Bryl_Ya._Snyajok_і_Volechka_(Baroўka_V.)
- No tags were found...
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Янка Брыль<br />
Сняжок <strong>і</strong><br />
Волечка<br />
Мастак<br />
Валянц<strong>і</strong>н Бароўка
Сняжок <strong>і</strong> Волечка<br />
Янка Брыль<br />
Мастак Валянц<strong>і</strong>н Бароўка<br />
Вельм<strong>і</strong> выразна <strong>і</strong> прагна, як той, хто стам<strong>і</strong>ўся ад смаг<strong>і</strong>,<br />
успам<strong>і</strong>наю драўлянае вядро, даверху поўнае празрыстай,<br />
халоднай вады. Мама нясе яго па двары, а са страх<strong>і</strong> злятае мой<br />
голуб Сняжок <strong>і</strong> садз<strong>і</strong>цца на край вядра. Вада ў вядры<br />
калыхаецца, <strong>і</strong> п<strong>і</strong>ць яе нязручна. Ды голуб п'е, а мама смяецца <strong>і</strong><br />
став<strong>і</strong>ць вядро на зямлю.<br />
Мама змарылася, жнучы ад рання, спяшалася дахаты<br />
пада<strong>і</strong>ць Падласку, пакарм<strong>і</strong>ць мяне, <strong>і</strong> зноў спяшаецца ў поле. Мы<br />
жывём першае лета без таты, <strong>і</strong> маме цяжка, а я — с<strong>і</strong>рата. Ды я —<br />
мужчына <strong>і</strong> хачу быць яшчэ большы <strong>і</strong> ўсё раб<strong>і</strong>ць, каб маме было<br />
лягчэй. Я добра пасу, скрабу ўвечары бульбу, хаджу па дровы…<br />
Бывае, праўда, <strong>і</strong> так, што я трошк<strong>і</strong> нашкоджу <strong>і</strong> мама<br />
злуецца. Аднойчы так засядзеўся над рэчкаю з вудай, што мама<br />
поцемку сустрэла мяне на лузе. Падласка сама прыйшла дахаты,<br />
<strong>і</strong> мама вельм<strong>і</strong> спалохалася, куды я падзеўся. А то мы раз з<br />
М<strong>і</strong>хасём, ма<strong>і</strong>м сябрам, пачал<strong>і</strong> в<strong>і</strong>ць адразу дзве пуг<strong>і</strong>, <strong>і</strong> не было<br />
каму патрымаць нам вяровачк<strong>і</strong>, дык мы падлажыл<strong>і</strong> абодва канцы<br />
пад вазон. Мы сабе тольк<strong>і</strong> паплёўвал<strong>і</strong> ў рук<strong>і</strong>, в<strong>і</strong>л<strong>і</strong>, а вазон усё<br />
ехаў на падаконн<strong>і</strong>ку, пакуль не гупнуўся на падлогу. Мама<br />
злавала зноў, а я зноў абяцаў, што не буду нягодны. I я<br />
стараюся, а мама верыць мне, што я хачу быць добры. Бо мама<br />
вельм<strong>і</strong> добрая сама.<br />
Гэта ведае <strong>і</strong> Сняжок. Вада ў вядры памалу перастае<br />
калыхацца, <strong>і</strong> ён п'е, не адымаючы дзюбы.<br />
— Перадыхнуў бы хоць! — гаворыць мама. — От дзе х<strong>і</strong>ба<br />
рассохся. I праўду кажуць, што «цягнеш, як голуб».<br />
Яна смяецца. Я сяджу ля вядра на зямл<strong>і</strong>, <strong>і</strong> гэтак мне добра<br />
глядзець на вясёлую маму. Таксама добра глядзець, што мой<br />
Сняжок сядз<strong>і</strong>ць на краечку вядра, учап<strong>і</strong>ўшыся за гэты край<br />
чырвоным<strong>і</strong> маршчын<strong>і</strong>стым<strong>і</strong> ножкам<strong>і</strong>, а ў вадзе, чым больш яна<br />
ац<strong>і</strong>хае, усё выразней адлюстроўваецца яго белае волле.<br />
I вось ён нарэшце нап<strong>і</strong>ўся. Паглядзеў на нас, нашурп<strong>і</strong>ўся,<br />
н<strong>і</strong>бы са злосц<strong>і</strong>, <strong>і</strong> скочыў у ваду.<br />
— О, гэта дык гэта! — замахнулася мама.<br />
— Ты не ган<strong>і</strong> яго, — крычу я, — не ган<strong>і</strong>! Няхай<br />
пакупаецца!..<br />
Кажу таксама, што я <strong>і</strong> сам прынясу, ды мама зноў смяецца.
