JONGE SPECIALIST

26 • column •
column
Eva Stortelder, aios chirurgie
De baas in
huis
Een zondagmiddag in een voormalige
fabriekshal. Ergens moet hier een oefenruimte
zijn. Na een trappenhuis, een loods
en een ontmoeting met een ruig spelend
rockbandje heb ik eindelijk de juiste plek
gevonden. Een arts-assistent achter de
piano en eentje achter de microfoon,
twee specialisten die ik niet ken op bas
en gitaar en een baas uit de academie
achter het drumstel. Ik kom een liedje
oefenen voor een stuk regiocabaret dat
we binnenkort op een symposium zullen
gaan opvoeren. We schudden handen
en gaan beginnen. Men heeft het over
de afwezigheid van ‘Patrick’, die ook een
liedje moet zingen. “Oh, is dat een aios?”
vraag ik. Gelach volgt. “Nee, hij is een van
de opleiders”, is het antwoord.
Zonder witte jassen iets niet-medisch
doen met je collega’s en bazen blijkt erg
leuk te zijn. Het relativeert en er wordt
veel gelachen. Dit bracht me tot de vraag
in hoeverre er sprake is van een hiërarchische
situatie in onze dagelijkse praktijk.
Ik herinner me een voorval tijdens mijn
co-schap gynaecologie in de academie,
waarbij ik slim dacht te zijn en ruim op tijd
aanwezig was voor de ochtendoverdracht.
Ik nam als eerste plaats in de ruimte, maar
realiseerde me niet dat ik aan de ‘bazentafel’
was gaan zitten, in plaats van op de
tweederangs stoeltjes langs de kant waar
de co’s thuishoorden. Een ongemakkelijk
half uur brak aan, waarin ik als enige nietspecialist
aan die tafel zat, maar het nóg
ongemakkelijker vond om op te staan en
een rijtje naar achteren plaats te nemen.
Ik wilde niet opvallen maar me tegelijkertijd
ook niet laten kennen. Dan maar doen
alsof je neus bloedt. De hiërarchische
toon voor dat co-schap was gezet. Later,
tijdens andere co- en ook assistentschappen,
kwam ik dit soort situaties vaker
tegen, waarbij het opviel dat kleinere
ziekenhuizen meestal een meer informele
en gezelliger sfeer hadden dan grotere
klinieken en academische centra. Een
collega vertelde over haar werk bij interne
waarbij ze steeds meer niet-medische
klusjes kreeg toebedeeld. Het begon met
statussen ophalen, gevolgd door kopiëren
en het licht dimmen tijdens de overdrachten.
Ze realiseerde zich pas dat het te ver
ging toen ze op verzoek iemands appel
zat te poetsen.
“Waarom laat je het in hemelsnaam zo
ver komen?” vraag je je misschien af.
Toch is het soms als arts-assistent moeilijk
om je eigen grens aan te geven, bijvoorbeeld
als je voelt dat het in een bepaalde
werksfeer niet wenselijk is om commentaar
te leveren. De meeste mensen willen
graag aardig gevonden worden en goed
liggen in een groep. Daarbij vertoont het
karakter van de gemiddelde geneeskundestudent
perfectionistische trekjes en
wordt er tijdens het werk als aios veelal
geprobeerd te voldoen aan wat men van
je vraagt. ‘Nee zeggen’ lijkt minder goed
in die cultuur te passen. Een drijfveer
voor het winnen van de sympathie van
je supervisors kan de verhoging van het
werkplezier zijn. Het maakt het overleggen
tijdens diensten laagdrempeliger en
je wordt makkelijker betrokken bij leuke
dingen in het werkveld, zoals die interessante
casus, uitdagende partus, boeiende
operatie et cetera…
Maar je moet natuurlijk ook de persoon
kunnen zijn die je bent en dat wordt
juist vaak gewaardeerd. Daarbij merkte
ik recentelijk nog iets op, toen ik bij een
verplichte bespreking zat. Een collega
aios die zelden het gezicht laat zien, kwam
binnen en werd met veel positieve ophef
onthaald! Kennelijk vindt men het meer
vanzelfsprekend als je overal bij bent. Misschien
moet je niet naar al die verplichte
besprekingen willen gaan, om juist vaker
een warm welkom te scoren. Het is het
uitproberen waard.
De Jonge Specialist - juni 2016