Playboy Netherlands - April 2017

Interview
SCARLETT JOHANSSON
Heeft het moederschap je veranderd?
‘Natuurlijk heeft het me veranderd. Het proces van zwanger zijn en daarna
bevallen is al heel erg diepzinnig. Je moet je overgeven aan het feit
dat je met kleine kinderen, vooral baby’s en peuters, je verwachtingen
los moet laten en je instinct om controle over de situatie te houden. Als
moeder sta je constant onder de druk dat je beslissingen moet maken
voor een mens dat compleet afhankelijk is van jou. Maar je moet je ook
overgeven aan de ervaring, en dat op zichzelf is erg bevrijdend. Voor
mij is het het beste wat me ooit is overkomen. Ooit. Iemand beschreef
het eens als dat je hart er nog een kamer bijgroeit, en ik denk dat dat
echt waar is. Je vermogen om van iets te houden verandert compleet,
het wordt veel intenser. Ik denk dat ik bang was dat mijn leven zou veranderen,
en dat deed het. Je leven wordt helemaal anders. Maar ik voel
me nu meer mezelf dan daarvoor.’
De openingsscène van Lost in Translation, de Sofia Coppola-film uit 2003
over twee spirituele Amerikanen met een jetlag die elkaar vinden in
Tokio, bevat een langdurig shot van Scarlett Johanssons achterwerk,
slechts omhuld door een bijna doorzichtig roze onderbroekje, terwijl ze
op een bed ligt en naar een raam kijkt met dichte gordijnen. Johansson
speelt Charlotte, een jonge vrouw die net is afgestudeerd en haar leven
tot nu toe vanuit een weelderig Japans hotel beklaagt. De actrice was
net 17 toen ze de rol kreeg. Hoewel ze al bijna tien jaar aan het werk
was, zorgde haar stille, bedachtzame acteerwerk ervoor dat ze een van
de populairste en meest gewilde actrices van Hollywood werd. In de
veertien jaar sinds Lost in Translation was ze de muze van zowel Woody
Allen als de Coen-broers en deed ze mee aan commerciële giganten
als Captain America en The Avengers. Haar creatieve keuzes zijn groots
en gevarieerd, een mix van blockbusters en filmhuisexperimenten: ze
speelde een computerbesturingssysteem in Her van Spike Jonze (een
personage dat ze tot leven bracht met alleen haar karakteristieke stem),
een 17e-eeuwse dienstmeid van Johannes Vermeer in Girl With a Pearl
Earring en de vriendin van een pornoverslaafde in Don Jon.
Hollywood heeft een vreemde relatie met bepaalde seksuele energie.
Johansson wordt vaak vergeleken met Marilyn Monroe: haar lichaam
staat altijd voorop. Maar Johansson is klaar met de discussies over haar
uiterlijk. Hoewel Monroe het nooit echt voor elkaar kreeg om haar eigen
seksualiteit te sturen, is Johansson wel baas over eigen lichaam. Als je
haar naar uiterlijk vraagt, zie je dat ze haar interesse verliest. In de afgelopen
tien jaar heeft ze ook rollen gekozen zoals de naamloze, moordlustige
alien in Under the Skin van Jonathan Glazer, Black Widow, een
niets vergevende superspion in de Avenger-films en een drugsreiziger
die in een supermens verandert in Lucy van Luc Besson, waar van haar
seksualiteit een wapen wordt gemaakt. Mannen onderschatten haar en
worden gestraft.
Haar meest recente rol is Major Motoko Kusanagi in een live-action verfilming
van Ghost in the Shell, Mamoru Oshii’s geliefde mangafilm uit 1995.
In Oshii’s versie is de Major Japanse, dus toen Johansson werd gecast,
riepen critici meteen dat het whitewashing was. Johansson is geboren in
New York City in 1984 en heeft een Joodse moeder uit de Bronx en een
Deense vader. Hoewel ze de eerste is die het probleem in diversiteit in
Hollywood beaamt, hoopt ze toch dat de film, geregisseerd door Rupert
Sanders en opgenomen in Nieuw-Zeeland en Hong Kong, vragen over
de echte achtergrond van de Major wegneemt.
Heeft het ouderschap ook de manier waarop je naar je werk kijkt
veranderd?
‘De locatie waar ik wil werken is zeker een ding nu. Dat is de praktische
kant. Gelukkig ben ik op een punt in mijn carrière, na twintig jaar, dat ik
die dingen een klein beetje kan dicteren. Het wordt waarschijnlijk lastiger
als ze ouder wordt, wanneer ze naar school gaat en haar leven meer aan
een plek gebonden is. Voor veel mensen in de filmindustrie is het lastig,
omdat we een raar, nomadisch bestaan hebben terwijl bijna iedereen in
de crew een gezin heeft. Het is moeilijk voor relaties, het is moeilijk voor
je partner, je kinderen, familie, vrienden.’
Is dat een uitdaging voor je?
‘Toen ik aan Ghost in the Shell werkte, was ik zes maanden lang in
Nieuw-Zeeland met mijn dochter. Dat was moeilijk. De afstand en de
stress van de baan wogen zwaar op mijn schouders. Het was een grote
film en er gebeurde veel. Ik moest de hele dag tegen mensen vechten –
en ook letterlijk tegen mezelf. Ik streed met het personage. Ik weet nog
dat ik tegen regisseur Rupert Sanders zei: “Kan dit personage één goed
ding overkomen? Eén geweldig moment?” Het antwoord was nee. Spoiler
alert: het is een fucking donkere reis voor deze persoon, of cyborg of zo.’
Het feit dat jij deze rol kreeg was nogal omstreden. Ze is een karakter
waarvan veel mensen denken dat ze Japans is, en daarom door een Japanse
actrice gespeeld zou moeten worden. Kreeg je daar iets van mee?
‘Sowieso. Ik denk dat het belangrijk is om over diversiteit te praten in
Hollywood. Mijn karakter is uniek, omdat ze een synthetisch robotlichaam
heeft met een menselijk brein. Ik heb altijd gedacht dat het een
universeel personage was, als in dat ze geen identiteit heeft. De kern
van het verhaal is dat zij op zoek is naar een identiteit. Ik hoop dat de
vragen die mensen hebben over het feit dat ik in deze film gecast ben
beantwoord worden door het kijken naar de film. Het is moeilijk om het
te beoordelen zonder de film gezien te hebben, en er is een deel waar ik
niet over kan praten omdat het een kantelpunt in de film is, maar ik denk
dat het de vragen van het publiek beantwoordt over wie ik ben, wie ik
was, en wat mijn echte identiteit is, en het heeft niets te maken met hoe
mijn personage eruitziet of hoe je mij ziet.’
70