Thuis-3-2019-Oss

6
“Ik ben er zeker niet
slechter op geworden”
“Daar kon ik zo fijn mijn
tijd mee doorbrengen,
met mijn vogeltjes”
> een bespreking in het wijkcentrum, zodat je je vragen
kon stellen. Over de verhuisvergoeding en al die dingen.
Eerst wilde ik helemaal niet weg. Maar ja, je gaat toch
nadenken. Meestal had ik contact met Marjon Heeres en
Wim Sterks, die dan samen langskwamen. Volgens mij
was het Wim die me vertelde dat er hier in Don Bosco
een appartement vrijkwam en dat ik ervoor in aanmerking
kwam. Ze drukten me steeds op het hart: meneer
Veld, maak u niet druk, het komt allemaal piekfijn in
orde. En dat is uitgekomen. Ze hebben me goed geholpen,
bij BrabantWonen. Ik was de allereerste die verhuisde.
Half mei kreeg ik de sleutels al! Weet je, er wonen nog
genoeg van de oude bewoners in de Zwaluwstraat.
Sommigen zeggen: ik blijf hier tot het laatst! Had ik ook
kunnen doen. Maar uiteindelijk had ik toch weggemoeten.
En wie weet waar ik dan was terechtgekomen?”
Meneer Veld kon niet alles met zich meenemen. En
omdat zijn oude huis tijdelijk verhuurd ging worden,
moest het nodige worden verwijderd. “Zoals de vloerbedekking
en de volière en de hokken die ik in de tuin had.
Maar ik ben 86 en ik kan dat allemaal niet meer. En mijn
familie zie ik niet meer. Toen kreeg ik een voorstel dat ze
voor een redelijk bedrag alles weg zouden halen en in
orde zouden maken. Ik hoefde er zelf verder niks meer
aan te doen.” De garage, die hij ooit zelf gebouwd heeft,
mocht blijven staan. Daar hebben veel verschillende
auto’s in gestaan. Maar nooit lang. De ogen van meneer
Veld beginnen te schitteren: “Ik was een wagengek. Als ik
er eentje had gekocht en er een tijdje mee had gereden,
was ik alweer op zoek naar een andere. Ooit heb ik zelfs
een echte Chrysler op de kop getikt! De mooiste die ooit
heb gehad? Een Opel Manta. Een blauwe. En ik heb nu
nog steeds een wagentje. Dat mag maar 45, maar daar
kan ik nog overal mee komen.”
Ruimte
Hij loopt nog graag af en toe zijn oude straat in. “Ach…
Wat ik vroeger in twee, drie minuten deed, dat duurt nu
wel een half uur, drie kwartier. Maar ja, ik kan wel de hele
dag op die bank daar gaan liggen, maar dan kom ik straks
helemaal niet overeind en zit ik voor ik het weet in een
verpleeghuis.
Die hobbydingen, zoals mijn volière, dat kan hier helaas
niet meer. Daar kon ik zo fijn mijn tijd mee doorbrengen,
met mijn vogeltjes. Maar een vogel in een klein kooitje,
dat vind ik niks. Vogels moeten ruimte hebben.
Op woongebied ben ik erop vooruitgegaan. Nou en of!
Een grote slaapkamer en nog een tweede slaapkamer
erbij, een grote douche – die douche uit de Zwaluwstraat
kan hier wel vijf keer in – en de woonkamer is ook veel
groter. Daar betaal ik ook wel meer huur voor. Mijn inkomen
was nét te hoog voor huurtoeslag, want ik heb nog
een pensioentje. Ach, zolang ik nog maar een paar jaar
hier met plezier kan wonen... Want het kan ineens
gebeurd zijn, daar weet ik alles van. Ja, het is goed zo.”