Poesia - Academia Brasileira de Letras

Oulea o lobo até que chegue a aurora
Oulea o lobo até que chegue a aurora,
entre árbores sombrías, entre os cotos
fragosos e altos, nos rincóns remotos,
máis aló onde a señardade mora.
Mentres a noite, entre saloucos, chora,
foxen mendigos nos seus traxes rotos,
cheos de medo, a murmurar os votos
de que non sufran ningún mal nesa hora.
Múdese o ollar agora para as rúas
sen lobos polas noites, mais de crúas
explosións dunha rabia que asasina.
Velaquí a colleita de perigos:
son todos a fuxir, non só mendigos.
Máis cal lobo que oulea, o home extermina.
Poesias
279