Nog een paar dagen heb je de kans 

om samen met 24 andere enthousiaste 

studenten en docenten deze Joodse 

staat te ontdekken. Een metropool 

gelegen aan een azuurblauwe zee met 

witte stranden. Combineer interessante 

bedrijfsbezoeken met een gezellige 

vakantie in een land met een eeuwenoude 

historie. Hou je van sushi? In Tel Aviv zijn, 

op New York en Tokio na, de meeste 

sushirestaurants te vinden. Daarnaast 

wordt in deze wereldstad de grootste 

jaarlijkse Gay Pride georganiseerd. De 

stad heeft een bruisend nachtleven en als 

je van architectuur in Bauhaus-stijl houdt, 

ben je er ook op de juiste plek. 

Los van deze gezelligheid zullen we een 

onderzoek uitvoeren, uiteraard gericht 

op Communicatiewetenschap. Ook 

bezoeken we een aantal bedrijven in de 

stad. Dit is een mooie toevoeging aan je cv 

om je zo te onderscheiden van de talloze 

andere communicatiewetenschappers. 

Communication 360° staat ook voor de 

deur. Dit evenement biedt jou als student 

de mogelijkheid het communicatievak 

360 graden rondom te ontdekken. Een 

bedrijf passend bij elk domein van onze 

studie zal een workshop organiseren. 

Tezamen met interessante gastsprekers 

en een netwerkborrel is ook dit een 

uitgelezen kans alvast bezig te zijn met 

je toekomstige carrière. Wees erbij, 

woensdag 1 juni! 

De afgelopen periode was er weer 

één met leerzame en gezellige 

activiteiten. Zo hebben we een geslaagd 

Engelstalig congres georganiseerd 

over digital marketing. Het Marketing 

& Communication Career Event was 

drukbezocht en erg nuttig om jezelf te 

profileren bij grote namen in de business. 

Tezamen met het overgrote deel van de 

actieve commissieleden zijn we de strijd 

aangegaan op de glowgolfbaan. Tot slot 

hebben we ook een swingend gala achter 

de rug met als thema ‘The Great Gatsby’. 

Parelkettingen, veren en flapperjurken 

alom. 

Hopelijk is deze laatste periode van het 

collegejaar net zo succesvol. Dank voor 

jullie gezellige aanwezigheid. Tot snel! 

Liefs, 

Laetitia 

Colofon 

HOOFDREDACTEUR 

Jorit Hajema 

ADJUNCT-HOOFDREDACTEUR 

Justine van de Beek 

CHEF ONLINE EN ALGEMEEN 

COÖRDINATOR 

Anton Bekenkamp 

COÖRDINATOR MERCURIUS 

Laetitia Fioole 

ACQUISITIE 

Ellen van Diemen, Gavin Hasselbaink, 

Laura van Leijen 

REDACTIE 

Joël Bakker, Roy Bakker, Nicole 

van Batenburg, Justine van de 

Beek, Anton Bekenkamp, Mireia 

Boot, Christiaan Burggraaff, 

Jorit Hajema, Christian Manuputty, 

Linde van Rooijen, 

Eva Samplonius, Alisja Winkel 

VORMGEVING 

Marle Engbers, Philip van Es, 

Myrthe Spall 

ILLUSTRATIES 

Daan van Houten 

FOTOGRAFIE 

Nina Smit, Fleur Wijffels 

EINDREDACTIE 

GASTBIJDRAGE 

Roos Beune, Christian Manuputty, 

Daan Börger, Rico den Burger, 

Charlotte Rombach, Linde Daan Jongen, Manon Kinders, 

van Rooijen, Kaylee Schilder Kieran Rau-Kirchgaesser, 


Sharon Vrielink, Menno Woudt 

Medium is het periodieke tijdschrift voor 

de communicatiewetenschappelijke 

opleidingen aan de Universiteit van 

Amsterdam en wordt uitgegeven door 

studievereniging Mercurius. Medium 

verschijnt drie keer per jaar en heeft een 

oplage van vijfhonderd stuks. Zie voor 

meer informatie: www.mediummagazine.nl 

of www.mercuriusuva.nl 

Voor meer informatie over Medium en 

andere activiteiten van Mercurius zijn wij 

bereikbaar via onderstaande gegevens. 

Heeft u interesse in advertentieruimte of 

wilt u op een andere wijze een bijdrage 

leveren aan het magazine, dan horen wij 

dat graag. 

Studievereniging Mercurius t.a.v. Medium, 

REC - C0.11 - Nieuwe Achtergracht 166, 

1018 WV Amsterdam. 

Telefoon: 06-55 40 27 92 

E-mail: info@mediummagazine.nl 

Website: www.mediummagazine.nl ; www. 

mercuriusuva.nl. 

Bronnen afbeeldingen 

Cover: Jos van Zetten 

p02: Leony Brok 

p04: Fleur Wijffels 



p11: Sharon Vrielink 

p12: Debra Barraud 

p17: Daan van Houten 



p22: Nina Smit 

p23: Nina Smit 




p29: Daan van Houten 



p41: ebook.nl, 

chronoxiong.deviantart.com, 

openluchttheater.nl 

p43: Bete Photography

Good haircuts 

are not Cheap! 

cheap haircuts 

are not good! 

Student deal = 34 euro’s 

20% korting op kleuren 

VAN WOUSTRAAT 8 • 020 - 493 04 92 

WWW.WAXX.NL • FB.COM/WAXXAMSTERDAM 

A4_adv_Medium-magazine-v3.indd 1 01-03-16 14:20

Medium / Jaargang 29 / #03 / MEI 2016

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?