Rechtspraak die ertoe doet

pagina 18
Familie- en jeugdrechter Gea Brands-Bottema: ‘De rechter is in
onze samenleving toch een soort last resort, de laatste toevlucht
waar je terecht kan voor een onafhankelijk oordeel. Je moet erop
kunnen vertrouwen dat die rechter de tijd krijgt om in jouw zaak te
komen tot een gedegen oordeel dat recht doet aan alle partijen.
Als dat niet meer kan, dan is het klaar. Waar moet je dan nog heen?’
Kantonrechter Hildje Roëll-Mulder: ‘Ik krijg vaak een hand aan
het einde van de zitting. Dan komen partijen naar voren: mag ik
u bedanken? Als het vonnis nog moet komen, kan zo’n hand een
beetje geslijm zijn, maar in het algemeen vinden mensen het
superfijn om over hun zaak te mogen praten: eindelijk iemand die
naar ze luistert.’
Raadsheer Peter Cools, actief in het belastingrecht, noemt het
voorbeeld van een man die in zijn ogen ten onrechte een bekeuring
kreeg. Het ging om een beperkt bedrag, het betalen van de
bekeuring was vele malen goedkoper dan de griffierechten die hij
moest betalen om de zaak aanhangig te maken. Toch deed de man
het, tot in hoger beroep aan toe. Cools vroeg de man naar het
waarom. ‘Hij zei: ik wil eigenlijk maar één ding: fatsoenlijk behandeld
worden. (..) Na een gesprek trok die man z’n hoger beroep in.
Hij voelde zich gehoord.’
Bestuursrechter Abraham Esmeijer zegt dat er voor burgers niets
zo frustrerend is dan het gevoel hebben dat er aan aspecten in een
zaak geen aandacht is besteed. ‘Dat kan dus niet. Bespreek dat als
rechter, licht het ter zitting toe of schrijf het uit, maar zorg dat de
burger het gevoel heeft dat alles gelezen en gezien, besproken en
beoordeeld is.’
Kantonrechter Erik Koster vreest dat mensen het vertrouwen in de
overheid verliezen doordat er in veel zaken niet meer feitelijk wordt
gekeken wat er aan de hand is. ‘Verhogen van de griffierechten, de
bestuurlijke boete, het OM dat zelf zaken afdoet – ik heb het gevoel
dat de rechtspraak wordt gemarginaliseerd, en juist voor de mensen
die in de marge van de samenleving leven, hakt dat er in. Een tijdje
terug had ik hier een jongen die een koeriersbedrijfje had opgezet,
maar dat ging slecht. Hij kreeg een burn-out, stopte zijn kop in het