Onze jongste vrijwilliger - TC de Liemers

Recommendations

Info

Het bultje van Gradus Theo Hakvoort Een van mijn doordeweekse rondes voert via Groessen naar de dijk richting Pannerden. Eenmaal op de dijk stap ik wel eens af, om even van de natuur en vooral de vogels te genieten. Het is werkelijk een prachtig natuurgebied, deze kant van de Gelderse Poort.Vanaf de plek waar ik sta zie ik de Jezuïetenwaay waar we, toen het nog mocht, ’s winters gingen schaatsen. De gedachten gaan soms ook naar mijn opa, die daar bij die waay een heel ander avontuur beleefde. Mijn opa heette Gradus. Geen Gerard of Geert, nee Gradus, een gewone naam in die tijd. Wanneer hij is geboren weet ik niet precies, maar dat moet zo tussen 1890 en 1900 geweest zijn. Hij was klein van stuk, maar taai als leer. In zijn jonge jaren werkte hij op de steenfabriek in Lathum. Dus ging hij op de fiets zou je zeggen. Nee dat deed hij niet, want hij had geen fiets. Dat was toen iets voor de beter gesitueerden. Hij ging ’s morgens om vier uur, nadat hij eerst twee dikke spekpannenkoeken naar binnen had gewerkt, op pad. Lopend door het donkere Duivense Broek over een onverharde weg. Na een lange en zware werkdag ging het ’s avonds weer op huis aan, om na de maaltijd nog op het land te werken. Nee, men had het niet makkelijk in vroeger dagen.Later, toen hij getrouwd was, had hij zelf een boerderijtje met kippen en een paar varkens. En wie het zich kon veroorloven, had ook een koe. En mijn opa had een koe, die ’s winters op stal stond en in de zomers in een wei liep. Een wei had hij niet, maar de keuterboertjes mochten hun koeien achter de dijk laten grazen. Dan hoefde de Polder (tegenwoordig het Waterschap) niet te maaien. Zo’n koe moest natuurlijk ook gemolken worden. Daarvoor werd er een melkbus achter op de fiets gezet en zo ging het richting dijk. Ver was het niet, hooguit een kwartier fietsen. En hoe het gebeurde kon hij zich later niet meer herinneren, maar op een kwade dag is mijn opa met melkbus en al van de dijk af gerold. Toen hij weer een beetje bij zinnen was gekomen en overeind was gekrabbeld had hij een vreselijke pijn in de rug. “Och da geet wel oaver”: zei men vroe- Ingezonden Er is een categorie fietsers voor wie het summum van fietsen is het rijden in de bergen. Daar zijn de echte bulten. Anderen houden het bescheiden, voor hen is de Elterberg al een hele bult. En voor de minst ambitieuzen onder ons is er dan nog het Peeske, maar als het kan rijden ze liever om. Er zijn echter bulten die onontkoombaar zijn, die je niet kunt ontlopen. Daarover gaat dit verhaal. Nieuwe leden-vervolg ger, want men ging pas naar de dokter als men zo ongeveer overleden was. Het ging ook over, alleen niet op de juiste manier. De gebroken ruggenwervel groeide scheef aan elkaar en mijn opa kreeg een bochel. Al gauw werd hij “het Bultje” genoemd, maar dat deerde hem absoluut niet. Toen hij ouder werd heeft hij nog vele jaren met mijn oma bij zijn zoon, die zelf een groot gezin had, in gewoond. Hij heeft nog heel lang op het land gewerkt, want het gevoel van klei aan zijn handen kon hij niet missen. Ik zie hem nog zo voor me, wanneer hij ’s zondagsmorgens bij ons voorbij fietste om naar de kerk te gaan. Zwart driedelig pak, een hoed op zijn hoofd en een dikke bolknak tussen de lippen. Ziedaar een intens tevreden mens. Na de mis kwam hij steevast langs voor