Toponimia marítima e fluvial desde o Miño a Panxón - Federación ...

More documents

Recommendations

Info

ARDENTÍA -Con.- Hai que sinalar que este termo consérvase de forma escasa nesta franxa costeira como un xenérico case fosilizado, que se refire a unha pedra alta e afiada que se asoma á superficie da auga e que co devalo queda máis ou menos descuberta. Vg. O Con, O Con de Isidro (Santa María de Oia). Este xenérico é máis numeroso na Ría de Arousa (Rodríguez Rodríguez, M, 1976). -Eiriña.- En Camposancos (A Guarda) empregan este termo para a rocha plana (vg. A Eiriña da Luísa). -Laño.- Xenérico moi frecuente en toda a costa. Designa unha fenda, racha ou burato na rocha onde cría peixe (congros, moreas, serráns, maragotas, pintos, etc.) e polbo. (Vg. O Laño do Crongo, O Laño Grande, O Laño da Orosia, O Laño do Batedoiro, Os Laños dos Furtados, O Laño de Desiderio, O Laño do Pireguas). -Laxe.- En toda a liña de costa é común este xenérico empregado para denominar unha rocha que presenta unha superficie plana. Tamén vemos este xenérico formando topónimo por si mesmo: A Laxe, A Laxiña, As Laxes. -Limpo.- É unha extensión de superficie do fondo do mar formada por area. -Mesiña.- Recollimos o termo ben como unha rocha próxima e menor a outra (A Mesiña do Corveiro da Estela de Fóra), ben como rocha na parte alta das Estelas que serve como referente para as marcas. O nome fai referencia á súa forma plana. -Olga.- É unha laxe que non descobre coa baixamar, pódese ollar desde a embarcación. Aínda que se nos falou delas con argazo no sur dos Carallóns non o recollemos como xenérico incluído en ningún topónimo. -Petón.- Ó longo de toda a costa utilizan este termo, que vén sendo un tipo de rochas que asoman á superficie, que cobre a preamar e nas que peta o mar e estoura. Temos: Os Petóns de Fornos en Baredo (Baiona), O Petón das Mamas (Santa María de Oia), pero Toponímia marítima e fluvial 52 sobre todo úsase na Guarda: Os Petóns do Sur e do Norte diante das praias de Fedorento e Area Grande e en Ribel e O Petón da Argola, O Petonciño do Sollás... -Porta.- Lugar de entrada e saída a outro espazo maior. O acceso á Calma de Rebel son As Portas do Mar; na entrada norte do Miño temos A Barra de Portas; entre Mon-
teferro e A Estela de Terra hai A Porta; na Doca hai Os Secos da Porta Real. As cartas náuticas chámanlle O Freu da Porta á Porta Pequena e O Freu das Estelas, que recollemos como Entre as Estelas, co que se nos plantexou a dúbida de se Freu (do latín fretus-us, porta) sería un catalanismo aportado por alguén dos redactores das cartas, ollándoo por vez primeira no derroteiro de 1915 (s/a, 1915). Froito das conversas cun dos Toponímia marítima e fluvial 53 ARDENTÍA informantes, Selegante, púdose recoller que para pasar por un lugar complicado (por un carreiro, paso ou carreira) ou acceder a un porto previamente hai que estar ó freu, é dicir, a embarcación en posición e en boas condicións o mar. -Portos.- Comunmente entendemos como porto o lugar de abrigo natural ou artificial para fondeadeiro e descarga de embarcacións
Page 1 and 2: TOPONIMIA MARÍTIMA E FLUVIAL DESDE
Page 3 and 4: O mesmo podemos contar para a xente
Page 5 and 6: O afundimento do "Highland Pride".
Page 7 and 8: Toponímia marítima e fluvial 49 A
Page 9: para transitar por ela. Pasar por e
Page 13 and 14: Arquitectura popular: -muíños de

Toponimia marítima e fluvial desde o Miño a Panxón - Federación ...

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?