kesişen yazılar antolojisi - TED Alanya Koleji

ÇARESİZLİK ÇUKURU
Yılmaz BAYLAN, 10 TM
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki hiç kimseyi tanıyamaz oldum. Çok şey
değişmiş bu özgür dünyada. Özgürlüğümü yok eden geçmiş 20 senede her şeyden
uzak, habersiz olmak, her gün her gece demir parmaklıkların ardında çaresiz bir
şekilde oturmak beni benden aldı, yok etti beni. Hiç kimseyle görüşemedim; çünkü
artık ben bir hiç olarak sayılıyordum. Benim yüzümü görmek isteyen yoktu
ailemden. Neden diye düşünüp duruyordum daracık odada.
Artık şunu anlayabiliyorum, ben gerçekten bir hiçim, hiç sevilmiyorum.
Hırsızlık yapmaktan, insanlara saygısızca ve kaba davranmaktan başka yaptığım bir
şey yoktu benim. Böyle birini kim ister ki
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum, beynim her an, her yerde.
Nasıl düşüneceğim, nasıl karar vereceğim belli olmuyor. Bir gün iyi düşünür,
kendimi en büyük, yaptığım işlerden gurur duyan biri olarak düşünürüm; ama
bazen de ne kadar suçlu, ne kadar saygısız biri olduğumu düşünürüm.
14
Yaşadıklarım zaten bunu kanıtlıyor. Örneğin, birinin gözü önünde ona
bağırıp, hakaret ettim. Bir başka gün, bakkaldan mal çaldım. Karıma, çocuğuma,
aileme kaba davrandım. Hiç bir zaman karşımdakinin halini düşünmedim.
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söyleyemem; çünkü bazen karşımdaki
insanı anlayıp onu korudum, yardım ettim; ama sonunda hep karşılık istedim.
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki ben saygısız, kaba, çaresiz yani bir hiç olduğumu anladım. Karşımdaki
kişiden beklediğimi ceza evinde aldım.