— Ну, дзе там — ты прынясеш!.. — гаворыць яна. —<br />
Здаравяка знайшоўся. I сама прынясу. Ды ён вады не замуц<strong>і</strong>ць:<br />
ён чысценьк<strong>і</strong>.<br />
Сняжок вады не замуц<strong>і</strong>ў. Кал<strong>і</strong> ён скончыў купацца <strong>і</strong> мама<br />
паднесла вядро на парог хлява, Падласка зус<strong>і</strong>м спакойна пачала<br />
п<strong>і</strong>ць. П'е яна, таксама як голуб, прагна. Пакуль ён п<strong>і</strong>ў, яна<br />
глядзела з хлява, з-пад дручка, як<strong>і</strong>м завалены дзверы, <strong>і</strong> нават<br />
раз замычэла ад зайздрасц<strong>і</strong>.<br />
Падласка п'е, а мне прыемна глядзець, як хутка апускаецца<br />
ў вядры вада. Пасля карова чмакае пысай, цягнучы рэштк<strong>і</strong><br />
вады, <strong>і</strong> ласа л<strong>і</strong>жа драўлянае мокрае дно шурпатым, казытл<strong>і</strong>вым<br />
языком. Я люблю гэтае казытанне <strong>і</strong> таму падстаўляю малую<br />
далонь пад халодную мокрую пысу Падласк<strong>і</strong>.<br />
— Я прынясу яшчэ, — кажу я, — прынясу!.. Ды мама не дае<br />
мне вядра.<br />
— Прынясу я й сама.<br />
А мой Сняжок тым часам ужо на страсе.<br />
Ён ужо дакарае за нешта сваю галубку, сварыцца на<br />
галубянят. Яны сядзяць на тым баку страх<strong>і</strong>, ад сонца, <strong>і</strong> мне <strong>і</strong>х з<br />
двара не в<strong>і</strong>даць. В<strong>і</strong>даць тольк<strong>і</strong> Сняжок, як<strong>і</strong> на самым хрыбце<br />
страх<strong>і</strong>. Ён надз<strong>і</strong>маецца, <strong>і</strong> кружыцца ваўчком, <strong>і</strong> пад'язджае, як<br />
<strong>і</strong>ндык, <strong>і</strong> ўсё вурчыць, вурчыць!.. Я разумею, што ён кажа. Ён<br />
сварыцца на сваю белую сяброўку Волечку, якая зал<strong>і</strong>шне<br />
песц<strong>і</strong>ць малых.<br />
«Нат-тур-ра, нат-тур-р-ра! — сварыцца ён. — Ім, гультаям,<br />
<strong>і</strong> нар-р-руку, а ты <strong>і</strong>м пат-тур-р-рай!..»<br />
«Не гульта<strong>і</strong>, не гульта<strong>і</strong>, а гу-а, гу-а, гуленьк<strong>і</strong>», — гудзе ў<br />
адказ дал<strong>і</strong>катная, ц<strong>і</strong>хая Волечка. Яна ўжо выйшла на хрыбет<br />
страх<strong>і</strong> <strong>і</strong> вытанцоўвае вакол свайго сварл<strong>і</strong>вага гаспадара. «Куды<br />
лятаць, чаго лятаць, — стараецца абаран<strong>і</strong>ць дзяцей. — Яшчэ<br />
каршун, яшчэ каршун, а гу-а, гу-а, гуленьк<strong>і</strong>!..»<br />
«Як<strong>і</strong> кар-р-ршун? Як<strong>і</strong> кар-р-ршун?» — яшчэ больш<br />
абураецца Сняжок.<br />
Нарэшце, н<strong>і</strong>бы выказаўшы ўсё, што ён хацеў сказаць,<br />
Сняжок узняўся, залопаўшы ў крылл<strong>і</strong>. За <strong>і</strong>м узляцела яго<br />
паслухмяная Волечка, а ўслед за <strong>і</strong>м<strong>і</strong> — маладыя.<br />
