Een Busselke Braobaansch - Cubra

7. AKKERMIDDAAG.
De zon zet alles in den braand,
de locht zakt laoiend van de traansen;
ze komt en up z'n korenlaand
ziet onzen boer ze daansen.
„Da 's god z'n aoiem.''
Hi zwijgt stil
en lustert wà God zeggen wil.
Vol eerbied schauwend t' allenkaant,
vernimt hi in z'n veld 'n flust'ren;
Da zijn gin woorden, die 't verstaand
verstaot as d'ooren lust'ren.
Wa God wil zeggen,
zeet Hi stil
aon 't hert dè naor Hum lust'ren wil.
Nou tijgt hi henen, stap veur stap,
gebogen of hi 't laand mos meten.
Naodenkend wurdt zo, trap bij trap,
dè heimlijk woord geweten:
„Zo kust dan God oe,"
bidt hi stil,
„Die d' akkerzaoien zeeg'nen wil."