De Buurtgenoot 6, november 2019

indrukwekkend lange carrière als kerkorganist.
Wim is hierin voor 98% autodidact. In de
Maranathakerk, die in 1957 in gebruik wordt
genomen, is hij meer dan 50 jaar organist.
DE MUSICUS ONTWAAKT
Als Wim een jaar of acht is mag hij al mee naar
de muziek. Hij heeft er plezier in en het gaat
hem heel aardig af. Dit blijft niet onopgemerkt
en het is wel duidelijk dat vader hier stilletjes
van kan genieten. Tijdens Wims lagere schoolperiode
koopt zijn oudere broer Herman een
traporgeltje. Ook hierachter is Wim vaak te
vinden, veel vaker dan de eigenaar van het
instrument. Na de lagere school gaat Wim
naar de Christelijke Ambachtsschool aan de
Beekstraat in Elburg. Het plan is om, net als
vader, te gaan timmeren. Op 14-jarige leeftijd
begint Wim zijn werkzame leven bij de bouw
van de Luitenant-kolonel Tonnetkazerne.
In maart 1955 moet Wim in militaire dienst,
toen nog 18 maanden. Hij moet opkomen in
Den Bosch. Het bevalt hem daar helemaal
niet en gelukkig wordt hij overgeplaatst naar
de Prinses Margrietkazerne in Wezep. Als er
wordt geïnformeerd naar muzikale vaardigheden,
steekt Wim onmiddellijk zijn hand op.
Samen met drie andere soldaten krijgt hij les
van Sandrie Egberts, instructeur van de Johan
Willem Frisokapel. Deze musicus is jurylid op
tal van concoursen. Wim leert, naar hij zegt,
veel van deze docent. Op een klaroen of natuurtrompet
mag Wim op de kazerne trompetsignalen
spelen, zoals de reveille en de taptoe.
DE JONGE ORGANIST
Begin 50-er jaren was er op ’t Harde een
aantal gereformeerden, waaronder de vader
van Wim, die graag in hun eigen kern wilde
kerken, wat nog niet kon. In het eerste buurtgebouw
van ’t Harde, aan de Eperweg (op de
plaats waar later de Rabobank zat) start men
in 1953 met het houden van gereformeerde
diensten. Wim treedt hierin al regelmatig op
als organist. Het zal de start blijken van een
GEWOND
Op 9 november 1958 – een jaar na zijn militaire
diensttijd - neemt Wim met een aantal commissieleden
een kijkje bij een geschikt orgel
voor de nieuwe kerk. Ze gaan erheen in een bij
Van de Vegte gehuurde taxi. Op de terugweg
komt de auto in een slip en raakt daarbij een
aantal dikke bomen. Wim raakt hierbij ernstig
gewond aan het rechterbeen. Bijna een jaar
moet hij revalideren en de bouw is voor Wim
niet langer een geschikte sector om te werken.
Hij moet zich omgescholen.
Op 14 september 1959 komt Wim te werken in
de Philipsfabriek in Zwolle, waar men onder
andere condensatoren produceert. Na een
aantal jaren klimt Wim op van productiemedewerker
tot kwaliteitscontroleur. Natuurlijk
speelt Wim in de Philipskapel! Philipsbussen
rijden hem van en naar het werk.
GETROUWD MET DE MUZIEK…
EHH… MET BATJE!
Via de Gereformeerde jeugdvereniging leert
Wim Batje Pleiter kennen, de dochter van de
laatste smid in Oostendorp. Ze trouwen op
27 september 1962 en krijgen een zoon, die
ze de naam Ko geven. De eerste twee jaar van
hun trouwen wonen ze in Oostendorp, naast
de smederij. Dan verhuist Wim met zijn gezin
naar ’t Harde, naar de Lomodisweg. Dit plekje
bevalt het gezin prima. Wim heeft heel dichtbij,
achter makelaardij Ponsteen (nu Dickhof
Rijwielen), een heerlijke tuin met een kasje
waar hij groenten en bloemen verbouwt. Wim
en Batje blijven er 47 jaar wonen. Naast zijn
werk en zijn tuin is Wim altijd op pad. Heel actief
is hij voor de fanfare TOG, waar hij meestal
eerste cornet speelt, jeugdopleidingen verzorgt
en later ook als tweede dirigent optreedt.
Hij blijft 66 jaar lid van de fanfare. Daarnaast
wordt hij benaderd om koren te dirigeren.
In de loop van de tijd zwaait Wim de baton
voor onder andere Nooit Gedacht in ’t Harde,
Scheppingsgave in Oostendorp en Looft den
Heere in Doornspijk.
11