Revista - Federación Galega pola Cultura Marítima e Fluvial . FGCMF

nada por fora que dea abrigo a esta
praia, cobren seguido a -beira de espuma,
mesmo hoxe con tempo maino.
Axifía vai ponerse o sol. Seguimos
vogando rumbo ao Sur. Alí están os
pescadores que xa comezan a largar as
pezas do xeito ao mar. Nós tamén
largamos, algo máis ao Norte. Na
pJacidez desta tardifía de fin de ver&,
jn tempo pasou lixeiro e o solpor algo
fis a modo que nos meses anteriores. O
cieo cubriuse de incontables estrelas e
sendo hora de recoller; rematamos
Lpa mesma fortuna que a noite anterior.
Continúa o tempo calmo, e na praia de
Sim Francisco quedamos de novo despois
$e vender. Fondeamos máis ao Sur; meu
piki antes de deitarse limpa unha pouca
ssrdifia para, ao día seguinte, salgala;
Peen irmán achica o auga e fai a limpeza
da dorna; eu, que non tefio de que
Ocuparme, observo a fosforescente
ficie do mar.
Aos poucos de comezar meu pai a botar
goP3a borda as cabezas e as tripas das
oPasrdiÍias que está limpando, vexo a un
metro de profundidade que algo se move e
tira dun lado para outro; son peixes.
Pídolle a meu pai unha tripa de sardifia,
íscoa nun anzó e bótoa ao auga cun anaco
de cordel. Pasan dez segundos e xa
pican. Tiro: dous, un en cada anzó. Son
xurelos; non lle dou aprecio ao que
pesco, é tan abundante o peixe. Para o
home que nace pescador, aínda que non
gane nada, un dos seus grandes praceres,
é pescar. Estiven unha hora pecando ata
que me cansei e deixeino. Meu pai ao
rematar de limpar as sardifias, baldeou a
popa e caeron as escamas no mar; logo
puiden ver algo que se movia lentamente;
eran crustáceos dos que van nos bancos
de sardiÍía e a comen cando está
enmallada. Vifíeron do fondo atraídos
polo cheiro á superficie. Era unha
fermosa lámina : estes seres en movemento
e a ardentía do mar azul prateado.
A serenidade da noite e o silencio
trouxeron ata nós o rumor das ondas na
praia. Era compasado, máis para o
marineiro, que vive observando o medio
onde pasa gran parte da súa vida, a