keci-ozel-2014

6. Eğitimde Edebiyat Semineri, Mayıs 2013
Edebiyat
öğretmez ama...
Adnan Binyazar
Edebiyatımızın usta kalemi Adnan Binyazar,
okuma yazma kültürünün insanın dilsel ve
düşünsel varlığını nasıl biçimlendirdiğine
ilişkin deneyimlerini paylaşıyor.
1950 yılında Dicle Köy Enstitüsü’ne gittiğimde
üç salon vardı. Birincisi okul kütüphanesi,
ikincisi müzik odası, diğeri
de resim salonuydu. Türkiye’de bugün
uygarlığın bu üç simgesi geriletilmiştir.
O zamanlar okul kütüphanesinde, Hasan
Ali Yücel dönemindeki o muhteşem
klasikler ve diğer kitaplar bulunuyordu.
Bugün Diyarbakır’da Kültür Bakanlığı’na
bağlı tek bir kütüphane var. Oysa sözünü
ettiğim zamanlarda, halkevinde bile
bilimsel çalışma yapılacak zenginlikte
bir kitaplık vardı. Bugünse, kitabın suçlu
olarak, boynu bükük kaldığı bir dönemi
yaşıyoruz. Eğer bir ülkede Fareler ve İnsanlar
müstehcen diye tanıtılıp okullardan
uzak tutuluyorsa, o toplum uygarlık
karşısında utanmalıdır.
Müzik ve resim odaları da nicelik ve nitelik
olarak dopdoluydu. Özellikle müzik
odasında koca bir piyano, mandolinler
ve konser verebilmek için gerekli birçok
alet vardı. Başlarda belli bir bilgiye
sahip değildik; ama bir ay sonra, kulağımız
o müziklerle dolmaya başladı. İnsan,
ortamın ürünüdür. Nasıl her ağaç
her toprakta aynı değilse, insan da öyledir.
Kavunun iyi yetiştiği tarla vardır,
üzümün iyi yetiştiği tarla vardır.
Kültür ve sanat
kurumları nereye
Bugün neredeyse resim öğretmenleri
okullardan kovuluyor; ne resim, ne de
müzik derslerine önem veriliyor. Müzik konusu
açılınca, “Batı müziği kilisenin müziğidir,”
diyorlar. Keşke biz de dinsel müziği,
örneğin Itrî müziğini, Mevlevi müziğini
o düzeye çıkarıp, belli bir müzik kalitesi
sunabilsek. “Biz bin yılların toplumuyuz!”
diyerek tarihle övünmek biraz sığınmaktır.
Özellikle, “At koşturduk, it koşturduk!”
gibi laflar, hiçbir zaman bir toplumu yüceltici
ve bir adım ileriye götüren şeyler
değildir.
14