Recensie - Hervormde Gemeente van Woubrugge

Gert-jan Segers ‘Jullie zijn mijn handen’
Pagina 10
www.dorpskerkwoubrugge.nl
Deze zomer liep ik
op een rustig pleintje
in Genua een
kleine kerk binnen.
Na een stadswandeling
verlangden
de benen naar een
beetje rust en de
oren naar stilte,
terwijl de ogen zich
tegoed konden
doen aan de Bijbelse
taferelen op het
plafond. Toen zag ik
opeens een Christusbeeld
naast me
staan en juist dat
wat er aan ontbrak,
is me bijgebleven.
Het was namelijk een beeld zonder handen, met daaronder de
woorden 'jullie zijn mijn handen'. Vergeleken met de kledingwinkels
waar mijn vrouw en dochters nog naar toe wilden,
was de kerk een veel aangenamere plaats om te verblijven.
Mijn voeten hadden nog wel wat meer rust gewild en de koelte
van de kerk was aangenamer dan de hitte buiten, maar het
was na een tijdje duidelijk. Ik moest de kerk uit en de stad
weer in.
Ramez en Rebecca Atallah zijn twee van de meest energieke
en visionaire mensen die ik ken. Ramez had als zoon van Egyptische
migranten een aangenaam verblijf in Canada kunnen
hebben. Rebecca had als dochter van zendelingen in Haïti
weer in Canada kunnen neerstrijken. Maar samen werden ze
geroepen om in het vaak bloedhete en altijd stoffige Egypte te
gaan leven. Ramez werd directeur van het Bijbelgenootschap
en hielp dit slaperige genootschap een grote, creatieve uitgever
van Bijbelse lectuur te worden, met winkels door heel
Egypte. Rebecca heeft een groot hart voor de allerarmsten en
zet zich al jaren in voor Sudanese vluchtelingen, gehandicapten
en de vuilophalers van Caïro. Zij zijn de belichaming van
Gods compassie met mensen en als de handen van Christus.
De handen die hongerigen brood gaven, kinderen zegenden
en de handen waar de spijkers doorheen gingen.
Vijf jaar geleden vertrok ik uit Egypte en nam ik onder anderen
afscheid van Ramez. Toen hij me vroeg wat ik na mijn studie-
jaar in de VS in Nederland wilde gaan doen, vertelde ik hem
dat ik me geroepen voelde me weer met politiek te gaan bemoeien.
'Ook daar zijn ambassadeurs van Christus nodig', zei
hij. Het zijn woorden die me deze dagen geregeld weer in gedachten
komen. Net als die woorden onder dat Christusbeeld
in Genua: 'jullie zijn mijn handen'.
Ik bevind me nu in de hitte van een campagne. Ik merk hoe
cynisch politici bij tijd en wijle bejegend worden en hoe verkeerd
gekozen woorden zomaar bij je vandaan kunnen lopen
en een eigen leven kunnen leiden. Er is de heftige afwisseling
van vreugde over mooie reacties op onze inzet en de teleurstelling
over geestverwanten die je genadeloos kunnen veroordelen.
Ik heb me vol overgave in deze campagne gestort,
maar vraag me op een stil moment wel eens af of ik inderdaad
die ambassadeur van Christus ben. Of ik zijn liefde inderdaad
handen en voeten geef. En in de hitte van de dagelijkse politieke
strijd is er soms zomaar de verleiding me weer terug te
trekken in de koelte en stilte van een besloten kerk.
Toch is er meer wat me aanmoedigt door te gaan. Zoals het
inspirerende voorbeeld van Ramez en Rebecca die in het hete
Caïro in woord en daad volgelingen van Christus zijn. Net als
zoveel anderen in deze wereld doen ze recht, blijven ze trouw
en wandelen ze nederig met God (Micha 6:8). Ik wil dat ook.
Ook de prachtige mogelijkheid om hier in alle vrijheid geloof
en politiek te combineren, moedigt me aan. In alle bescheidenheid
sluit ik me aan bij een rijke traditie van christelijksociale
politiek en zal ik er alles aan doen om die traditie vitaal
te houden.
En dan zijn er ook de kwesties die schreeuwen om een gelovig
antwoord. De crisis waarin we ons bevinden, de moderne slavernij
die met een prostitutiewet een legaal vernisje kreeg,
een samenleving waarin zoveel mensen met de rug naar elkaar
toestaan, de vervuiling van de schepping, de morele richtingloosheid
van onze cultuur. Oog in oog met de samenleving
waarin God me geplaatst heeft, herinner ik me die woorden
weer: jullie zijn mijn handen. Ook in de politiek. En als de hitte
van het politieke leven soms zwaar valt, als het niet meevalt
om middenin de wereld Christus' handen te zijn, dan is het de
Gekruisigde zelf die ons, mij geruststelt. Want het is allang
volbracht. En dat scheelt. (bron: ND Select Opinie)
Inmiddels is G-J Segers gekozen tot Tweede Kamerlid voor
de Christen Unie (@gertjansegers, Twitter)