Playboy Netherlands - April 2017

Interview
SCARLETT JOHANSSON
Het lijkt ons ook een uitdaging om jezelf te verliezen in een personage,
of in het project zelf te verdwijnen, en je van de mensen om je heen te
distantiëren. Die last kan je niet delen.
‘Precies, want vaak weet je zelf niet eens waar je het vandaan haalt.
Ik denk dat dat onderdeel is van de schoonheid van het vak. Waar ik
meer en meer nieuwsgierig naar raak, en zelfverzekerder in word, is het
ontdekken van de rare kanten die we in ons hebben, dingen die ooit
beschamend leken. Wanneer je je realiseert dat je de vrijheid hebt om
die van het slot te halen, en wanneer je gewoon gek kunt doen en veel
emotionele ruimte in kunt nemen om juist daarna weer in te houden – als
je dat in één performance kunt doen, kan dat je transformeren.’
Je zou denken dat er een voordeel aan zit om dit als artiest vroeg te
ontdekken. Het gaat gepaard met een zelfverzekerdheid die kinderen
hebben, maar die langzamerhand verdwijnt als we ouder worden.
‘Ja, dat vind ik interessant. Wanneer je naar de middelbare school gaat
en daarna naar een vervolgopleiding, en je denkt na het afstuderen:
dit is niet wat ik wil doen. En dan loop je ergens stage, maar daar zit je
niet op je plek. Maar je hebt geen werkervaring. Dus je gaat terug naar
school, want je realiseert je dat je een masterdiploma moet hebben. En
dan trouw je en krijg je kinderen, en zo gaat iedereen zijn eigen weg. Ik
denk dat als je vanaf een jonge leeftijd werkt, je tijd hebt om je vak te
slijpen. Je slijpt alles weg wat je niet nodig hebt, en je kan je focussen
op wat jou echt drijft.’
Het is een voordeel als je weet wat je wilt.
‘Dat is waar. Anders word je overladen met alle mogelijkheden. Ik denk
dat dát is wat er gebeurt. Alles is mogelijk, al helemaal in de VS. We zijn
zo verwend – soms is er te veel mogelijk, en raken mensen in paniek.
Ze willen niet falen, dus ze stoppen maar. Ze stoppen met het reiken.’
Dat is een heel Amerikaans idee, die angst om te falen. Alleen succes
wordt geprezen. Onzekerheid bekennen wordt gezien als zwakte.
‘Het is iets wat Barack Obama heeft – bescheidenheid. Dat is zo’n prachtige
kwaliteit. Er zijn veel dingen aan hem die gemist zullen worden, maar
bescheidenheid is zo belangrijk als je succesvol wilt zijn.’
En kunnen leren.
‘Ik denk dat we er nog wel achter komen dat leiders niet succesvol kunnen
zijn als ze dat niet hebben – als ze niet kwetsbaar en nieuwsgierig
kunnen zijn, of empathie tonen. Ik denk niet dat je kunt leiden zonder
die kwaliteiten. Dat is wat een leider in mijn ogen goed maakt, de kracht
om van fouten te leren en om empathie te hebben voor andere mensen.’
Je hebt twee keer campagne gelopen voor Barack Obama en hing
ook Hillary Clinton aan in de recente verkiezingen. Hoe ga je om met
de situatie nu?
‘Weet je, het is grappig. Net na de verkiezingen had ik een diner met
Woody Allen, het was dus november. We hadden beiden zoiets van ‘oké,
de verkiezingen. Dat is ons onderwerp voordat we de zin van het leven
bespreken.’ Dus ik zei: ‘Zeg alsjeblieft niet dat je een van die mensen
bent die zegt: ‘Ik zei het toch.’ Zeg dat niet.’ En hij zei: ‘Eerlijk waar, ik
was geshockeerd. Ik had gedacht dat hij niet één staat zou winnen.’ En
ik dacht, oké, nou, als Woody zich zo voelt, dan voel ik me beter over
hoe naïef ik was. Want dat was ik, ik was echt helemaal in shock. Ik had
een rare ervaring toen ik ging stemmen. Ik nam mijn kind mee en ik zei:
‘Kind, we hebben een vrouwelijke president. Het is Hillary Clinton, en
dat is cool, dat is goed.’ Toen stapte ik op een vliegtuig naar Hong Kong,
die reis duurt 16 uur. Ik dronk twee glazen wijn en ging slapen. Ik werd
tien uur later wakker en de stewardess zei: ‘Pardon mevrouw, wilt u de
verkiezingsuitslag weten?’ Ik keek haar aan en zei: ‘Maar ik weet het al,
wat is het nieuws? Ik denk dat het Clinton is.’ En ze zei: ‘Nee, het is Trump.’
