Playboy Netherlands - April 2017

Column
ROBERT VAN EIJDEN
FERME MEIDEN,
STOERE KNAPEN
Het kabinet wil dat de dienstplicht vanaf volgend jaar ook voor
vrouwen geldt, las ik in de zaterdagkrant met een hoofd nog duf
van de vrijdagmiddagborrel. Ik nam een slok espresso, wreef in
mijn ogen en las het bericht nog een keer. Was dit weer van dat nepnieuws
waar Donald Trump mij op televisie voor had gewaarschuwd? Ik
las het stukje voor de derde keer. Nee, het leek echt waar. True story.
‘Het is vooral een symbolische maatregel,’ stond erbij, ‘want de opkomstplicht
is al sinds 1997 opgeschort.’
Hoe moet dat gaan met
vrouwen in dienst? Ik stelde
me voor dat elke oorlog een
paar uur te laat zou beginnen
omdat sommige vrouwelijke
soldaten vinden dat
hun camouflage-uniform
niet goed bij hun huid kleurt
en ze hun nieuwe wikkelrok willen dragen, ook omdat het zo warm is in
die woestijn. Of oorlogen zouden zelfs worden afgelast omdat de vrouwen
het conflict gaan uitpraten in plaats van de wapens te laten spreken.
Weinig bloed zou er vloeien, maar muntthee des te meer.
Daarna dacht ik terug aan mijn militaire dienstkeuring. Van mijn oudere
broer wist ik toen al dat hij zich steendood had verveeld in dienst – het enige
wat hij er heeft gedaan is huzarenslaatjes eten. Hoewel ik dol ben op
huzarenslaatjes, had ik totaal geen zin om in dienst te gaan. Daarom had ik
de avond voor de keuring een paar donkere speciaalbieren gedronken in
de hoop te worden afgekeurd wegens Belgische urine. De volgende dag
reisde ik met mooi weer naar een lelijk militair gebouw in Groningen. Ik
plaste in een potje, liet mijn knieën bekloppen met een hamertje en kreeg
piepjes te horen op een enorme koptelefoon die waarschijnlijk nog dienst
had gedaan in de Eerste Wereldoorlog. Ook mijn Geheime Deel werd door
de keuringsarts uitgebreid bekeken. Ik liet het allemaal maar gebeuren in
de hoop te worden afgekeurd wegens te groot geschapen zijn.
“WEINIG BLOED ZOU ER
VLOEIEN, MAAR MUNTTHEE
DES TE MEER”
complex van zou krijgen dat hij zich meteen van de Notre Dame zou
werpen. ‘Ziet u dan niet dat ik een bochel heb?’ vroeg ik de arts. ‘Dit
gaat toch te fur?’ (Taalkundig was ik mijn tijd ver vooruit.)
‘Dat is geen bochel, dat is luiheid,’ zei hij. Ik kon weer inrukken.
Daarna was het tijd voor de lunch: sneden brood met kaas, worst, een
kroket en verdomme nergens een huzarenslaatje te bekennen. Hoewel
we toch met (bijna-)mannen onder elkaar waren, werd er weinig gepraat.
Al was er één overenthousiaste,
Dik Trom-achtige
jongen die van iedereen zijn
geboortedatum wilde weten
en elke keer even oprecht
verbaasd ‘Alweer iemand uit
1971!’ uitriep. Ik neem aan
dat hij bij de intelligentietest
niet goed heeft gescoord.
Mijn score daarentegen was bijna buitenaards hoog, meldde een
legerfunctionaris mij aan het eind van de dag. Helaas had ik op de test
‘Praktisch inzicht’ dan weer praktisch een nul gehaald, maar daar was
volgens hem wel een legergroene mouw aan te passen. Hij sloot af met
het noemen van een aantal legeronderdelen met bij elk onderdeel de
vraag of het me wat leek. ‘Nee,’ zei ik een keer of zes.
‘Wil je eigenlijk wel in dienst?’ vroeg hij ten slotte.
‘Nee,’ antwoordde ik.
Einduitslag: goedgekeurd.
Uiteindelijk heb ik – ondanks mijn intelligentie – zo lang over mijn studie
gedaan dat ik niet meer in dienst hoefde. Nou ja, als ze mij al wilden
hebben in het leger, kunnen vrouwen er ook wel in.
Toen mijn rug voor inspectie aan de beurt was, speelde ik een extra
troef uit: ik ging zo lamzakkerig staan als ik maar kon, met een rug waar
de klokkenluider van de Notre Dame zo’n groot minderwaardigheids-
Robert van Eijden (1971) is freelance tekstschrijver
en parttime levensgenieter. Voor
Playboy zet hij maandelijks zijn belevenissen
als man in een vrouwenmaatschappij op papier.
83