Het ontstaan van de Jordaan - Theo Bakker's Domein

het ontstaan van de Jordaan
Waterstaat
Een polder binnen de stad trekken is één, maar de waterstand
aanpassen aan die van de rest der stad is wat anders. Alle nieuwe
stadsdelen zouden flink opgehoogd worden zodat de chique daar
comfortabel kon wonen. De stadsingenieurs streefden naar zo min
mogelijk sluizen in de stad en het waterpeil in de nieuwe grachten
wilde men op dat van het gemiddeld peil van het IJ brengen. Het
peil in de Singelgracht rond de nieuwe omwalling had weer een
eigen peil, dat van de Stads- en Godshuispolder en een aangelegenheid
van de ingelanden van die polder. Alle verbindingen van de
Lijnbaansgracht naar de Singelgracht gingen gepaard met sluizen,
voorzover het de Jordaan betreft van noord naar zuid de Bullebaxsluis
tussen bolwerk Sloterdijk en de Haarlemmerpoort, of ‘de Bullebak’
zo de volksmond wilde, en de Bullebakssluis bij de Raam-
Boven: Na veel treuzelen werd in 1617 eindelijk de Eenhoornsluis gebouwd, die de nieuwe
verkeersader Prinsengracht met het IJ verbond.
Rechts: De Raampoort met de Bullebakssluis, van de stadzijde gezien -1766.
poort aan het einde van de Bloemgracht. De Brouwersgracht langs
de Jordaan kende de Brouwerssluis naar de Brouwersgracht langs
de grachtengordel. De Prinsengracht lag op Jordaanpeil en was van
alle dwarsgrachten afgesloten door sluizen. Dat waren de Leliesluis
naar de Leliegracht en de Mallegatssluis (ook wel Schermschoolsluis)
naar de stadsgracht, later Leidsegracht. Dit stelsel maakte het
mogelijk het waterpeil in de Jordaan vijf duim lager te houden dan
de rest van de stad. Dat zorgde wel voor overlast als er niet gespuid
kon worden door hoge waterstand in de omringende wateren of
door hevige regenval. Met stinkende grachten kreeg de Jordaan
dan ook als eerste te maken en de vele dempingen van stadswater
in de 19e eeuw begonnen in deze buurt: zes van de elf Jordaangrachten
gingen dicht: Palm-, Goudsbloem-, Linden-, Anjeliers-,
14