Ik dacht dat ik in de Twilight Zone zat.’
Je dacht dat ze een grapje maakte?
‘Ik bedoel, ik gleed kilometers hoog door de lucht. De hele cabine was
donker. Mijn broer lag te slapen, dus ik tik hem op zijn schouder – hij
organiseerde evenementen voor Obama, hij is heel erg politiek bewust
– en ik zeg: ‘Hunter, word wakker, word wakker!’ En hij zegt: ‘Wat?’ en ik
zeg: ‘Trump heeft gewonnen.’ Hij zegt: ‘Echt niet.’ O mijn god, hij werd
zo dronken toen we geland waren in Hong Kong. Vanochtend luisterde
ik naar de radio, en toen had ik een moment waar het echt doordrong.
Die momenten heb ik steeds.’
Vertel ons over je ervaring bij de Women’s March in Washington.
‘Zoals je weet wil ik liever niet te veel delen, maar ik voelde me gedreven
om te zeggen wat ik te zeggen had. Het was tegelijkertijd iets wat me
met beide benen op de grond zette en iets waardoor ik het gevoel had
dat ik uit mijn lichaam trad. Een paradox. Toen ik opgroeide dacht ik altijd
dat Planned Parenthood [een organisatie die zich inzet om ongewenste
zwangerschappen te voorkomen, red.] een gegeven was. Dat is hoe het
hoort te zijn, toch? Zorg voor vrouwen zou vanzelfsprekend moeten zijn.
Iedereen met een vagina heeft het nodig. Waarom moeten we hier nog
steeds over discussiëren? We zijn toch vrij?’
Zijn er dingen die je doet om je minder reddeloos of bang te voelen?
‘Er is één ding, je kan niet gewoon meelopen. Ik denk dat het moeilijk is
omdat we zo lang stil hebben gezeten, en we hebben geen dienstplicht.
Niet dat ik dat zou willen, maar als er een soort van verplichte dienst
was, dan zouden we in een ander politiek klimaat leven. Mensen zouden
meer proactief zijn, niet alleen een mening hebben. Het is moeilijk om
mensen op de been te krijgen wanneer ze het niet voelen – ik bedoel,
kijk naar de afgelopen verkiezingen: niemand stemde. De opkomst is nog
nooit zo laag geweest. Ik geef de media de schuld. Die vroege peilingen
zouden verboden moeten worden. Ik denk dat mensen dan lui worden.
Ze hebben zoiets van ‘who cares?’’
Soms kan iemand je een gunst doen door iets over je te zeggen wat je
niet wist. Eerst heb je zoiets van: fuck you, je kent me niet. Maar dan
ga je naar huis en denk je, wow, ze hebben helemaal gelijk. Ken je dat?
‘Ik was naar een TED Talk aan het luisteren over relaties, en de persoon
die de speech gaf zei dat wanneer je een nieuwe relatie start en je
vrienden en familie zeggen: ‘Nee, dat is een fout signaal. Deze persoon
is niet goed voor je,’ waarom negeren we dat? Terwijl ze ons zo goed
kennen? Dan nemen we afstand van ze omdat we ons schamen of zo.
Het is interessant dat je soms gewoon een goede vriend nodig hebt die
je vertelt dat je je niet als jezelf gedraagt. Of ze zien beter dan jij zelf
dat iets niet goed voor je is of niet bij je past. Het is zo makkelijk om dat
niet te willen horen.’
72