Маладых двое, <strong>і</strong> я н<strong>і</strong>кому не кажу, што ўсё яшчэ н<strong>і</strong>як не<br />
магу распазнаць, якое з <strong>і</strong>х — голуб, якое — галубка... Яны яшчэ<br />
п<strong>і</strong>шчаць <strong>і</strong> часта лезуць да дзюбы бацькоў. Сняжок дарэмна<br />
бурчыць на <strong>і</strong>х, што гульта<strong>і</strong>, — яны лятаюць вельм<strong>і</strong> ахвотна.<br />
Ды Сняжок ужо не злуе. Ён уздымаецца вышэй, вышэй,<br />
вышэй!.. Пасля спыняецца <strong>і</strong>, н<strong>і</strong>бы ўчап<strong>і</strong>ўшыся лапкам<strong>і</strong> за нейкую
нябачную вяровачку, нацягнутую ў небе, пачынае заўзята<br />
куляцца. Куляецца ён вельм<strong>і</strong> спрытна, цераз сп<strong>і</strong>ну. Вяровачка,<br />
за якую ён учап<strong>і</strong>ўся, мус<strong>і</strong>ць, не адна, — яны нацягнуты, як<br />
тэлеграфныя драты. Сняжок, пачаўшы ад верхняй драц<strong>і</strong>ны,<br />
чапляецца за кожную — н<strong>і</strong>жэй, н<strong>і</strong>жэй, н<strong>і</strong>жэй! — потым, усе<br />
перабраўшы, уздымаецца ўверх. Побач з <strong>і</strong>м куляецца <strong>і</strong> кружыць<br />
белай пушынкай на ветры малая спрытная Волечка.<br />
Тольк<strong>і</strong> малыя «гульта<strong>і</strong>», як называе <strong>і</strong>х Сняжок, не могуць<br />
яшчэ куляцца. Яны нясмела прысядаюць на распушаныя хвасты,<br />
патрымцяць крыллям<strong>і</strong>, як жаўрук<strong>і</strong>, <strong>і</strong> зноў пачынаюць лятаць...<br />
А я гляджу, не магу наглядзецца.<br />
* * *<br />
Ён быў смелы <strong>і</strong> горды, мой голуб Сняжок.<br />
З<strong>і</strong>мой, кал<strong>і</strong> я, гразнучы ў туг<strong>і</strong>х сумётах, <strong>і</strong>шоў з суседняй<br />
вёск<strong>і</strong> <strong>і</strong> нёс яго за пазухай са звязаным<strong>і</strong> крыллям<strong>і</strong> <strong>і</strong> нагам<strong>і</strong>, я<br />
н<strong>і</strong>кол<strong>і</strong> не думаў, што ён — ды так<strong>і</strong> заб<strong>і</strong>яка.<br />
Дагэтуль у нас галубоў не было. Волечку даў мне, на два<br />
дн<strong>і</strong> раней, М<strong>і</strong>хась. Дзядзька Сцяпан, мам<strong>і</strong>н брат, даючы мне<br />
Сняжка, гаварыў, што першую пару найлепш прывучаць у хаце.<br />
I ў нашай хаце стала вельм<strong>і</strong> весела.<br />
Сняжок <strong>і</strong> Волечка хутка знайшл<strong>і</strong> сабе зручны, зац<strong>і</strong>шны<br />
куточак у запечку <strong>і</strong> пачал<strong>і</strong> раб<strong>і</strong>ць гняздо. Тут ужо я дапамог, —<br />
церушыў <strong>і</strong>м ля печы салому. I вельм<strong>і</strong> пацешна было, як яны<br />
валачыл<strong>і</strong> яе, узяўшы салом<strong>і</strong>нку ў дзюбу.<br />
— Будуюцца, — казала мама. — Н<strong>і</strong>быта дзеравяк<strong>і</strong> з лесу<br />
