kesişen yazılar antolojisi - TED Alanya Koleji

PERUK GİBİ HÜZÜNLÜ
Begüm AYDOĞAN, 10 TM
Yıllar o kadar çabuk geçmiş ki benliğimi tanıyamadan otuz altı yaşına
gelmişim. Koskoca otuz altı sene, geride kalan onca saniye. Bir yaranın ilk önce
morarıp sonra yeşerip ardından ise sararıp ve geçtiği gibi. Daha otuz altı yaşındayım
fakat hayatın insanlara oynadığı büyük oyunda kaybedenler tarafındaydım.
Artık şunu anlayabiliyorum, kavrayabiliyorum. Ben doğduğumda da
kaybedenlerin tarafında olacağım belliymiş yedi buçuk aylık doğan bir bebek nasıl
olur da savaşarak hayata tutunur, işte ben tutunmuşum. Bu da hayatımda
kazandığım tek zafer. Ailemin bana güvenip inandığı ve benim başardığım ilk ve son
olay. Zaten bir tek o yıllarda aileymişiz. Annem bizi ben daha onun adını
söyleyemezken terk etmiş. Babam annemin bizi beş yıl sonra arayıp bizimle mutlu
olmadığını, en yakın arkadaşıyla yaşadığına dair bir mektup gönderdiğini söylüyor,
babam ise bazı geceler o meşhur koltuğunda oturmuş şarabını yudumlarken
annemin yalan söyleyip bir adamla kaçtığını iddia ediyor. Zavallı adam kalbinin dili
olsa kim bilir nasıl haykırır yaşadıklarını.
39
Aslında bazen de tam tersini düşünüyorum, aynı babam gibi. Annemin
bana, babama ve kendi vicdanına yaptığı büyük katliamı sadece bir mektup için
uydurma bahanelerini. İşte o zamanlara dayanır benim içsel sorunlarım, o
zamanlara dayanır özgüvensizliğim.
Yaşadıklarım bunu zaten kanıtlıyor. Örneğin; terminalde tanıştığım yaşlı bir
teyzenin oğluyla, sırf o teyze bana annelik duygusunu bir an olsun çağrıştırdı diye
evlenmemdi. Kocam iyi biriydi; fakat mutlu değildik, olamazdık da. Hayatta hiç yeni
bir sayfa açmayı düşünmedim. Açtığımda ne olacaktı sanki, eskileri unutacak
mıydım Kendimi bir hiç gibi hissetmekten vazgeçebilecek miydim
Yine de her zaman böyle hissettiğimi söylemem; çünkü bazen hayata
pozitif bakmam, hayatı pozitif yaşamak gibidir. Pozitif doğmak ve pozitif ölmek gibi
doya doya, tadını çıkara çıkara…
Ve sonuç… Eğer akıp giden bunca yılın bana neyi öğrettiğini sorarsanız size
derim ki, benim gibi kaderin alnımızda yazıldığına ve değişmeyeceğine inanmak
yerine, kaderin ellerimizde ve herkesin kendi kaderini kendisinin yazabileceğine
inanması gerektiğini anladım. Evet…