narodnoe_rus_Marozka_(Kravec_G.,_Kravec_Yu.)
- No tags were found...
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Руская народная казка<br />
Апрацоўка<br />
Аляксея Талстога<br />
Пераклаў на беларускую мову<br />
Сяргей Міхальчук<br />
Марозка<br />
Мастакі<br />
Галіна Кравец и Юрый Кравец
Марозка<br />
Руская народная казка<br />
ў апрацоўцы Аляксея Мікалаевіча Талстога<br />
Пераклад Сяргея Міхальчука<br />
Мастакі Галіна і Юрый Кравец<br />
Жылі сабе, былі сабе, — жыў дзед ды з другою жонкаю. У<br />
дзеда была дачка, і ў бабы была дачка.<br />
Усе ж ведаюць, як з мачыхаю жыць: пераступіш — біта і<br />
недаступіш — біта. А родная дачка што ні робіць — за ўсё па<br />
галоўцы гладзяць: разумніца.<br />
Падчарка і скаціну паіла карміла, дровы і ваду ў хату<br />
насіла, у печы паліла, хату мяла — яшчэ зацемна... Нічым<br />
старой не дагодзіш — усё не так, усё кепска.<br />
Вецер хоць пашуміць, ды сціхне, а старая баба разыдзецца<br />
— не скора сунімецца. Вось мачыха і надумалася падчарку са<br />
свету зжыць.<br />
— Вязі, вязі яе, стары, — кажа дзеду, — куды хочаш, каб<br />
мае вочы яе не бачылі! Вязі яе ў лес, на люты мароз.
Дзед забедаваў, заплакаў, ды што зробіш — няма рады з<br />
ліхою бабаю. Запрог каня:<br />
— Садзіся, дачка любая, у сані.<br />
Павёз небараку ў лес, скінуў у гурбу пад вялікую яліну і<br />
паехаў дахаты.
Дзяўчына сядзіць пад ялінай,<br />
дрыжыць, холад яе даймае. Раптам<br />
чуе — непадалёку Марозка па ялінах<br />
патрэсквае, з яліны на яліну<br />
пераскаквае, палусквае.<br />
Апынуўся на той яліне, пад<br />
якой дзяўчына сядзіць, і пытаецца<br />
ў яе зверху:<br />
— Ці цёпла табе, дзеўчына?<br />
— Цёпла, Марозухна,<br />
цёпла, бацюхна.
Марозка пачаў ніжэй спускацца, мацней патрэсквае,<br />
палусквае:<br />
— Ці цёпла табе, дзеўчына? Ці цёпла табе, прыгожая?<br />
А беднай дзяўчыне і дух ад холаду займае:<br />
— Цёпла, Марозухна, цёпла, бацюхна.<br />
Марозка яшчэ ніжэй спусціўся, яшчэ мацней затрашчаў,<br />
залускаў:<br />
— Ці цёпла табе, дзеўчына? Ці цёпла табе, прыгожая? Ці<br />
цёпла табе, ягадка?<br />
Дзяўчына дубець пачала, ледзь-ледзь языком варочае:<br />
— Ой, цёпла, галубок Марозухна!<br />
Тут Марозка пашкадаваў дзяўчыну, захутаў яе ў цёплыя<br />
футры, сагрэў пуховымі пярынамі.
А мачыха па ёй памінкі ўжо спраўляе, пячэ бліны і крычыць<br />
дзеду:<br />
— Ідзі, стары пень, вязі сваю дачку хаваць!<br />
Паехаў дзед у лес, пад'язджае да таго месца — пад вялікай<br />
ялінай сядзіць яго дачка, вясёлая, румяная, у сабаліным футры,<br />
уся ў золаце, у серабры, і каля яе — куфар з багатымі<br />
падарункамі.<br />
Дзед узрадаваўся, паклаў усё дабро ў сані, пасадзіў дачку,<br />
павёз дахаты.
А дома баба пячэ бліны, а сабачка пад сталом:<br />
— Цяў, цяў! Дзедаву дачку ў золаце, у серабры вязуць, а<br />
бабіну замуж не бяруць.<br />
Баба кіне яму блін:<br />
— Не так цяўкаеш! Кажы: «Бабіну дачку замуж бяруць, а<br />
дзедавай костачкі вязуць...»<br />
Сабака з'есць блін і зноў:<br />
— Цяў, цяў! Дзедаву дачку ў золаце, у серабры вязуць, а<br />
бабіну замуж не бяруць.<br />
Баба бліны яму кідала і біла яго, а сабачка<br />
— усё сваё...<br />
Раптам зарыпелі вароты, адчыніліся<br />
дзверы, у хату ідзе падчарка — у золацесерабры,<br />
так і ззяе.
А за ёю нясуць куфар высокі ды цяжкі. Баба глянула — і<br />
рукі развяла...<br />
— Запрагай, стары пень, другога каня! Вязі маю дачку ў<br />
лес ды пасадзі на тое ж месца...
Дзед пасадзіў бабіну дачку ў сані, павёз яе ў лес на тое ж<br />
самае месца, вываліў у гурбу пад высокай ялінай і паехаў<br />
дахаты.<br />
Бабіна дачка сядзіць, зубамі ляскае.<br />
А Марозка па лесе патрэсквае, з яліны на яліну<br />
пераскаквае, палусквае, на бабіну дачку паглядвае:<br />
— Ці цёпла табе, дзеўчына?<br />
А яна яму:<br />
— Ой, холадна! Не скрыпі, не трашчы, Марозка...<br />
Марозка пачаў ніжэй спускацца, мацней патрэскваць,<br />
палускваць:<br />
— Ці цёпла табе, дзеўчына? Ці цёпла табе, прыгожая?<br />
— Ой, рукі, ногі адмерзлі! Ідзі прэч, Марозка...
Яшчэ ніжэй спусціўся Марозка, яшчэ мацней прыціснуў,<br />
затрашчаў, залускаў:<br />
— Ці цёпла табе, дзеўчына? Ці цёпла табе, прыгожая?<br />
— Ой, зусім застудзіў! Згінь, прападзі, пракляты Марозка!<br />
Раззлаваўся Марозка ды так прыціснуў, што бабіна дачка<br />
зусім адубела.
Толькі днець пачало, баба пасылае дзеда:<br />
— Запрагай хутчэй, стары пень, едзь па дачку, прывязі яе ў<br />
золаце-серабры...<br />
Дзед паехаў. А сабачка пад сталом:<br />
— Цяў, цяў! Дзедаву дачку жаніхі забяруць, а бабінай дачкі<br />
ў мяху костачкі вязуць.<br />
Баба кінула яму пірог:<br />
— Не так цяўкаеш! Скажы: «Бабіну дачку ў золаце-серабры<br />
вязуць...»
А сабачка — усё сваё:<br />
— Цяў, цяў! Бабінай дачкі ў мяху костачкі вязуць…<br />
Зарыпелі вароты, баба кінулася сустракаць дачку. Посцілку<br />
падняла, а дачка ляжыць у санях мёртвая.<br />
Загаласіла баба, ды позна.
Change language