возяць.<br />
А неўзабаве, усадз<strong>і</strong>ўшы ў запек руку, я абмацаў пад<br />
голубам малое цёпленькае яйцо. Праўда, дабрацца да яго было<br />
не проста. Сняжок злосна гудзеў, кляваў мяне дзюбай <strong>і</strong> хлёстка,<br />
пякуча хвастаў крылом па руцэ. Але гэтым мяне не адгон<strong>і</strong>ш.<br />
А вось на другую з<strong>і</strong>му ён праз смеласць сваю <strong>і</strong> заг<strong>і</strong>нуў.<br />
Яшчэ быў люты, холадна было нават у хляве, дзе стаяла<br />
Падласка, а галубы ў старым, дз<strong>і</strong>равым кошыку, падвязаным пад<br />
лац<strong>і</strong>най, выседзел<strong>і</strong> галубянят… Пару маладых я ўвосен<strong>і</strong> аддаў<br />
М<strong>і</strong>хасю, як мы <strong>і</strong> дамаўлял<strong>і</strong>ся з <strong>і</strong>м, кал<strong>і</strong> ён даваў мне Волечку, <strong>і</strong><br />
з<strong>і</strong>мавала ў мяне тольк<strong>і</strong> пара старых. Галубянят я заўважыў не<br />
адразу, хоць <strong>і</strong> прыходз<strong>і</strong>ў у хлеў штодня. Прыходз<strong>і</strong>ў спачатку<br />
ўдзень, а пасля, кал<strong>і</strong> наша Падласка прывяла цялятка,<br />
прыходз<strong>і</strong>ў з мамай <strong>і</strong> ноччу. Мы зачынял<strong>і</strong>ся ў хляве, я трымаў<br />
лямпу, а мама да<strong>і</strong>ла карову. Як прыемна было паз<strong>і</strong>раць, што на
чыстай саломе ляжаў, падкурчыўшы ножк<strong>і</strong>, расстав<strong>і</strong>ўшы вушы,<br />
пярэсты бычок! Як прыемна было слухаць, што ў даёнку<br />
дзюрчыць сырадой, як<strong>і</strong> я хутка буду есц<strong>і</strong> з хлебам, што над нам<strong>і</strong>,<br />
устрывожаныя шумам <strong>і</strong> святлом, варушацца <strong>і</strong> гудуць у кошыку<br />
галубы!.. Днём я заўсёды прыходз<strong>і</strong>ў глядзець, кал<strong>і</strong> мама па<strong>і</strong>ла<br />
Падласку або прынос<strong>і</strong>ла ёй есц<strong>і</strong>. А то заходз<strong>і</strong>ў <strong>і</strong> так.<br />
I вось аднойчы я пачуў у кошыку пад лац<strong>і</strong>най знаёмы п<strong>і</strong>ск...<br />
«Няўжо малыя?!» — усцешыўся <strong>і</strong> здз<strong>і</strong>в<strong>і</strong>ўся. Дык вось чаму яны,<br />
Сняжок <strong>і</strong> Волечка, апошн<strong>і</strong>м часам усё сядзел<strong>і</strong> на змену ў<br />
кошыку, чаму адтуль чуваць было <strong>і</strong>х радаснае гудзенне!<br />
3 катуха, у як<strong>і</strong> мы клал<strong>і</strong> Падласцы трасянку з саломы <strong>і</strong> сена,<br />
мне ўжо не вельм<strong>і</strong> цяжка было даб<strong>і</strong>рацца да бэльк<strong>і</strong>, а з бэльк<strong>і</strong> я,<br />
аберуч трымаючыся за крокв<strong>і</strong>ну <strong>і</strong> ступ<strong>і</strong>ўшы на адну, тады на<br />