een kopje koffie en een borreltje. Op vrij hoge leeftijd kreeg hij bezoek van ene heer Altzheimer, en een paar jaar daarna is hij vredig ingeslapen. �� Naam: Jan Zeevalkink; leeftijd: 63 jaar; was adviseur/onderzoeker op gebied van milieu– en energietechnologie Waarom lid: Alternatief voor hardlopen (slechte knie); in clubverband fietsen trekt me aan, is gezellig en je krijgt heel veel routes aangeboden. Fietservaring: Reichswaldtour ooit op een gammel tweedehandsje en later de Ronde van Vlaanderen. Op een betere fiets vervolgens LBL gereden en in de Pyreneeën cols beklommen. Andere hobby´s: golf en zingen (Liemers mannenkoor) Naam: Uschi Elting, leeftijd: 41jaar. Beroep: Verkoopmedewerkster Waarom lid: Dankzij Esther Buiting , leuke vereniging , gezellige mensen, heerlijk fietsen in een peloton Fietservaring: Sinds 2,5 jaar stap ik wekelijks 2 à 3 x per week op de atb of race. Heb in 2010 de Marmotte gefietst. Ambities: Lekker fietsen, en in juni dit jaar een aantal leuke routes in Frankrijk rijden, waaronder de beklimming van de Mont-Ventoux. Andere hobby’s: Gezin, mijn hond en zoveel mogelijk lekker genieten. Naam: Johan Ratgers, leeftijd: 60 jaar, beroep: ik verkoop vitaliteitscans online en werk in Rotterdam of thuis of bij klanten. Waarom lid: Naar hier verhuisd; mogelijkheid om allerlei fiets routes te leren kennen en de streek te ontdekken; tevens goed voor de sociale contacten om in een team te gaan sporten. Fietservaring: Ik ben bijna 20 jaren geleden begonnen met fietsen. Ambities: Lang fit te blijven, veel te bewegen en een goede conditie te houden. Eens de Ventoux beklimmen en/of een weekje van west naar oost door de Pyreneeën. Andere hobby’s: eigenlijk stopt het bij een Bourgondisch leven, maar ook de tuin bijhouden en klussen in en om het huis aan pakken mag ik graag doen. Daarnaast trekken we er regelmatig met de caravan (en de fiets) op Wiel uit, aan voornamelijk Wiel, 2011, in Nederland nr.3 of vliegen voor een weekje naar een zonnig land. 11
Op zoek naar koolzaad op het Hogeland Dirk Oudman Gedreven door nostalgie trokken drie Groningers naar hun geboortestreek, het ´Hogeland´. Tijdens hun jeugd bloeide daar het koolzaad uitbundig, er werden speciale bustochten georganiseerd om al dat moois te bekijken. Zou het er nog staan? En hoe was het met de geboortehuizen en –plaatsen? De groep “Tandje Ouder” kent minimaal 3 Groningers en zoals misschien nog niet zo bekend, deze mensen hebben wat met hun geboortegrond. De spreuk “ Er gaat niets boven Groningen” is er niet voor niets (al moet ik toegeven dat er in de wereld ook andere mooie gebieden zijn). Tijdens een van de woensdagochtendritten begin dit jaar sloeg de nostalgie vrij stevig toe bij Joop Homan, Frits Meezen en Dirk Oudman. We verlangden er naar het koolzaad in Groningen weer eens te zien bloeien, het prachtige goudgeel gemengd met het groene gras, zwart- en roodbonte koeien en bewolkte luchten. Jammer dat Vincent van Gogh dit niet heeft vastgelegd in een van zijn schilderijen, maar ja, hij ging zuidwaarts. 