Untitled - Yeni Ümit

Yeryüzünde karışıklık,
kargaşa, fitne ve fesat,
insanoğlu yaratıldığı
günden bu yana her zaman
varolmuş ve kıyamete kadar da
varolacaktır. Bazen sulh erlerinin
karşı koymasıyla duraklayacak,
bazen Cenâb-ı Hakk’ın
ekstra inayetleriyle engellenecek,
ama her zaman yeniden
zaaflarımızın, ihtiraslarımızın
bağrında boy atıp gelişecektir.
Bugüne kadar hep böyle oldu; bundan sonra da böyle
olacağa benzer.
Fesat, bazen şahıslar mabeyninde dar alanlı olarak
cereyan etmiş, bazen gruplar arasında oldukça geniş
bir mahiyette ortaya çıkmış, bazen de bütün bir toplumu
sarsacak ve her şeyi alt üst edecek bir vüs’atte
meydana gelmiştir. Yerinde akl-ı selim, kalb-i selim ve
hiss-i selimle engellenebilmiş, hiç olmazsa tahribatı
azaltılmış ise de çok defa en korkunç tsunamiler gibi
kontrolsuz yığınları birbirine düşürmüş, kargaşaya sebebiyet
vermiş ve arkada bir sürü kinler, nefretler ve
kâbil-i iltiyam olmayan iftiraklar bırakmıştır.
Din, fesat çıkarana “müfsit” demiş ve onu lanetlemiş;
devletler, milletler değişik kanun ve nizamlarla
onu önlemeye çalışmış ve ahlâkçılar da ona karşı sürekli
mücadele vermişlerdir; ama, her şeye rağmen o,
varlığını sürdüregelmiştir.
Kur’ân-ı Kerim, fesadın insan tabiatında meknî
bulunduğuna işaret eder ve ona karşı iman ve ameli
salih yolunu salıklar. İnsan, iman ve salihâtla kalbî
ve ruhî hayata yönelerek nefsanî ve hayvanî hislerini
baskı altına alabildiği ölçüde fesada karşı başarılı sayılır.
Aksine o, din ve diyanet adına tam donanımlı
olmazsa, her zaman fesada yenik düşer ve çevresini
de ifsat eder.
Kendini ifsada salmış fertlerden sağlıklı bir toplum
oluşturmanın mümkün olmadığı/olamayacağı açıktır.
Böyle bir toplumda sürekli
herc ü merç yaşanır,
kaoslar kaosları takip
eder, yığınlar heva ve heveslerine
göre davranır;
anarşi başını alır gider ve
müfsitler bir baştan bir
başa milleti kendilerine
benzetirler. Ne güven
kalır ne huzur, ne saygı
kalır ne de itibar; bütün
değerler alt üst olur, her
yanda sadece müfsitlerin edip eyledikleri konuşulur..
ihtimal, meleklerin mahiyet-i Âdem karşısında istifsar
edalı endişeleri de böyle bir âkıbete bakıyordu. Eğer,
bu endişenin altında, Allah’ın vaz’ettiği teşriî ve tekvinî
emirlere başkaldırma, fıtrî ve tabiî nizamı ihlal ve
şimdilerde olabildiğine yaygınca görüldüğü gibi kin,
nefret, zulüm ve bohemce yaşamanın mevcudiyeti
sözkonusu idiyse, bugün bunların hepsi var; olmasını
beklediğimize gelince, o da meleklerin göremedikleri
ve sadece Allah’ın bildiği kalb ve ruh insanlarının
mevcudiyetidir.
Bugün, yeryüzünde Allah’ın tesis buyurduğu ve
yaşanmasını istediği hayat tarzına, peygamberlerle
gerçekleştirilen semavî anlayış ve telakkiye, insanca
yaşamaya ve hayatı ukba derinlikleriyle yorumlamaya
karşı ciddi bir tavır var. Bir tavır var lahûtîliğe ve
insanın iç derinlikleriyle kendini ifade etmesine.. ve
pirim veriliyor âsîye, fesatçıya, bozguncuya. Her yanda
kalbini şeytana satmış bir sürü insan bozması var;
bunlar, vuruyor-kırıyor, çalıyor-çırpıyor; vicdanlara
baskı yapıyor, hakları çiğniyor; meşru sistemleri yıkıyor,
yerine despotizmalar ikame ediyor; kinle, nefretle
gürlüyor, kan döküyor; sonra da kalkıp bütün bunları
insanlık ve insanî değerler adına yaptıklarından dem
vuruyorlar.. bin nefrin fesadı salâh sayanlara ve yazıklar
olsun bu müfsitlere aldananlara!..
Aslında hiçbir müfsit “Ben müfsidim!” demez
ve hiçbir bozguncu kendini bozguncu kabul etmez.
3