другую лац<strong>і</strong>ну, далаз<strong>і</strong>ў да галуб<strong>і</strong>нага кошыка. Адной рукой трэба<br />
было трымацца, каб не ўпасц<strong>і</strong>, а другой я палез у гняздо. Гэта<br />
было не проста, — Сняжок балюча дзёўбаўся <strong>і</strong> б<strong>і</strong>ўся крылом. А<br />
ўсё ж я абмацаў пад <strong>і</strong>м, на сагрэтай саломе, два цёпленьк<strong>і</strong>я,<br />
мякк<strong>і</strong>я камочк<strong>і</strong>!.. Ад радасц<strong>і</strong> я ўжо не злаз<strong>і</strong>ў з бэльк<strong>і</strong> на кутах, а<br />
проста скочыў на гной <strong>і</strong> пабег з такой весткай у хату, а потым —<br />
да М<strong>і</strong>хася.<br />
Ды радасць наша была не доўгая. Яе забраў Сымонаў кот<br />
Жандар.<br />
Жандарам яго называла мая мама. Ён быў вял<strong>і</strong>к<strong>і</strong>, пануры,<br />
вусаты <strong>і</strong> шкодны. Мы з М<strong>і</strong>хасём не люб<strong>і</strong>л<strong>і</strong> яго <strong>і</strong> ганял<strong>і</strong>, абы дзе<br />
сустрэўся.<br />
Зладзюга ведаў, што акенца ў нашым хляве з<strong>і</strong>мавала без<br />
шкла <strong>і</strong> мы затыкал<strong>і</strong> яго саломай. Падласцы было ад гэтага<br />
цяплей, але затое цёмна. Яшчэ горш было сядзець у цемры,<br />
узаперц<strong>і</strong> галубам. Кал<strong>і</strong> адл<strong>і</strong>жыла <strong>і</strong> засвяц<strong>і</strong>ла сонца, я выняў з<br />
акенца салому, каб ус<strong>і</strong>м у хляве стала лепш — <strong>і</strong> Падласцы з<br />
пярэстым бычком, <strong>і</strong> галубам з галубянятам<strong>і</strong>… I вось Жандар<br />
прып<strong>і</strong>льнаваў, што я вярнуўся з коўзанк<strong>і</strong> позна, забыўся<br />
заткнуць акенца саломай, <strong>і</strong> ён залез у хлеў.<br />
Сняжок заг<strong>і</strong>нуў з боем. Дз<strong>і</strong>вак! Ён думаў, як <strong>і</strong> ад маёй рук<strong>і</strong>,<br />
адб<strong>і</strong>цца ад ката маленькай дзюбай <strong>і</strong> крыллям<strong>і</strong>…<br />
Уранн<strong>і</strong> я заўважыў ля хлява на снезе белы пух <strong>і</strong> пер'е,<br />
якога яшчэ больш было на гна<strong>і</strong>, куды яно ападала з кошыка.<br />
У кошыку был<strong>і</strong> адны галубяняты. В<strong>і</strong>даць, што кот залез<br />
туды на досв<strong>і</strong>тку, бо галубяняты яшчэ не змерзл<strong>і</strong>, жыл<strong>і</strong>, асабл<strong>і</strong>ва<br />
адно.<br />
Яно <strong>і</strong> выжыла. Я накарм<strong>і</strong>ў яго з рота, сагрэў у руках <strong>і</strong><br />
пасадз<strong>і</strong>ў у запеку. Тады пабег да М<strong>і</strong>хася. Мы разам з <strong>і</strong>м
падумаем, што тут раб<strong>і</strong>ць. Галоўнае — злав<strong>і</strong>ць <strong>і</strong> адвучыць<br />
Жандара.<br />
