ZWINKRANT-FEB-2018_LR

NELE DE MEESTER
18
verloopt, naar onze normen toch. Waar de patiënten
in Westerse ziekenhuizen zachtaardig worden
bejegend en er bijvoorbeeld gewaarschuwd wordt
voor een beetje pijn bij een injectie, besteedt men
daar geen tijd aan. Ze doen er gewoon functioneel
hun werk. De ‘zorgtaak’ wordt daar voor een groot
stuk overgenomen door de familie, die dan ook in
groten getale en bijna constant aanwezig is in en
nabij het ziekenhuis. De familie brengt ook eten
want het ziekenhuis voorziet dat zelf niet. Het viel
me overigens enorm op hoe iedereen in Gambia
voor elkaar zorgt, zelfs al is het geen familie. De
mensen hebben er niet veel maar ze zijn creatief
en pogen op allerlei manieren een graantje mee
te pikken om hun karige inkomen aan te vullen.
Echte armoede of hongersnood heb ik er niet gezien
maar de leefomstandigheden zijn er natuurlijk
wel behoorlijk primitief. En als twee jonge blanke
meisjes waren wij daar natuurlijk wel een attractie,
zeker voor de mannen daar. Eens alleen de stad
gaan verkennen was niet evident en eigenlijk niet
aan te raden moet ik eerlijk zeggen. We werden
sterk bekeken, achterna gezeten en aangesproken…
Als we onze verpleegsters-outfit aanhadden
en de korte weg van de compound naar het ziekenhuis
aflegden werden we wel gerust gelaten; dan
werden we zeker gerespecteerd. In het ziekenhuis
zelf merkte ik hoe de patiënten, de andere verpleegsters
en ook de dokters naar ons opkeken,
wellicht omdat ze dachten dat wij als Westerlingen
een veel grotere medische kennis hebben.
Naar het einde van onze periode toe daar begon
het gebrek aan privacy en de mogelijkheden om je
eens te ontspannen zoals je thuis zou doen – zoals
iets gaan drinken of naar de bioscoop gaan – wel
wat op ons te wegen. Daarom namen we enkele
dagen verlof en we verbleven toen in een min of
meer comfortabel hotel. Mijn ouders zijn ons ook
een weekje achterna gereisd en samen maakten
we wat uitstappen om het land te verkennen. We
werden samen met hen ontvangen door de burgemeester
van Banjul. Mijn vader Koen, die actief is
als vrijwilliger bij het Wit-Geel Kruis, is trouwens
bezig met een project om een ambulance die hij
aankocht naar daar te krijgen; samen met allerlei
medisch materiaal. Zelf wil ik ook zeker nog eens
terug gaan, onder meer om de opleiding verpleegkunde
daar wat op een hoger peil te brengen. Het
was alleszins een boeiende, leerrijke ervaring”,
besluit Nele.
Piet De Ville
| de Zwinkrant |