8 mei, dé dag Op 8 mei was het zover, Frits vertrok vanaf zijn camping in Oost Groningen, Joop en Dirk vanuit Zevenaar met de Dirk en Frits bij het monument voor de schippersvrouw die het schip door de vaart moest trekken. fietsen op de auto naar het centraal gelegen verzamelpunt Winsum. Vanaf Zwolle de CD van Ede Staal, de Groningse Jacques Brel, op de speakers om alvast het Groningen gevoel in te laten dalen. Langs de geboortehuizen De fietsroute was zo gekozen dat we de drie geboortehuizen zouden aandoen. Die zijn alle drie gelegen in de kop van de provincie, het deel dat het ´Hogeland`wordt genoemd. Eerst gingen we naar Zandeweer, mijn (Dirk) geboorteplaats. We reden langs het Boterdiep waar de voetstappen van Opa nog op het jaagpad zouden moeten staan. Doodstil werd aangedaan, de naam klopt volkomen, maar de werkelijke betekenis is de til (brug) van Doode of Doede, een oude Groningse naam. Dirk uit Zandeweer De boerderij waar Dirk was geboren bleek te zijn omgebouwd tot kippenfarm, een beetje een pijnlijk gezicht. Geconstateerd werd dat de zandweg inmiddels was verhard en dat de afstand tot het dorp meeviel. Volgens de verhalen van mijn moeder was het een verschrikkelijk eind, maar de tijd zal dit hebben gekleurd. Helaas nog geen koolzaad gezien. Frits uit Warffum Van Zandeweer via het door het (vroeger ?) door herenboeren bevolkte Hogeland richting Warffum, geboorteplaats van Frits. Kastelen van boerderijen op onze route, onder andere een in de stijl van de Amsterdamse school. Toppunt van rijkdom was zowel een duiventil als pauwen op het gazon voor de boerderij, gemillimeterde als een golfgreen. Het geboortehuis van Frits was ver- bouwd, maar het kerkpad langs het huis was er nog. Westpolder Van Warffum langs het wad via Pieterburen (zeehondencrèche!) richting Hornhuizen. Daar bleek de oude smederij van Opa Oudman leeg te staan. Via de Westpolder, uiteraard met de traditionele forse tegenwind, naar Zoutkamp. Hier werd Ede Staal aangehaald. Hij zong: ´t Is de weg van Lains noar Klooster en deur Westpolder langs de diek`. Echter nog steeds geen koolzaad gezien 12 Wiel aan Wiel, 2011, nr.3 In Vierhuizen een spontane ontmoeting van Joop met iemand van de gymnastiekclub uit zijn jeugd en voormalige leerling van de MULO in Ulrum waar Joops vader les gaf. Zet een paar Groningers bij elkaar en is een zeer grote kans dat er verre familiebanden zijn of minimaal gezamenlijke kennissen. In Zoutkamp was er een rustpauze op een terras aan de vissershaven. De lunch was, uiteraard, een visschotel. We begoten de vis met bier. Joop uit Ulrum Joop mocht de sprint naar Ulrum op zijn naam schrijven, zijn geboortedorp. Zijn geboortehuis wordt al jaren opgeknapt, het schiet niet hard op. Een aantal fruitbomen uit de achtertuin hebben het loodje gelegd. De school is er nog, we hebben een ererondje over het schoolplein gefietst. Nieuwe traditie? Van Ulrum ging het met de wind in de rug terug naar Winsum. Ook op dit deel geen koolzaad gezien. Op een terras hebben we onze dag uitgebreid geëvalueerd. Het was een schitterende tocht, ondanks het ontbreken van het koolzaad. Het Groningengevoel is nog weer eens aangescherpt en misschien was dit het startpunt voor een nieuwe traditie. ��
Page 1 and 2: Onze jongste vrijwilliger
Page 3 and 4: Bestuur TC de Liemers Voorzitter Jo
Page 5 and 6: 4 Wiel aan Wiel, 2011, nr.3 Verslag
Page 7 and 8: Reichswaldtour nieuwe stijl Richard
Page 9 and 10: Henk Vierwind vrijwilliger in hart
Page 11: Nieuwe leden Theo Hakvoort 10 Wiel
Page 15 and 16: Clubweekend in Westerwald op 9 -11
Page 17 and 18: Tandje Ouder Fietsvrienden van Tand

Onze jongste vrijwilliger - TC de Liemers

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?