Кал<strong>і</strong> я выйшаў з хаты на двор, са страх<strong>і</strong> хлява ўзляцела,<br />
залопаўшы крыллям<strong>і</strong>, Волечка. Яна спалохалася нават <strong>і</strong> мяне.<br />
Яна паляцела кудысьц<strong>і</strong>, в<strong>і</strong>даць, не могучы асмел<strong>і</strong>цца<br />
ўляцець у акенца хлява, <strong>і</strong> не вярнулася, мабыць, заг<strong>і</strong>нула недзе,<br />
бо я больш не бачыў яе, хоць <strong>і</strong> вельм<strong>і</strong> хацеў, каб злав<strong>і</strong>ць <strong>і</strong><br />
прынесц<strong>і</strong> ў запечак.<br />
* * *<br />
Зноў вясна.<br />
Зноў наш двор пацярушаны пялёсткам<strong>і</strong> белага цвету, што<br />
асыпаецца з в<strong>і</strong>шань. Падласка ляжыць каля плота, на сонейку,<br />
спакойна глядз<strong>і</strong>ць <strong>і</strong> перажоўвае жвайку. Яна заўсёды жуе, хоць<br />
не заўсёды ёсць што жаваць. Сёння мы з М<strong>і</strong>хасём пастарал<strong>і</strong>ся<br />
вельм<strong>і</strong> ўдала, — прыпасвал<strong>і</strong> сва<strong>і</strong>х кароў на панск<strong>і</strong>м лузе.<br />
Падласка <strong>і</strong> цяпер маўчыць, як змоўшчыца, як <strong>і</strong> з<strong>і</strong>мой, кал<strong>і</strong> я<br />
ц<strong>і</strong>шком дадаваў ёй у трасянку больш сена. Тады мама аднойчы<br />
злав<strong>і</strong>ла мяне <strong>і</strong> палаяла, а цяпер я прызнаўся <strong>і</strong> сам, пахвал<strong>і</strong>ўся ёй<br />
нашай удачай.<br />
«Асцерагайся, сынок, — сказала яна. — Пападзешся <strong>і</strong>м у<br />
рук<strong>і</strong> — не пам<strong>і</strong>луюць…»<br />
Ды я не баюся. Што гэты луг не панск<strong>і</strong>, а наш, вясковы, — я<br />
ўжо чуў, <strong>і</strong> не раз. Што паноў усё роўна не будзе — за год ц<strong>і</strong> за<br />
два, — я ведаю таксама. Аб гэтым у нас <strong>і</strong> гавораць, <strong>і</strong> песн<strong>і</strong><br />
спяваюць. Іх не будзе, а нашы каровы цяпер ужо хочуць, каб<br />
мы <strong>і</strong>х напасв<strong>і</strong>л<strong>і</strong>, <strong>і</strong> таму сёння мы з М<strong>і</strong>хасём — малайцы.<br />
Я ўжо большы, чым быў летась, я сам выкручваю са студн<strong>і</strong><br />
вял<strong>і</strong>кае драўлянае вядро з вадою, сам нясу яго поўнае ў хату <strong>і</strong><br />
сам смяюся, успам<strong>і</strong>наючы хлопчыка Алеся, пра якога мы<br />
нядаўна чытал<strong>і</strong> ў вершы Якуба Коласа:<br />
Ён дзяцюк, хлапчына,<br />
Нос<strong>і</strong>ць ён вядро з вадою,<br />
Як стары мужчына.<br />
I вось я, мужчына, нясу ад студн<strong>і</strong> поўнае драўлянае вядро<br />
вады, а са страх<strong>і</strong> злятае мой Сняжок <strong>і</strong> садз<strong>і</strong>цца… ужо не на край<br />
вядра, а проста мне на плячо. Бо гэта ўжо не той Сняжок, а сын<br />
яго, якога я выкарм<strong>і</strong>ў сам.
