Gay&Night Maart 2007

GAY
THEATER
QUIET PLEASE,
THERE’S A LADY ON STAGE
Someday I’ll wish upon a star
And wake up where the clouds are far behind me
Where troubles melt like lemon drops
A way above the chimney tops
That’s where you’ll find me
Het zijn iconische regels uit ons collectief geheugen, verbonden aan
het geluid en de beeltenis van Judy Garland. Iedereen die zich waagt
aan de vertolking van Somewhere over the Rainbow (en dat zijn er legio)
kan slechts een schim betekenen in de donkere schaduw van Mrs
Garland. Zij is de legende die onze luchten blauw heeft laten zijn. En
allicht de werkelijke reden dat de gaygemeenschap opgefleurd wordt
met regenboogvlaggen. Sowieso is ze een van de grootste sterren die
de entertainmentindustrie ooit gekend heeft. Simone Kleinsma kan
haar borst dus vast natmaken voordat ze zich aan een ode aan Judy
waagt.
Tekst: Griffin’s Inc. Productiefoto’s: Deen van Meer
Echo van mythe
Van het bewogen leven van Judy Garland is maar weinig geheim gebleven.
Haar legendarische optredens, haar adembenemende prestaties
maar ook haar vele depressies en haar financiële armoede; we hebben
er allemaal wel eens wat over gehoord. Achter die gebeurtenissen
schuilt een persoon die extreem kwetsbaar en onzeker was, maar ook
glashard de concurrentie met haar eigen dochter (Liza Minnelli) aanging.
Simone Kleinsma speelt en zingt vanaf deze maand op geheel
eigen wijze ‘iets van’ Judy Garland in de muziektheaterproductie Aan
het Einde van de Regenboog. Zoals het persbericht en elke uitspraak
van de productiemedewerkers daarna luidde: ‘niet als imitatie maar als
echo van een vervlogen mythe’. Dat is een zeer slimme toevoeging,
want een ode aan Doris Day (Simone Kleinsma ’04) is charmant, maar
kom je aan het repertoire van Judy Garland, dan loop je een serieus
risico van blasfemie beticht te worden.
Naast Simone Kleinsma zijn het Paul de Leeuw en Kees Boot die de herinnering,
let wel: her-in-ne-ring, aan Garland tot leven wekken door
in de huid te kruipen van haar pianist Anthony en respectievelijk haar
manager Mickey. Aan het Einde van de Regenboog speelt zich af in
1968: de vooravond van een serie lang verwachte comeback concerten
in de nadagen van een onstuimige carrière van meer dan veertig jaar.
Het is de tijd dat mislukte huwelijken, zelfmoordpogingen en diverse
verslavingen haar leven hebben getekend. Het verleden waar het publiek
haar juist zo om bewondert is voor Judy een pijnlijke herinnering
geworden. Haar tragische dood is binnen slechts een jaar een feit...
Voor altijd Dorothy
Judy Garland werd geboren als Frances Ethel Gumm op 10 juni 1922
in Grand Rapids, Minnesota. Ruim tien jaar later, na een optreden
met de Gumm Sisters, veranderde ze haar naam in Judy, zoals ze zelf
Above are the iconic lines from our collective memories
EN connected to the image of Judy Garland. Anyone who
hazards to enact a performance of Somewhere over the
Rainbow (and there are many) is destined to be a mere ghost in
the dark shadow of Mrs. Garland. She’s the legend who cleared
our skies. And most probably the reason rainbow flags brighten
the skies of the gay community. In any case she’s one of the
biggest stars the entertainment industry ever knew. So Simone
Kleinsma should be prepared for the worst before venturing on
an ode to Judy.
Echo of a myth
Little has remained a secret about the eventful life of Judy Garland. Her legendary
performances, her breathtaking achievements, but also her many depressions and
her fi nancial pain; is known to many of us. Behind all these events there lurks
a person who was extremely vulnerable and insecure, but had no qualms about
entering into competition with her own daughter (Liza Minnelli). As of this month
Simone Kleinsma plays and sings her interpretation of ‘something by’ Judy Garland
in the music theatre production Aan het Einde van de Regenboog. ‘Not as an
imitation but as an echo of a long gone myth’, is the phrase in the press release and
of the production staff . An apt phrase, as an ode to Doris Day (Simone Kleinsma
‘04) might be charming, but when it concerns Judy Garland’s repertoire one runs
the risk of blasphemy.
Next to Simone Kleinsma, Paul de Leeuw and Kees Boot bring back the memory
28 GAY&NIGHT MAGAZINE