Я стаўлю вядро на зямлю <strong>і</strong> падстаўляю голубу далонь.<br />
Сняжок, н<strong>і</strong>бы па тоўстай кладцы-бервяне, <strong>і</strong>дзе па маёй руцэ ад<br />
пляча на далонь <strong>і</strong>, спын<strong>і</strong>ўшыся на далон<strong>і</strong>, пачынае вурчаць. Ён<br />
надз<strong>і</strong>маецца <strong>і</strong> кружыцца ваўчком, <strong>і</strong> ўсё вурчыць, вурчыць мне<br />
проста ў твар!.. Я разумею, што ён кажа. Ён скардз<strong>і</strong>цца мне на<br />
сваю белую Волечку, якую я прынёс яму ад М<strong>і</strong>хася.<br />
«Нат-тур-р-ра! Нат-тур-р-ра! — вурчыць, сярдуецца мой<br />
белы гадунец, гаворачы пра палахл<strong>і</strong>вую сяброўку. — Ты не карр-ршун!<br />
Ты не кар-р-р-ршун!..»<br />
— Не, не каршун, — смяюся я <strong>і</strong> гладжу Сняжка, каб<br />
супако<strong>і</strong>ць яго.<br />
А маладая Волечка глядз<strong>і</strong>ць на нас са страх<strong>і</strong> <strong>і</strong>, н<strong>і</strong>бы ёй<br />
дрэнна в<strong>і</strong>даць, падн<strong>і</strong>мае раз-поразу ўверх сваю маленькую<br />
чубатую галоўку.<br />
Эх ты, Сняжок! Ну, што за дз<strong>і</strong>ва, што ты не ба<strong>і</strong>шся мяне? Ц<strong>і</strong><br />
даўно гэта было, як ты, яшчэ не могучы лятаць, хадз<strong>і</strong>ў за мной<br />
па хаце, п<strong>і</strong>шчаў <strong>і</strong> кланяўся, растапырыўшы крылл<strong>і</strong>, прас<strong>і</strong>ўся на<br />
рук<strong>і</strong>? А ц<strong>і</strong> даўно ты, ужо на двары, таксама злятаў са страх<strong>і</strong> да<br />
мяне на плячо <strong>і</strong> лез з дзюбай у рот, прас<strong>і</strong>ў есц<strong>і</strong>? А сёння ты —<br />
вял<strong>і</strong>к<strong>і</strong> гаспадар, герой, мужчына!<br />
I ты ўжо кружышся, вурчыш, як твой бацька, вечна<br />
нездаволены буркун. Ану, пайшоў!<br />
Я падк<strong>і</strong>даю Сняжка далоняй уверх. I разам з <strong>і</strong>м са страх<strong>і</strong>,<br />
палахл<strong>і</strong>ва залопаўшы ў крылл<strong>і</strong>, узлятае <strong>і</strong> Волечка.<br />
I вось яны кружаць пад чыстым блак<strong>і</strong>тным небам.<br />
Дабраўшыся да тых, нацягнутых уверсе <strong>і</strong> н<strong>і</strong>кому нябачных<br />
дратоў, мой белы прыгажун чапляецца чырвоным<strong>і</strong> лапкам<strong>і</strong> за<br />
драц<strong>і</strong>ну <strong>і</strong> пачынае куляцца. Побач з <strong>і</strong>м куляецца <strong>і</strong> кружыць вакол<br />
яго белай пушынкай на ветры малая, ц<strong>і</strong>хая, спрытная Волечка.<br />
Няхай куляюцца! Ім будзе весела ў мяне, спакойна, добра.<br />
Жандар больш не разбурыць <strong>і</strong>х гнязда: мы з М<strong>і</strong>хасём адвучыл<strong>і</strong><br />
нягодн<strong>і</strong>ка. Мы параб<strong>і</strong>л<strong>і</strong> цяпер так<strong>і</strong>я галубн<strong>і</strong>к<strong>і</strong>, што н<strong>і</strong>хто не<br />
далезе, н<strong>і</strong>хто не дастане!<br />
Гляджу — не магу наглядзецца…<br />
1952 г.
Change language